H ηγετική δύναμη του folk metal, για τους περισσότερους αναμφισβήτητα είναι οι Eluveitie. Δύο χρόνια μετά το τελευταίο τους πόνημα, και με τα νεότερα μέλη να έχουν προσαρμσοτεί πλήρως στο στυλ του συγκροτήματος, επιστρέφουν μέσω της Nuclear Blast, με το "Ategnatos".
Ο δίσκος, ξεκινώντας με το ομότιτλο κομμάτι, μας δίνει σαν πρόλογο, μια ατμοσφαιρική σύνθεση που σιγά σιγά δυναμώνει, και μας χαρίζει απλόχερα μια μίξη μελωδικού death metal, με παραδοσιακές, σκοτεινές μελωδίες. Το ίδιο ισχύει και για το "Deathwalker" που ακολουθεί, αφού πρώτα η Fabienne Erni, μας απαγγέλει το "Ancus".
Το "Black Water Day", εν συνεχεία, παρόλο που σχυνεχίζει στο ύφος που ήδη γνωρίζουμε από το Ελβετικό συγκρότημα, μου βγάζει μια αύρα από τις πρώτες δουλειές των labelmates τους, Amorphis, ενώ τα "A Cry In The Wilderness", "Mine Is The Fury", και "Worship" αποτελούν κάποια από τα πιο βαριά και επιθετικά κομμάτια που ίσως έχει κυκλοφορήσει ποτέ η μπάντα, χωρίς να λείπουν τα πρωταγωνιστικά παραδοσιακά όργανα, τα οποία σολάρουν, και κάποιες μελωδικές, ατμοσφαιρικές πινελιές.
Στο δίσκο αυτό, για ακόμη μια φορά βλέπουμε τα γυναικεία φωνητικά να κατέχουν βασικό ρόλο, και να γεμίζουν με περισσότερη ζωντάνια το σύνολο του, ειδικά στα "Ambiramus", "Τhe Slumber" και Breathe", ενώ ακόμα και στο "Silver Glown" οι πληθωρικές θηλυκές φωνές κλέβουν την παράσταση.
Φυσικά, επειδή οι Eluveitie σέβονται τον εαυτό τους, και το να έχουν διάσπαρτα μικρά instrumnetal κομμάτια αποτελεί παράδοση, εδώ συναντάμε κάποια ατμοσφαιρικά, ψυχρά και μελαγχολικά κομμάτια που μας ταξιδεύουν, όπως τα "The Raven Hill" και"Trinoxtion".
Από την άλλη, υπάρχουν κομμάτια τα οποία δεν ταιριάζουν τόσο με το στυλ των riffs, που έχουμε συνηθίσει από το εν λόγω γκρουπ, και ίσως με το πρώτο άκουσμα να ξενίσουν τον ακροατή, και αυτά είναι σίγουρα τα συνεχόμενα breakdowns του "Threefold Death" και το πιο "μαυρομεταλλικό" (σε πολλά εισαγωγικά) riffing του "Rebirth", το οποίο κατά τα άλλα θα μπορούσε να είναι highlight του δίσκου με τα βιολιά και τη συννεφιασμένη του ατμόσφαιρα.
Βέβαια, το "Breathe" έχει μια περίσσια όρεξη και ζωντάνια με τα up tempos του, που μας γεμίζουν, ενώ τέλος, με το "Εclipse" ο δίσκος κλείνει με μια α καπέλα απαγγελία της νεοφερμένης, αντικαταστάτρια της Anna Murhpy, της οποίας η χροιά μας τη θυμίζει.
Χωρίς να είναι πρώτη φορά, οι Eluveitie, διακατέχονται από μια μουσική ποικιλομορφία, η οποία όπως πάντα βασίζεται στη κέλτικη μουσική παράδοση και τις πολιτιστικές καταβολές της χώρας τους. Βέβαια, εκτός αυτού, το ''Ategnatos" φέρνει ξανά το πιο ακραίο στοιχείο των Ελβετών και δημιουργεί επιστροφή του πιο βαρύ τους ήχου. Το μελωδικό death metal, όπως φαίνεται και παραπάνω μαζί με τα μοτίβα του folk ύφους τους, επαναπροσδιορίζει όσα αγάπησε ο ακροατής απότ ις πρώτες δουλειές τους, ενώ λόγω της ατμοσφαιρικής τους φύσης δείχνουν ακόμα ότιο είναι ίσως το πιο σημαντικό συγκρότημα του είδους τους, στην εποχή μας.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ο δίσκος, ξεκινώντας με το ομότιτλο κομμάτι, μας δίνει σαν πρόλογο, μια ατμοσφαιρική σύνθεση που σιγά σιγά δυναμώνει, και μας χαρίζει απλόχερα μια μίξη μελωδικού death metal, με παραδοσιακές, σκοτεινές μελωδίες. Το ίδιο ισχύει και για το "Deathwalker" που ακολουθεί, αφού πρώτα η Fabienne Erni, μας απαγγέλει το "Ancus".
Το "Black Water Day", εν συνεχεία, παρόλο που σχυνεχίζει στο ύφος που ήδη γνωρίζουμε από το Ελβετικό συγκρότημα, μου βγάζει μια αύρα από τις πρώτες δουλειές των labelmates τους, Amorphis, ενώ τα "A Cry In The Wilderness", "Mine Is The Fury", και "Worship" αποτελούν κάποια από τα πιο βαριά και επιθετικά κομμάτια που ίσως έχει κυκλοφορήσει ποτέ η μπάντα, χωρίς να λείπουν τα πρωταγωνιστικά παραδοσιακά όργανα, τα οποία σολάρουν, και κάποιες μελωδικές, ατμοσφαιρικές πινελιές.
Στο δίσκο αυτό, για ακόμη μια φορά βλέπουμε τα γυναικεία φωνητικά να κατέχουν βασικό ρόλο, και να γεμίζουν με περισσότερη ζωντάνια το σύνολο του, ειδικά στα "Ambiramus", "Τhe Slumber" και Breathe", ενώ ακόμα και στο "Silver Glown" οι πληθωρικές θηλυκές φωνές κλέβουν την παράσταση.
Φυσικά, επειδή οι Eluveitie σέβονται τον εαυτό τους, και το να έχουν διάσπαρτα μικρά instrumnetal κομμάτια αποτελεί παράδοση, εδώ συναντάμε κάποια ατμοσφαιρικά, ψυχρά και μελαγχολικά κομμάτια που μας ταξιδεύουν, όπως τα "The Raven Hill" και"Trinoxtion".
Από την άλλη, υπάρχουν κομμάτια τα οποία δεν ταιριάζουν τόσο με το στυλ των riffs, που έχουμε συνηθίσει από το εν λόγω γκρουπ, και ίσως με το πρώτο άκουσμα να ξενίσουν τον ακροατή, και αυτά είναι σίγουρα τα συνεχόμενα breakdowns του "Threefold Death" και το πιο "μαυρομεταλλικό" (σε πολλά εισαγωγικά) riffing του "Rebirth", το οποίο κατά τα άλλα θα μπορούσε να είναι highlight του δίσκου με τα βιολιά και τη συννεφιασμένη του ατμόσφαιρα.
Βέβαια, το "Breathe" έχει μια περίσσια όρεξη και ζωντάνια με τα up tempos του, που μας γεμίζουν, ενώ τέλος, με το "Εclipse" ο δίσκος κλείνει με μια α καπέλα απαγγελία της νεοφερμένης, αντικαταστάτρια της Anna Murhpy, της οποίας η χροιά μας τη θυμίζει.
Χωρίς να είναι πρώτη φορά, οι Eluveitie, διακατέχονται από μια μουσική ποικιλομορφία, η οποία όπως πάντα βασίζεται στη κέλτικη μουσική παράδοση και τις πολιτιστικές καταβολές της χώρας τους. Βέβαια, εκτός αυτού, το ''Ategnatos" φέρνει ξανά το πιο ακραίο στοιχείο των Ελβετών και δημιουργεί επιστροφή του πιο βαρύ τους ήχου. Το μελωδικό death metal, όπως φαίνεται και παραπάνω μαζί με τα μοτίβα του folk ύφους τους, επαναπροσδιορίζει όσα αγάπησε ο ακροατής απότ ις πρώτες δουλειές τους, ενώ λόγω της ατμοσφαιρικής τους φύσης δείχνουν ακόμα ότιο είναι ίσως το πιο σημαντικό συγκρότημα του είδους τους, στην εποχή μας.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου