Κοντεύοντας να κλείσουν τρεις δεκαετίες ύπαρξης, οι Krisiun επέστρεψαν με το νέο τους πόνημα. Πέρασαν τρία χρόνια από το πλέον αμφιλεγόμενο "Forged In Fury", το οποίο σιγουρα δεν αντιπροσωπεύει το όνομα που έχτισαν τόσα χρόνια οι Βραζιλιάνοι, και εξ αρχής δηλώνω πως οι διαφορές στο νέο τους δίσκο είναι εμφανείς. Τα αδέρφια είναι ξανά ενωμένα με το "Scourge Of The Enthroned".
Το ομότιτλο, είναι και το εναρκτήριο του δίσκου, και ήδη με τη δυναμική που το περιβάλλει και τα πολλάπλά του grooves, δείχνει τις διαθέσεις της Βραζιλιάνικης μπάντας, δημιουργώντας φυσικά αντίκτυπο και στον ίδιο τον ακροατή. Η δυναμική αυτή έχει πολλά thrash στοιχεία, που η Αμερικανική σχολή βάζει σίγουρα άριστα, ενώ ο Moyses, με τα σόλο του, φέρνει ανεμοστρόβιλους.
Το "Demonic III", που όπως ο Μax μου είχε πει στη συνέντευξη μας, συμβολίζει το ίδιο το συγκρότημα, είναι γεμάτο από blasts, τα οποία ακούγονται σίγουρα μέχρι την ίδια την Κόλαση, ενώ κάνει την πρωτη κίνηση για να πιάσει κουβέντα με το παρελθόν των Krisiun, μέσα σε μερικές κυματομορφικές αλλαγές.
Το "Devouring Faith", προσωπικά το θεωρώ ένα από τα σχετικά, πιο αδιάφορα κομμάτια, αν και οι μερικώς αργοί του ρυθμοί, σίγουρα δίνουν ποικιλία στο γενικό σύνολο του άλμπουμ. Κάπως έτσι είναι και το πιο κιθαριστικό "A Thousand Graves" αλλά και το "Electricide".
Το "Slay The Prophet" ξεκινάει και φλερτάρει πιο έντονα με το παρελθόν, με αρκετά περάσματα που θυμιζουν το ντεμπούτο τους, "Black Force Domain", αλλά και στοιχεία μιας από τις μεγαλύτερες επιρροές στο death metal στερέωμα, τους Αμερικάνους Deicide. Από την άλλη, χωρίς να ξεφεύγει από την παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα, αλλά σε ένα τέλειο συνδυασμό κιθάρας-τυμπάνων, το "Abysmal Dawn" καταστρέφει με τους ρυθμούς του ότι υπάρχει στο διάβα του, ενώ τα mid tempos κολλάνε τέλεια στη χροιά του Alex, κάνοντας έτσι να "κοντράρεται" με τον Karl Willets των Bolt Thrower.
Τέλος, το "Whirlwind Of Immortallity" επιστρέφει στα δυναμικά χαρακτηριστικά της αρχής με κάποιες χαοτικές υποβόσκουσες μελωδίες και ένα συνδυασμό των Krisiun του τότε και του τώρα.
Όπως έγραψα εδώ, αλλά είχα ανφέρει και στον ίδιο τον Max Kolesne, οι επιρροές από μπάντες όπως οι Deicide και οι Morbid Angel δεν κρύβονται καθόλου, αλλά παράλληλα βλέπω πως μετά από αρκετά χρόνια, το Λατιοναμερικάνικο τρίο ξαναρίσκει τον εαυτό του, καθώς επιστρέφει σε στακάτα, καφρικά μονοπάτια, ενώ στα στοιχεία του παρελθόντος πλέον προστίθεται και η τεχνική, κάνοντας τον προκάτοχο του να τρώει όλη τη σκόνη στα μούτρα.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου