Οι Αμερικανοί Metal Church αποτέλεσαν ορόσημο για τη heavy metal κουλτούρα των 80s, αν και στην πορεία φάνηκαν αρκετά υποτιμημένοι σε σχέση με τις δυνατότητες τους. Πλέον, δύο χρόνια μετά το "XI", επιστρέφουν έχοντας στις αποσκευές τους το "Damned If You Do", ενώ στο πλευρό τους βρίσκεται και ο drummer Stet Howland, με την τρομερή του βοήθεια στο kit, και μια τρομερή προυπηρεσία στους WASP, Lita Ford και Belladonna.
Με έναν πολλαπλό μυστηριώδη ψίθυρο, μας βάζει στο κλίμα ο δίσκος, στο ομώνυμο κομμάτι του, ενώ, χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό, συνεχίζει με δυνατούς, κλασικούς metal ρυθμούς και ένα κολλητικό ρεφρέν, χωρίς βέβαια η συνέχεια να ακολουθεί τα ίδια μοτίβα, αφού το "The Black Things", έρχεται πιο σκοτεινό και βαρύ, χωρίς πολλές κορυφώσεις.
Η ίδια επιθετική πλευρά βρίσκεται και στο "By The Numbers", και μάλιστα με μεγαλύτερο τσαγανό, που μπορεί να θυμίσει τις ένδοξες εποχές του 80' χωρίς όμως το σκοτεινο στοιχείο, το οποίο θα συνατήσουμε στις mid ταχύτητες και τις μελωδίες του "Revolution Under", με τη φωνή να τσιρίζει λίγο περισσότερο.
Μιλώντας βέβαια για τους Metal Church, δε θα μπορούσε να λείπει η ενέργεια, η οποία έρχεται διάχυτη στο "Guillotine", το "Rot Away" με τα επικά του ξεσπάσματα και στο "Monkey Finger", με την αύρα των θρυλικών Accept, φτιάχνοντας την δυνατη τριάδα του δίσκου. Από την άλλη το "Into The Fold", μας βυθίζει πάλι στην μαυρίλα, την οποία λίγο πριν το τέλος θα μας φωτίσει το "Out Of Balance" ενώ το κλείσιμο του άλμπουμ θα φέρει το "The War Electric", πάλι χωρις κάποια ιδιαιτερότητα αλλά με δύναμη, και έντονες αναμνήσεις από soundtrack κάποια αμερικάνικης σειράς.
Όπως προείπα, το νέο πόνημα των Metal Church είναι γεμάτο δυνατές στιγμές, ένταση και ενέργεια. Όλα αυτά τα στοιχεία μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν το αίσθημα των παλιών εποχών των Metal Church, ενώ γενικά δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε πως αποτελεί ένα κακό σύνολο. Παρόλα αυτά όλες οι μουσικές μεταξύ τους δεν έχουν ταυτότητα σε πολλά σημεία και τέλος, δυστυχώς τα 3/4 του δίσκου δεν είναι αξιομνημόνευτα.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με έναν πολλαπλό μυστηριώδη ψίθυρο, μας βάζει στο κλίμα ο δίσκος, στο ομώνυμο κομμάτι του, ενώ, χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό, συνεχίζει με δυνατούς, κλασικούς metal ρυθμούς και ένα κολλητικό ρεφρέν, χωρίς βέβαια η συνέχεια να ακολουθεί τα ίδια μοτίβα, αφού το "The Black Things", έρχεται πιο σκοτεινό και βαρύ, χωρίς πολλές κορυφώσεις.
Η ίδια επιθετική πλευρά βρίσκεται και στο "By The Numbers", και μάλιστα με μεγαλύτερο τσαγανό, που μπορεί να θυμίσει τις ένδοξες εποχές του 80' χωρίς όμως το σκοτεινο στοιχείο, το οποίο θα συνατήσουμε στις mid ταχύτητες και τις μελωδίες του "Revolution Under", με τη φωνή να τσιρίζει λίγο περισσότερο.
Μιλώντας βέβαια για τους Metal Church, δε θα μπορούσε να λείπει η ενέργεια, η οποία έρχεται διάχυτη στο "Guillotine", το "Rot Away" με τα επικά του ξεσπάσματα και στο "Monkey Finger", με την αύρα των θρυλικών Accept, φτιάχνοντας την δυνατη τριάδα του δίσκου. Από την άλλη το "Into The Fold", μας βυθίζει πάλι στην μαυρίλα, την οποία λίγο πριν το τέλος θα μας φωτίσει το "Out Of Balance" ενώ το κλείσιμο του άλμπουμ θα φέρει το "The War Electric", πάλι χωρις κάποια ιδιαιτερότητα αλλά με δύναμη, και έντονες αναμνήσεις από soundtrack κάποια αμερικάνικης σειράς.
Όπως προείπα, το νέο πόνημα των Metal Church είναι γεμάτο δυνατές στιγμές, ένταση και ενέργεια. Όλα αυτά τα στοιχεία μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν το αίσθημα των παλιών εποχών των Metal Church, ενώ γενικά δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε πως αποτελεί ένα κακό σύνολο. Παρόλα αυτά όλες οι μουσικές μεταξύ τους δεν έχουν ταυτότητα σε πολλά σημεία και τέλος, δυστυχώς τα 3/4 του δίσκου δεν είναι αξιομνημόνευτα.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου