Για όσους δε ξέρουν, οι Belzebubs είναι το τεχνιτό, black metal δημιούργημα του γνωστού Φιλανδού σκιτσογράφου, JP Ahonen, ή αλλιώς θα μπορούσαμε να πούμε ότι σαν μπάντα, είναι η μαυρομεταλλική εκδοχή των Dethklok. Παρόλα αυτά, τα ασπρόμαυρα, σατανικά ανθρωπάκια, ένα χρόνο μετά το πρώτο τους single, και μερικούς μήνες μετά την ελληνική μετάφραση του comic τους, μας φέρνουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο έργο, με τίτλο "Pantheon Of The Nightside Gods".
Η εισαγωγή μέσω του ήδη γνωστού, "Cathedrals Of Mourning", έχει μια Νορβηγική αίσθηση, επηρρεασμένη έντονα από τους Dimmu Borgir, ενώ αργότερα υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα θυμίσουν Emperor ή Limbonic Art, σε ένα συνονθύλευμα ατμοσφαιρικού/majestic black metal.
Από την άλλη, το "The Faustian Alchemist", καθώς και το "Acheron" έχουν μια υποβόσκουσα melodic death προσέγγιση, κοντά στο στυλ των Insomnium, αλλά και μερικά κιθαριστικά περάσματα έχουν φόρμες κοντά στο Φιλανδικό folk, θυμίζοντας έτσι τους Ensiferum.
Σιγά σιγά, και όσο προχωράει ο δίσκος καταλαβαίνουμε ότι χωρίζεται σε δύο κομμάτια, εναλλάξ, το black metal, και το melodic death, με βασικά κοινά τις τεχνικές κιθάρες και τα ατμοσφαιρικά σημεία. Έτσι, το "Blackened Call" που ακολουθεί, έχει την αρμόζουσα black αίσθηση που μας επιστρέφει στη Νορβηγία, καθώς είναι εμφανώς επρρεασμένο από τη riff-ολογία του "Nemesis Divina" των Satyricon, ενώ και το "Nam Gloria Lucifer" πηγαίνει στα ίδια χνάρια, με τις κιθάρες και την ατμοσφαιρική τεχνική των μελών να οδηγούνται σε πιο πρώιμες Dissection κατευθύνσεις, στις οποίες ίσως να βοήθησε με τον ήχο του και ο θρυλικός Dan Swano.
Καταμεσής του άλμπουμ, συναντάμε το "The Crowned Daughters'', το οποίο γεφυρώνει την μελωδικότητα και την ατμόσφαιρα του δίσκου με ένα τεχνικό, instrumental πρώτο μισό, και με τη συνέχεια να καταπιάνεται από θεατρικές εναλλαγές καθαρών και βαριών φωνητικών, υπό διάφορους κρυφούς, ακουστικούς ήχους.
Με το "Dark Mother", βρισκόμαστε απέναντι στην ωμή και ακόμα πιο άγρια πλευρά των Belzebubs, με ξυραφιασμένες κιθάρες και ανελέητο blastbeat, έως ότου να έρθει το "The Werewolf Bride", το οποίο στο ατμοσφαιρικό του κομμάτι και στα υποβόσκοντα γυναικεία φωνητικά θυμίζει αρκετά Cradle Of Filth. Το τέλος θα έρθει με το ομώνυμο, τελετουργικό και μυστικιστικό "Pantheon Of The Nightside Gods", το οποίο κλείνει το άλμπουμ το ίδιο αμτοσφαιρικά όπως άνοιξε, με μια ακόμα έκπληξη όμως στον επίλογο, με κάποια καθαρά φωνητικά που θα μπορούσαν να θυμίζουν αυτά του ICS Vortex.
To υπέροχο με αυτό το ιδιαίτερο γκρουπ είναι πως, όχι μόνο είναι εικονικό, αλλά η μουσική του, αναμφίβολλα θα ήταν από τα πιο όμορφα δείγματα μελωδικού black/death metal των ημερών μας. Εμφανώς επηρρεασμένοι από τα 90s, και από διάφορες μπάντες, με έναν όμορφο και αριστοτεχνικό τρόπο ενώνουν πολλά στοιχεία μαζί φτιάχνοτνας ένα μεστό, μαγευτικό και σκοτεινό αποτέλεσμα. Τα βαριά φωνητικά του Hubbath, νομίζω, όπως και πολλοί άλλοι, ότι είναι του Niilo Sevanen από τους Insomnum, και αν ισχύει, θα καταλάβουμε γιατί υπάρχουν τόσα έντονα στοιχεία από αυτή τη μπάντα στο παρόν άλμπουμ. Κλείνοντας θα ήθελα πραγματικά να γνωρίσω ποιοι κρύβονται πίσω από τις φιγούρες, ενώ αν κάποιος δε διαβάσει το κόμικς, δύσκολα θα νιώσει το χιούμορ και την ατμόσφαιρα αυτής της trve kvlt μπάντας.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η εισαγωγή μέσω του ήδη γνωστού, "Cathedrals Of Mourning", έχει μια Νορβηγική αίσθηση, επηρρεασμένη έντονα από τους Dimmu Borgir, ενώ αργότερα υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα θυμίσουν Emperor ή Limbonic Art, σε ένα συνονθύλευμα ατμοσφαιρικού/majestic black metal.
Από την άλλη, το "The Faustian Alchemist", καθώς και το "Acheron" έχουν μια υποβόσκουσα melodic death προσέγγιση, κοντά στο στυλ των Insomnium, αλλά και μερικά κιθαριστικά περάσματα έχουν φόρμες κοντά στο Φιλανδικό folk, θυμίζοντας έτσι τους Ensiferum.
Σιγά σιγά, και όσο προχωράει ο δίσκος καταλαβαίνουμε ότι χωρίζεται σε δύο κομμάτια, εναλλάξ, το black metal, και το melodic death, με βασικά κοινά τις τεχνικές κιθάρες και τα ατμοσφαιρικά σημεία. Έτσι, το "Blackened Call" που ακολουθεί, έχει την αρμόζουσα black αίσθηση που μας επιστρέφει στη Νορβηγία, καθώς είναι εμφανώς επρρεασμένο από τη riff-ολογία του "Nemesis Divina" των Satyricon, ενώ και το "Nam Gloria Lucifer" πηγαίνει στα ίδια χνάρια, με τις κιθάρες και την ατμοσφαιρική τεχνική των μελών να οδηγούνται σε πιο πρώιμες Dissection κατευθύνσεις, στις οποίες ίσως να βοήθησε με τον ήχο του και ο θρυλικός Dan Swano.
Καταμεσής του άλμπουμ, συναντάμε το "The Crowned Daughters'', το οποίο γεφυρώνει την μελωδικότητα και την ατμόσφαιρα του δίσκου με ένα τεχνικό, instrumental πρώτο μισό, και με τη συνέχεια να καταπιάνεται από θεατρικές εναλλαγές καθαρών και βαριών φωνητικών, υπό διάφορους κρυφούς, ακουστικούς ήχους.
Με το "Dark Mother", βρισκόμαστε απέναντι στην ωμή και ακόμα πιο άγρια πλευρά των Belzebubs, με ξυραφιασμένες κιθάρες και ανελέητο blastbeat, έως ότου να έρθει το "The Werewolf Bride", το οποίο στο ατμοσφαιρικό του κομμάτι και στα υποβόσκοντα γυναικεία φωνητικά θυμίζει αρκετά Cradle Of Filth. Το τέλος θα έρθει με το ομώνυμο, τελετουργικό και μυστικιστικό "Pantheon Of The Nightside Gods", το οποίο κλείνει το άλμπουμ το ίδιο αμτοσφαιρικά όπως άνοιξε, με μια ακόμα έκπληξη όμως στον επίλογο, με κάποια καθαρά φωνητικά που θα μπορούσαν να θυμίζουν αυτά του ICS Vortex.
To υπέροχο με αυτό το ιδιαίτερο γκρουπ είναι πως, όχι μόνο είναι εικονικό, αλλά η μουσική του, αναμφίβολλα θα ήταν από τα πιο όμορφα δείγματα μελωδικού black/death metal των ημερών μας. Εμφανώς επηρρεασμένοι από τα 90s, και από διάφορες μπάντες, με έναν όμορφο και αριστοτεχνικό τρόπο ενώνουν πολλά στοιχεία μαζί φτιάχνοτνας ένα μεστό, μαγευτικό και σκοτεινό αποτέλεσμα. Τα βαριά φωνητικά του Hubbath, νομίζω, όπως και πολλοί άλλοι, ότι είναι του Niilo Sevanen από τους Insomnum, και αν ισχύει, θα καταλάβουμε γιατί υπάρχουν τόσα έντονα στοιχεία από αυτή τη μπάντα στο παρόν άλμπουμ. Κλείνοντας θα ήθελα πραγματικά να γνωρίσω ποιοι κρύβονται πίσω από τις φιγούρες, ενώ αν κάποιος δε διαβάσει το κόμικς, δύσκολα θα νιώσει το χιούμορ και την ατμόσφαιρα αυτής της trve kvlt μπάντας.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου