Έξι ολόκληρα χρόνια από την τελευταία τους δουλειά, οι πολυαγαπημένοι στο Ελληνικό κοινό, Therion επιστρέφουν με κάτι εντελώς διαφορετικό. Έχοντας ξεχάσει το death metal παρελθόν τους, οι Σουηδοί αποφάσισαν να μεταλοποιήσουν το έργο του Ρώσου Vladimir Soloviov και να το φέρουν στα μέτρα μια rock όπερας. Το έργο χωρίζεται σε τρεις διαδοχικές περιόδους και σε 29 κομμάτια, όλα με διαφορετικούς τραγουδιστές, δημιουργώντας έτσι ένα challenge, όχι μόνο στους εαυτούς τους, αλλά και στους ακροατές καθώς όλο το "Beloved Antichrist" διαρκεί τρεις ώρες. Έτσι, η φιλοδοξία και η έμπνευση των Therion ανεβάζει πολύ τον πήχη σε αυτό το σκοτεινό και απόκρυφο έπος.
Το "Turn From Heaven" με τα πρώτα του μπάσα, δίνοντας την προειδοποίηση ότι η παράσταση ξεκινάει, μας βάζει αμέσως στο ζουμί μιας progressive/symphonic μυθωδίας, ενώ το "Where Will You Go" και το "Through Dust, Through Rain" δομούν σιγά σιγά το έργο με πολλές μαύρες και μεγαλειώδεις συνθέσεις.
Το "Never Again" αποκαλύπτει τον σατανικό δρόμο που ακολουθεί το έργο με τις μελωδίες της κιθάρας να χαράζουν σιγά σιγά τα χορωδιακά φωνητικά πλάι στην ορχήστρα. Το "Bring Her Home" παντρεύει την κλασσική μελωδικότητα με τις gothic επιρροές, και εδώ έχουμε τον πρώτο "διάλογο" με τα γυναικεία φωνητικά να συναρπάζουν έτσι όπως πιάνουν την αύρα σοπράνο, σε αντίθεση βέβαια με τα αντρικά που μοιάζουν με μια κιτς φωνή φαντάσματος, βγαλμένη από τις ταινίες τρόμου των αρχών του περασμένου αιώνα.
Η συνέχεια δε διαφέρει ιδιαίτερα μέχρι να συναντήσουμε το "Anthem" που από τα πολλά εξ ολοκλήρου οπερατικά τραγούδια του "Bleoved Antichrist",φτάνουμε σε έναν περιττό europower χαρακτήρα που χαλάει την ατμόσφαιρα, αν και ευτυχώς στρώνεται κάπως με τον επίλογο του πρώτου δίσκου, το φαντασμαγορικό "Nothing But My Name" με την μινόρε θλίψη του.
Το "The Arrival Of Apollonius" ανοίγει πιο soundtrack-ικά το δεύτερο CD, με τα γυναικεία φωνητικά πάλι να έρχονται στο προσκήνιο. Το "Pledging Loyality" συνεχίζει να έχει τον μελαγχολικό οπερατικό αέρα της αρχής, ενώ σιγά σιγά τα πράγματα δυναμώνουν με το αμιγώς heavy "Night Reborn" και "Dagger Of God", το οποίο θυμίζει λίγο Nightiwsh. To "Temple Of New Jerusalem" είναι χωρίς συμβιβασμούς το πιο δυνατό και ολοκληρωμένο κομμάτι, αν όχι όλου του άλμπουμ, σίγουρα του παρόντος CD δίνοντας ενέργεια στην σκοτεινιά όπως επίσης και το "Behold Antichrist με τα ανατριχιαστικά του, στοιχειωμένα τριξίματα.
Με το δεύτερο δισκάκι να είναι εμφανώς πιο δυνατό και κοντύτερα στις metal φόρμες, πάμε στο "Shoot Them Down!", που αποτελεί την αρχή του τρίτου και τελευταίου CD και κρατάει τα προσχήματα μιας βασικής rock όπερας.
Χωρίς να μας μπερδεύουν οι ποικίλες συνθέσεις του άλμπουμ, τα πράγματα βαραίνουν περισσότερο στο "Beneath The Starry Skies" φέρνοντας λίγο στο μυαλό το avant garde στυλ των Arcturus, αν και το "Forgive Me", ρίχνει στην πορεία τις εντάσεις με τις οπερατικές του επιρροές μέχρι φυσικά να ανάλαβει ξανά τα μεταλλικά ηνία το "Burning The Palaca" και να πατήσει γκάζια το "Seeds Of Time" μετά από διάφορες εναλλαγές και ηχητικά σκαμπανεβάσματα.
Η κατακλείδα γράφεται με το "Theme Of Antichrist" που είναι ένα από τα πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν και σκιαγραφεί τον απολογισμό σχεδόν όλου του άλμπουμ καθώς είναι ένα από τα πιο πολυποίκιλα και περίπλοκα κομμάτια συνδυάζοντας το progressive metal και τα στοιχεία της όπερας, έτσι όπως κάνει και όλο το σύνολο του "Beloved Antichrist".
Σίγουρα η νέα κυκλοφορία των Therion δεν είναι για όλους, όχι τόσο γιατί δυσκολεύει το αυτί, αλλά γιατί όσοι δεν είναι εξικειωμένοι ή δεν τους αρέσει η κλασική μουσική και η όπερα, τα 3/5 του άλμπουμ σίγουρα δεν θα τα απολαύσουν. Ο ήχος του δίσκου είναι καλογυαλισμένος και όμορφος και σε γενικές γραμμές βγαίνει πολύ ωραίο το αποτέλεσμα αυτού του παντρέματος που πολλάκις περιέγραψα παραπάνω. Η μουσική ροή, και οι περίοδοι στις οποίες χωρίζεται αυτό το έργο έχουν δομηθεί σωστά σε κάθε λεπτομέρεια ενώ οσοι είναι φίλοι του symphonic metal δύσκολα θα βαρεθούν αυτό το τρίωρο αριστούργημα.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το "Turn From Heaven" με τα πρώτα του μπάσα, δίνοντας την προειδοποίηση ότι η παράσταση ξεκινάει, μας βάζει αμέσως στο ζουμί μιας progressive/symphonic μυθωδίας, ενώ το "Where Will You Go" και το "Through Dust, Through Rain" δομούν σιγά σιγά το έργο με πολλές μαύρες και μεγαλειώδεις συνθέσεις.
Το "Never Again" αποκαλύπτει τον σατανικό δρόμο που ακολουθεί το έργο με τις μελωδίες της κιθάρας να χαράζουν σιγά σιγά τα χορωδιακά φωνητικά πλάι στην ορχήστρα. Το "Bring Her Home" παντρεύει την κλασσική μελωδικότητα με τις gothic επιρροές, και εδώ έχουμε τον πρώτο "διάλογο" με τα γυναικεία φωνητικά να συναρπάζουν έτσι όπως πιάνουν την αύρα σοπράνο, σε αντίθεση βέβαια με τα αντρικά που μοιάζουν με μια κιτς φωνή φαντάσματος, βγαλμένη από τις ταινίες τρόμου των αρχών του περασμένου αιώνα.
Η συνέχεια δε διαφέρει ιδιαίτερα μέχρι να συναντήσουμε το "Anthem" που από τα πολλά εξ ολοκλήρου οπερατικά τραγούδια του "Bleoved Antichrist",φτάνουμε σε έναν περιττό europower χαρακτήρα που χαλάει την ατμόσφαιρα, αν και ευτυχώς στρώνεται κάπως με τον επίλογο του πρώτου δίσκου, το φαντασμαγορικό "Nothing But My Name" με την μινόρε θλίψη του.
Το "The Arrival Of Apollonius" ανοίγει πιο soundtrack-ικά το δεύτερο CD, με τα γυναικεία φωνητικά πάλι να έρχονται στο προσκήνιο. Το "Pledging Loyality" συνεχίζει να έχει τον μελαγχολικό οπερατικό αέρα της αρχής, ενώ σιγά σιγά τα πράγματα δυναμώνουν με το αμιγώς heavy "Night Reborn" και "Dagger Of God", το οποίο θυμίζει λίγο Nightiwsh. To "Temple Of New Jerusalem" είναι χωρίς συμβιβασμούς το πιο δυνατό και ολοκληρωμένο κομμάτι, αν όχι όλου του άλμπουμ, σίγουρα του παρόντος CD δίνοντας ενέργεια στην σκοτεινιά όπως επίσης και το "Behold Antichrist με τα ανατριχιαστικά του, στοιχειωμένα τριξίματα.
Με το δεύτερο δισκάκι να είναι εμφανώς πιο δυνατό και κοντύτερα στις metal φόρμες, πάμε στο "Shoot Them Down!", που αποτελεί την αρχή του τρίτου και τελευταίου CD και κρατάει τα προσχήματα μιας βασικής rock όπερας.
Χωρίς να μας μπερδεύουν οι ποικίλες συνθέσεις του άλμπουμ, τα πράγματα βαραίνουν περισσότερο στο "Beneath The Starry Skies" φέρνοντας λίγο στο μυαλό το avant garde στυλ των Arcturus, αν και το "Forgive Me", ρίχνει στην πορεία τις εντάσεις με τις οπερατικές του επιρροές μέχρι φυσικά να ανάλαβει ξανά τα μεταλλικά ηνία το "Burning The Palaca" και να πατήσει γκάζια το "Seeds Of Time" μετά από διάφορες εναλλαγές και ηχητικά σκαμπανεβάσματα.
Η κατακλείδα γράφεται με το "Theme Of Antichrist" που είναι ένα από τα πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν και σκιαγραφεί τον απολογισμό σχεδόν όλου του άλμπουμ καθώς είναι ένα από τα πιο πολυποίκιλα και περίπλοκα κομμάτια συνδυάζοντας το progressive metal και τα στοιχεία της όπερας, έτσι όπως κάνει και όλο το σύνολο του "Beloved Antichrist".
Σίγουρα η νέα κυκλοφορία των Therion δεν είναι για όλους, όχι τόσο γιατί δυσκολεύει το αυτί, αλλά γιατί όσοι δεν είναι εξικειωμένοι ή δεν τους αρέσει η κλασική μουσική και η όπερα, τα 3/5 του άλμπουμ σίγουρα δεν θα τα απολαύσουν. Ο ήχος του δίσκου είναι καλογυαλισμένος και όμορφος και σε γενικές γραμμές βγαίνει πολύ ωραίο το αποτέλεσμα αυτού του παντρέματος που πολλάκις περιέγραψα παραπάνω. Η μουσική ροή, και οι περίοδοι στις οποίες χωρίζεται αυτό το έργο έχουν δομηθεί σωστά σε κάθε λεπτομέρεια ενώ οσοι είναι φίλοι του symphonic metal δύσκολα θα βαρεθούν αυτό το τρίωρο αριστούργημα.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου