Οι Powerwolf αποκτούν διαρκώς περισσότερη αναγνώριση και όχι άδικα. Oι ίδιοι αποτελούν ένα από τα πιο διάσημα και επιτυχημένα σχήματα της γενιάς τους και ειδικά την τελευταία δεκαετία το μεταλλικό ιδίωμα τους έχει αγκαλιάσει για τα καλά. Δεδομένης της κατάστασης αυτής, και με το ταλέντο τους να υπερισχύει, εχουν βρει τον δικό τους, μοναδικό ήχο, και μέσα στα κεριά και τα λιβάνια φέτος φέρνουν μια ακόμα νέα δουλειά. Ο λόγος για το δέκατο τους έργο, με το όνομα "Call Of The Wild".
Ορμώμενο με επική και πολεμική διάθεση, σε ένα συννεφιασμένο σκηνικό, οι ορχήστρες της αρχής δίνουν τη θέση τους στην παραμόρφωση και την ταχύτητα με το "Faster Than The Flame" δημιουργώντας ένα ακόμα σκοτεινό παραμύθι για τους Τεύτονες ιερείς. Με ανάλογη συνέχεια, μεγαλειώδη όπως πρέπει και άγρια όπως αρμόζει σε ένα θηρίο, το ήδη γνωστό "Beast Of Gevaudan" οργιάζει και εξαπολύει δυναμισμό και μελωδία όσο βρυχάται από πίσω, και τα ρεφρέν κολλούν ευθύς αμέσως στο μυαλό.
Με την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, και τον προσωπικό τους ήχο να μη χάνεται, οι ψαλμωδίες δίνουν το έναυσμα για τη συνέχεια και το "Dncing With The Dead" σε ένα πλούσιο τελετουργικό σκηνικό. Αυτό κιόλας γίνεται πιο βαρύ και απόκοσμο στις όποιες, μαύρες στιγμές του θεατρικού "Alive Or Undead", του αγωνιώδους "Glaubenskraft" και του πολεμικού "Sermon Of Swords".
Aπό την άλλη το "Varcolac" σε ένα μακάβριο χορευτικό με επικές διαθέσεις κάνει την εμφάνισή του, και με τον Atilla ακούραστο να εξιστορεί σαν έναν παλιό τροβαδούρο στη σύγχρονη εποχή. Μάλιστα αυτή η Μεσαιωνική ατμόσφαιρα που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους παπαδόλυκους, εντείνεται περισσότερο για να γεμίσει κι άλλο το σύνολο, στο "Blood For Blood" με το δίδυμο των κιθαρών να συνοδεύει γκάιντες, ενώ και το ομώνυμο, ανυψώνοντας λίγο τη διάθεση με τον up tempo χαρακτήρα, δίνει λίγο φως στον σκοταδισμό της εποχής και του γενικού συνόλου.
Από τη μία το σκάνδαλο, από την άλλη το αίμα και στη μέση ο Χριστός, οι Powerwolf συνεχίζουν, και σε ανάλογο ύφος έρχεται το "Undress To Confess" όπου οι καμπάνες βαρούν το εκκλησιαστικό όργανο υμνολογεί και οι κιθάρες σκάβουν όσο από πίσω τα τακούνια πατούν το μαρμάρινο δάπεδο, για να γίνει πράξη η αρχική φράση των τελευταίων γραμμών με δυναμισμό και πυγμή. Kλείνοντας, το "Reverent Of Rats" πομπώδες και εκρηκτικό, ρίχνει την αυλαία με heavy διαθέσεις, εξωτερικεύοντας μέχρις εσχάτων όσα η μπάντα κρατούσε, ενώ το σόλο απαλύνει όλη αυτή τη σκληράδα, όσο και πληθωρικό αν είναι το φινάλε, όπως μάλιστα το υπόλοιπο άλμπουμ, δημιουργώντας έναν καταλυτικό και μεστό τόνο.
Με όσα θα διαβάσει ο αναγνώστης και θα ακούσει ο κάθε οπαδός, θα καταλάβει δε, ότι οι Powerwolf δεν ανακαλύπτουν κάτι νέο, ούτε πειραματίζονται. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως το "Call Of The Wild" είναι ένας δίσκος κακός και χωρίς ουσία, τουναντίον, μιλάμε για τη συνέχεια και την εξέλιξη της μεγαλειώδους πορείας τους, μετά ψαλμων, βαίων και κλάδων. Η δύναμη της προσωπικότητάς τους και της μουσικής τους οντότητας, δίνει ξανά απλόχερα με το ταλέντο, σιτγμές μοναδικές, με την ταυτότητά τους, ακόμα μια φορά να φανερώνεται έντονα. Κοντά στα κλασικά metal ιδεώδη, αλλά και με το γνωστό τους μεγαλειώδες ύφος, το νέο τους άλμπουμ μέσα στη γκριζίλα θα δείξει πως είναι πάντα ακμαίοι και ορεξάτοι.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου