EUPHROSYNE-MORUS (Album Review)

Οι Euphrosyne είναι ένα από τα συγκροτήματα που από νωρίς καταφέρνουν να σαρώσουν και να μη χρειάζεται να αποδείξουν και πολλά. Παρόλα αυτά ο τρόπος και το στυλ που έχουν στο post black metal τους, όχι μόνο τους έκαναν αγαπητούς, αλλά κι ένα ιδιαίτερα καυτό όνομα. Τους γνωρίσαμε με το ΕΡ τους "Keres" πριν από περίπου τρία χρόνια και φέτος φέρνουν μαζί τους το full length ντεμπούτο τους, "Morus, διανύοντας μια απόλυτα δημιουργική φάση.

Παραποιώντας λίγο τα λόγια της ομώνυμης εισαγωγής που μας καλωσορίζει, το ταξίδι αυτού του δίσκου, θα βγάλει τα απόκρυφα της ψυχής μας, κι έτσι όπως οι νότες πέφτουν απαλά σαν ψιλή βροχή σε ένα μουντό σκηνικό, έτσι εισαγόμαστε κι εμείς δειλά στη λογική του, καταλαβαίνοντας πως το οδοιπορικό αυτό θα είναι δύσκολο και επίπονο. Με ένα πολύ έντονο συναισθηματικό βάρος, που ο καθένας μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει βιώσει, το άλμπουμ μας πάει σιγά σιγά με το "July 21st" και την άλα Chaostar αισθητική του, έως ότου έρθει το "Valley Of White" και μας ρίξει στα βαθιά μαυρίζοντας τα πάντα στο πέρασμά του με τη δυναμική και ταυτοχρόνως εκρηκτική riff-ολογία του, πλάι σε περάσματα πιο ατμοσφαιρικά μα και ευαίσθητα, και πως να μην είναι άλλωστε, αφού και η συνέχεια μας επιφυλάσσει πολλά αντίστοιχα μονοπάτια. 

Το "Eulogy' γίνεται πιο δραματικά τελετουργικό, δίνοντας ακόμα περισσότερο μαυρομεταλλικό χαρακτήρα, με μοντέρνες γκρούβες που σπάνε τα τυπικά του είδους, κάτι που και με τα post και gothic περάσματά του στο υπόλοιπο σύνολο, δείχνουν την προσωπικότητα αλλά και τις ποικίλες επιρροές της μπάντας. Τα ξεσπάσματα δε, ανατριχιαστικά, που κολλάνε τέλεια δίπλα στο εύθραυστο "Mitera" που πέραν ό,τι αποτελεί το πρώτο τους single, μακράν αποτελεί και το "ζουμί" αυτής της δουλειάς. Μια σύνθεση γεμάτη πόνο, σωρεία φωνητικών ορδών, ακρότητα, ένα εξιλεωτικό σόλο, και την απόλυτη ένταση ενός 'μοιρολογιού" του σήμερα. 

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο "Funeral Rites", που αποτελεί και την επόμενη στάση του δράματος που πραγματεύεται ο δίσκος, με ένα ανάλογο πένθιμο sountrack-ικό ξεκίνημα, και έντονα απόκοσμα, extreme μπασίματα, όπου και η μπροστάρισσα, Έφη κάνει τη δική της κατάθεση ψυχής σε ένα επίσης θεοσκότεινο μα παράλληλα πνευματώδες κομμάτι. Από την άλλη, λίγο πριν το τέλος, το "Asphodel" ενώνει το black metal με πιο βαριές doom καταβολές, αντίστοιχα ταιριαστές, στα μοτίβα των πρώιμων Anathema και Draconian, ενώ το "Lilac Ward" ως φινάλε, βγάζει όλα τα απωθημένα που είχαν μείνει, μουσικά και συναισθηματικά, αποτελώντας ένα "γαμώτο" για όσα έχουν συμβεί μέσα σε αυτό το διάστημα που μας εξιστορείται, και με ένα θερμό χειροκρότημα για σβήσιμο.

To πολυαναμενόμενο, στους underground κύκλους, ντεμπούτο των Euphrosyne, όχι μόνο έρχεται να δικαιώσει για την αναμονή, αλλά κυρίως να εντείνει στο προσωπικό βίωμα, στην βαρύτητα των συναισθημάτων, και να πάει ένα βήμα παραπέρα την ακραία metal λογική, αλλά και το post black ιδίωμα της χώρας μας. Το αίσθημα από τον πόνο στον χαμό, στη θλίψη, στον καημό, την απόγνωση και τέλος στον εξευμενισμό κάνουν το άλμπουμ ακόμα πιο προσωπικό και στο αυτί μας, αλλά ταυτόχρονα κι ομαλό στην κατά τα άλλα τρικυμιώδη ροή του. Η μπάντα έχει θέσει εαυτόν στην ολότητα τhς, με το "Morus" και δείχνει πως συνεχίζει από το "Keres" με περισσότερη ωριμότητα αλλά και τον δικό της χαρακτήρα, σε μια πληθώρα καταβολών και στοιχείων. Αυτή η μπάντα, που από νωρίς σάρωσε τα σανίδια, δεν είναι μια φούσκα, αλλά ήρθε να δείξει πως είναι το extreme metal του μέλλοντος μας.

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης