Sorrows Path στο Metal View: Δε μας άρεσε ποτέ να υπακούμε σε στερεότυπα και κανόνες

  Συμπληρώνοντας δυόμιση δεκαετίες στην πολυτάραχη ύπαρξη τους, οι Έλληνες doomsters, Sorrows Path, το Σάββατο στις 22 Δεκεμβρίου θα έχουν τη χαρά να μοιραστούν τη σκηνή με τους θρύλους του είδους, Paradise Lost. Σχετικά με την επικείμενη εμφάνιση τους, το πόσο έπαιξαν ρόλο οι Βρετανοί στις επιρροές τους, αλλά και για το πολυδιάστατο, τελευταίο τους πόνημα, "Touching Infinity", οι Αθηναίοι metallers μίλησαν στο Metal View, μοιράζοντας πόνο, σκοτάδι και συναίσθημα.

 

-Καταρχάς, συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ. Γιατί χρειάστηκαν τρία χρόνια για την κυκλοφορία του;

Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια! Δεν υπήρξε κανένα άγχος γιατί αποφασίσαμε συνειδητά να κάνουμε ακριβώς τόσο μέχρι να κυκλοφορήσουμε το νέο άλμπουμ. Με τις ζωντανές εμφανίσεις και με ένα σωστό promotion, παραμένεις στη δημοσιότητα. Αντίθετα, αν δεν προβάλλεις σωστά τη δουλειά σου και φυσικά δεν υπάρχει και η κατάλληλη εταιρεία να σε βοηθήσει, μετά από λίγους μήνες όλοι έχουν ξεχάσει την κυκλοφορία του άλμπουμ. Θεωρούμε τα τρία χρόνια σαν το ιδανικό και απαραίτητο χρονικό διάστημα για να ωριμάσουν κάποιες σημαντικές συνθήκες….

-Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Θοδωρή πίσω από τα drums μέχρι στιγμής;

Με το Θοδωρή υπήρξε άμεσα φοβερή χημεία. Και κάτι τέτοιο ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο, ειδικά από τη στιγμή που αναγκαστήκαμε να αποχωριστούμε ένα ντράμερ-στρατιώτη της μπάντας, όπως ο Φώτης, που μετακόμισε στο εξωτερικό λόγω της δουλειάς του! Ο Θοδωρής, όχι μόνο ήταν ο καλύτερος τεχνικά από όσους δοκιμάσαμε, αλλά έχει και ένα αδαμάντινο χαρακτήρα που ταιριάζει και πολύ με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Γενικά, πρέπει να είσαι μετριοπαθής και σοβαρός για να μπορείς να είσαι σε μια μπάντα με doom υπόβαθρο…

-Ο νέος σας δίσκος παρατηρώ πως ξεφεύγει από το κλασικό doom ύφος, έχοντας πολλά heavy/power στοιχεία. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;

Έτσι και αλλιώς δε μας άρεσε ποτέ να υπακούμε σε στερεότυπα και κανόνες. Αυτό που μας καθόριζε σαν doom ήταν πάντα το feeling που έβγαινε. Το concept στο νέο άλμπουμ ήταν αρκετά πιο εξυψωτικό, οπότε υπερίσχυσε το επικό στοιχείο και η διάθεση να αλλάξεις πράγματα. Προς το καλύτερο πάντα.

-Γενικά ήσασταν μια μπάντα που μπλέκατε ύφη και είδη. Υπάρχουν ιδέες διαφορετικές για κάποια επόμενη δουλειά;

Αυτό! Για την ακρίβεια όμως δεν μπλέκαμε είδη, απλά είχαμε μια πιο έντονη προσωπικότητα, όπως οφείλει ο κάθε καλλιτέχνης να κάνει. Με τον καιρό σίγουρα βρίσκεις τα πατήματά σου, οπότε γίνεται εντονότερο. Εφόσον φυσικά ακολουθείς το δρόμο προς την αυτογνωσία, όπως οφείλει ο κάθε άνθρωπος γενικά να κάνει. Υλικό υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Η μπάντα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη για νέα κυκλοφορία, απλά πρέπει πρώτα να ωριμάζουν οι συνθήκες, όπως προαναφέραμε…

-Μέσα στο "Touching Infinity", υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται "Metaphysical Song". Αυτός ο δίσκος βγάζει γενικά μια φιλοσοφική διάθεση για τον θάνατο και το μεταφυσικό; Θέλατε να αποδώσετε φόρο τιμής στον Τάκη Δρακόπουλο;

Η κεντρική ιδέα του «Touching Infinity» είναι η απόκτηση της αυτογνωσίας και της ελευθερίας που οδηγεί στην αρμονία.

Στην επαφή με τη δημιουργία, την ομορφιά, τη συμπόνια και το σεβασμό, σε ένα κόσμο όπου δυστυχώς κυριαρχούν η καταστροφή, η ασχήμια, το μίσος και η πρόκληση. Σίγουρα, το συγκεκριμένο κομμάτι έχει μια μεταφυσική διάθεση, αλλά σε γενικές γραμμές δηλώνει τη θλιβερή διαπίστωση ότι απέχουμε πολύ από το να ομοιάσουμε με το θείο. Τα προσωπικά βιώματα πάντα επηρεάζουν, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ιδρυτή της μπάντας, αλλά στιχουργικά αυτό το έχουμε αφήσει πίσω εδώ και δεκαετίες….

-Πώς βλέπετε το doom metal τώρα σε σχέση με παλιά;

Είναι ευχάριστο ότι η μουσική εξελίσσεται και δημιουργούνται νέα πράγματα, αλλά γενικά είναι δύσκολο να βγουν σε ένα παγιωμένο είδος νέες μπάντες που να φτάσουν το μεγαλείο των μπαντών του παρελθόντος. Βέβαια, αυτό είναι και σημείο των καιρών, όμως θα προτιμούσαμε να ήταν πιο τολμηρές οι metal μπάντες. Πιο αληθινές και ειλικρινείς, δηλαδή.

-Στις 22 Δεκεμβρίου θα ανοίξετε τη συναυλία των Paradise Lost. Τι να περιμένουμε από αυτή την εμφάνιση;

Είναι μια μεγάλη στιγμή για τη μπάντα μας. Σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά live που έχουμε δώσει ποτέ στην Αθήνα. Δε θα επικεντρωθούμε μόνο στο νέο άλμπουμ, όσο μας το επιτρέπει ο περιορισμένος χρόνος που θα έχουμε στη διάθεσή μας, φυσικά. Να περιμένετε να είμαστε ειλικρινείς, σοβαροί και παθιασμένοι. Όπως πάντα, ελπίζουμε.

-Σχετικά με τους Paradise Lost, ποιο θεωρείτε άλμπουμ ορόσημο για την πορεία τους;

Έχουν βγάλει φοβερά άλμπουμ και πολλά διέφεραν μεταξύ τους, αλλά πάντα ήταν πολύ ποιοτικοί. Ίσως να ξεχωρίζει το «Draconian Times» και το «Shades of God», όμως και τα άλλα άλμπουμ τους μετράνε!

-Το συγκρότημα αυτό έχει αποτελέσει επιρροή για εσάς;

Αν αναλογιστούμε ότι η μπάντα μας ιδρύθηκε λίγο μετά την κυκλοφορία του «Icon» και οι ιδρυτές της άκουγαν doom φανατικά, σίγουρα ήταν μια από τις βασικές επιρροές της μετεφηβικής μας ηλικίας. Ίσως όμως, οι My Dying Pride να ήταν ακόμα μεγαλύτερη επιρροή μέσα από τη συγκεκριμένη ιερή doom-death τριάδα της Μεγάλης Βρετανίας!

-Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σας...

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη φιλοξενία και τις όμορφες ερωτήσεις από το φοβερό σας περιοδικό! Επίσης, τους αναγνώστες για το χρόνο τους και τη στήριξη στη μπάντα. Τα λέμε στις 22! Let’s touch infinity!!!

Γιάννης Χαρτζανιώτης