Πέμπτη 18 Απριλίου 2019

GRAND MAGUS-WOLF GOD (Album Review)

Τρία χρόνια πέρασαν με τους Grand Magus να απουσιάζουν δισκογραφικά. Πλέον έρχονται με το νέο τους έργο, που φέρει το όνομα "Wolf God", περιμένοντας κάτι άγριο και σκοτεινό ούτως ώστε να γιορτάσουν και την 20η επέτειο τους...αλλά δεν είναι όλα έτσι όπως φαίνονται!
 Αποτέλεσμα εικόνας για grand magus wolf god review


Η εισαγωγή που γίνεται μέσω του "Gold And Glory", αποτελείται από ατμοσφαιρικά και ελαφρά στοιχεία που θυμίζουν την ambient εποχή του "Daudi Baldrs" των Burzum, καθώς και την μετέπειτα, βίκινγκ περίοδο των Bathory. Εν συνεχεία τη σκυτάλη παίρνει το ομώνυμο του δίσκου, "Wolf God" το οποίο βαλτώνει την επική διάσταση της αρχής, με ένα κλασικό παλιομοδίτικο και παραδοσιακό heavy metal στρώσιμο, που δε φέρνει τίποτα άλλο ενδιαφέρον πέρα από τη βοή του λύκου.

Μετά από αυτό το κλισέ δίδυμο, έρχεται πιο απειλητικά και δυναμικά, το "Α Hall Clad In Gold", το οποίο παρόλο που θυμίζει εποχές του "The Hunt", με τα δυνατά του μπάσα, τα κιθαριστικά ξεσπάσματα και την ατμόσφαιρα που ξεχειλίζει τεστοστερόνη, το κάνει ένα από τα δυνατότερα σημεία των τριών τελευταίων άλμπουμ των Σουηδών, και σίγουρα ένα από τα μεγάλα highlights των επικείμενων συναυλιών τους, ενώ και ο ίδιος ο JB φωνητικά κάνει μια κατάθεση ψυχής ενώ και το σόλο δεν πάει πίσω. 

Με το "Brother Of Storm" που ακολουθεί, ο δίσκος, αποκτά και τον όγκο που δεν είχε, καθώς ο συνδυασμός των τυμπάνων, με το μπάσο και τα ατελείωτα palm mutes, γεφυρώνουν τα κομμάτια,  και δίνει μεγαλύτερη αύρα, δίνοντας έτσι πάσα στο "Dawn Of Fire" το οποίο αμυδρά στο μυαλό μου φέρνει μια παραμορφωμένη και περισσότερο heavy metal-άδικη έκδοση του "Twilight Of The Gods" με τα συρτά riffs και τις δυσαρμονίες.

Από την άλλη η δυάδα που έρχεται με το "Spear Thrower" και "Το Live And Die In Solitude", μας φέρνει τα-ίσως-καλύτερα κομμάτια του εν λόγω άλμπουμ, γεμάτα ταχύτητες, έξυπνα riffs, βάρβαρη αισθητική και φοβερά κιθαριστικά σόλο, δείχνοντας έτσι πως όταν θέλουν γράφουν κομματάρες, με ένταση και τη δικη τους προσωπική ταυτότητα. Βέβαια, με το "Glory To The Brave" η χαρά αυτή φεύγει, καθώς μιλάμε για ένα βαρετό και πειραματικό κομμάτι γεμάτο μπάσα και άστοχες/άχρηστες μελωδίες πριν τα κλασικά riffs τους.

Mε το "He Sent Them All To Hel" πηγάζει μια συμπαθητική 80s πλευρά των Σουηδών, αλλά με έντονα fillers, και χωρίς ιδιαίτερη ουσία, η οποία ευτυχώς σπάει μέσω του "Untamed" το οποίο έρχεται να μας θυμίσει ωραίες στιγμές της μπάντας από την προηγούμενη δεκαετία, και έτσι κλείνει και ο δίσκος, τόσο επικά και δυνατά.

To προ τριετίας "Sword Songs" είχε ανεβάσει αρκετά τον πήχη, χωρίς βέβαια να ξεπερνάει τα μνημειώδη πλέον "Hammer Of The North" και "The Hunt". Πλέον το ένατο έργο των Grand Magus, έρχεται με περισσότερο κλασικό metal αέρα, χωρίς πολλά doom στοιχεία, αν και η πεπατημένη για ακόμα μια φορά είναι ίδια. Το θέμα των Σουηδών metallers δεν είναι ότι συνεχίζουν με βάση την ταυτότητα και τον ήχο τους, αλλά αντιγράφοντας τα ίδια τους τα κομμάτια, με πολλά φιλλεράκια να γεμίζουν το άλμπουμ. Εν πάση περιπτώσει, τα θετικό του "Wolf God'', είναι ότι το επικό στοιχείο είναι διάχυτο, αλλά μου λείπει η μεγαλειότητα και ο τσαμπουκάς που ήταν περισσότερο έντονα σε δίσκους που προανέφερα, κάνοντας τα νέα κομμάτια ως απλώς καλά και συμπαθητικά.

(7,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης


Δεν υπάρχουν σχόλια: