Οι Therion κατά καιρούς έχουν καταφέρει να φέρουν τη διχογνωμία μεταξύ των οπαδών, ενώ και οι ίδιοι αλλάζουν και διαφοροποιούνται. Φέτος υποσχέθηκαν ένα άλμπουμ με "χιτς" και έτσι εμφανίζεται το 17ο τους, "Leviathan". Προσωπικά ο γράφοντας δε φημίζεται ως ο μεγαλύτερος οπαδός της μπάντας, αλλά το θηρίο του συμπαθέστατου και ιδιοφυούς Christofer Johnsson, που κρύβεται παρακάτω, φαίνεται πως τον κέρδισε σε μεγάλο βαθμό.
Με μια απολύτως πρωτότυπη και πιασάρικη έναρξη μέσα από το "The Leaf On The Oak Of Far" συνδυάζεται περίτεχνα το 80s hard rock με τα συμφωνικά και δραματικά μέρη που έχουμε συνηθίσει από τους Σουηδούς, δίνοντας απερίφραστα ζωντάνια στην θεατρικότητα τους και μάλιστα με διαθέσεις που δείχνουν πως το μυαλό του Johnsson ακόμα χτίζει νέους δρόμους. Από την άλλη βέβαια το "Tuonela" έρχεται πιο σκοτεινό και στακάτο στην όλη επιβλητική ατμόσφαιρα, με τον προσφάτως αποχωρήσαντα από τους Nightwish, Marco Hietala, να βάζει το δικό του στοιχείο με τη μοναδική χροιά του, σε έναν κατακλυσμό βαριών μα και μελωδικών πράξεων. Μάλιστα στο ίδιο περίπου μοτίβο, αλλά πιο φουρτουνιασμένο, και συνδυάζοντας την "ηλεκτρισμένη" τεχνική με την τελετουργική κατάνυξη και το κλασικό βάρος θα ακολουθήσει το ομότιτλο "Leviathan" ενώ θα σιγοντάρει πιο μετά και το "Eye Of Algol".
Έχοντας εισχωρήσει για τα καλά στο γνωστό ύφος της μπάντας, το "Die Wellen der Zeit" θα θυμίσει με την ατμόσφαιρα του σημαντικά κομμάτια του "Gothic Kabbalah" και του "Lemuria" σε μια περιεκτική και μεστή σύνθεση που θα έρθει σε αντίθεση με τον δυναμισμό και το heavy, ανατολίτικο, ύφος του "Azi Dahaka". Εκεί μάλιστα θα επιστρέψουμε ελαφρώς στο επιθετικό τους παρελθόν μα και στο πρώτο ώριμο πόνημα, το προ 25ετείας "Theli", για να γυρίσουμε πάλι ρότα στο σήμερα και σε όλα όσα ο πολύς κόσμος ξέρει για τους Therion, μέσα από το ταιριαστό και συνάμα άσπονδο δίδυμο των "Nocturnal Lights" και "Great Marquis Of Hell".
Eπικό και με μυστηριακή αύρα το "Psalm Of Retribution" δημιουργεί μια ανατριχιαστική όσο και ταξιδιάρικη διάθεση, ειδικά με τα αμιγώς βραχνά ηχοχρώματα του Mats Leven ενώ ο κύριος Vikstrom πετάει τους βαρείς τόνους του σε ένα γεμάτο σκηνικό. Το "El Primer Sol" πιο φαντασμαγορικό από τα οπερατικά φωνητικά των συντελεστών και παράλληλα ζωηρό στον metal χαρακτήρα του, ξαναφέρνει τα up tempo στοιχεία της αρχής πάλι στο προσκήνιο, πειράζοντας τα για να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο παράταιρα με το υπόλοιπο σύνολο. Κάπως έτσι μάλιστα φτάνουμε στο φινάλε με το "Ten Cours Of Diyu" όπου αν και πληθωρικό, καταφέρνει να κοπάσει τα κύματα που ξέσπασαν από το μυθικό κήτος μέσα από ήπιες ορχηστρικές εκφάνσεις που γαληνεύουν το αυτί και τον νου.
Η νέα δουλειά των Therion αφενός μας χαλαρώνει από το φιλόδοξο και μεγάλο εγχείρημα του προηγούμενου "Beloved Antichrist", ενώ θυμίζει τόσο στο ίδιο το γκρουπ αλλά και στους οπαδούς τι εστί συμφωνικό metal, με όλη τη σημασία της λέξης, και πως κατάφεραν οι ίδιοι οι Σουηδοί να αναγνωριστούν με τις ποικίλες μουσικές τους. Μπορεί πλέον το "Leviathan" να μην εκπλήσσει ή να ασκεί πρωτοτυπία, αλλά ίσως μιλάμε για το άλμπουμ που θα θυμίσει στους παλαιότερους και θα μάθει στους νεότερους για τον αληθινό χαρακτήρα του εν λόγω πολύπαθου σχήματος. Τέλος, δε ξέρω σε ποιους μπορεί να αρέσει και σε ποιους όχι, αλλά απαρατήρητο σίγουρα δε θα περάσει.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου