Κλείνοντας σχεδόν δεκαετία που ασχολούμαι με τους Paradise Lost, η τελευταία εμφάνιση του συγκροτήματος στα πλαίσια του tour για το "Medusa" θα αποτελούσε το τέταρτο μου ραντεβού μαζί τους. Έχοντας αγαπήσει, σε αντίθεση με πολλούς, αυτό το πισωγύρισμα στον ακραίο ήχο, και όντας ευχαριστημένος με την τελευταία φορά που τους είδα πριν τρία χρόνια, δεν έμενε παρά να αγωνιώ να δω το νέο κούρεμα του Greg, το βαρύ ύφος του Nick, το ελαστικό χαμόγελο του Aaron και φυσικά τις εκτελεσεις από το 14o πόνημα τους και τη δεύτερη τους νιότη.
Ένα δεκάλεπτο πριν το ρολόι να σημάνει 21:00, και έχοντας ανοίξει οι πόρτες μια ώρα πριν, πατούν στο σανίδι οι δικοί μας Sorrows Path. Οι ιστορικοί Έλληνες doomsters έχοντας κυκλοφορήσει λίγο καιρό πριν το τελευταίο τους άλμπουμ, έδωσαν ιδιαίτερη μνεία στα 40 λεπτά της παρουσίας τους, όπως επίσης και στους δύο προκατόχους του, τα "Doom Philosophy" και "The Rough Path Of Nihilism", τα οποία σηματοδότησαν ξανά την αρχή του συγκροτήματος. Ηχητικά δεν υπήρξαν προβλήματα, με το κοινό να έχει μαζευτεί από νωρίς, ενώ όσοι δεν είχαν ποτέ μυηθεί στα σκληρά μονοπάτια της Αθηναϊκής μπάντας, πήραν μια γεύση από διάφορες εληνοπρεπείς ζεστές μελωδίες, ενώ μέσα στο μαύρο τους κανβά υπήρχαν πολλές δυναμικές πινελιές που έδιναν ζωντάνια μέσα από τη νεκρή φύση.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις μέχρι να υψωθεί το λάβαρο του "Medusa" και να γίνουν όλες οι υπόλοιπες, πρέπουσες ετοιμασίες η ώρα δείχνει 22:00 και όντας Άγγλοι σε όλα τους, οι Paradise Lost ανεβαίνουν υπό τους ήχους του "Enchantment". Δίνοντας και αυτοί βάση στο τελευταίο τους έργο, έμειναν για περίπου 85 λεπτά στη σκηνή, σε μια κίνηση που ομολογουμένως τα τελευταία χρόνια δεν έχουε συνηθίσει. Παρόλα αυτά κάτι που ακόμα εντυπωσίασε πολλούς από εμάς ήταν οι εναλλαγές στο καθιερωμένο setlist, επαναφέροντας κομμάτια όπως το "Shadowkings" και "Forever Failure" από το μέγιστο "Draconian Times", όπως επίσης και τα "Tragic Idol" και "Faith Divides Us, Death Unites Us". Οι Βρετανοί ήταν τρομερά ορεξάτοι για τα δικά τους δεδομένα, με τα σολιστικά του Greg Mackintosh να παντρεύουν όλες τις εποχές του συγκροτήματος, ενώ ο Aaron Aedy και ο πιτσιρικάς Waltteri Vayrynen είχαν μετουσιωθεί με το συναίσθημα των κομματιών.
Φυσικά μέσα από όλο το συννεφιασμένο, από τον καπνό, σκηνικό δεν έλειπε το Βρετανικό χιούμορ του Nick Holmes και τα άπειρα λογοπαίγνια για τα Χριστούγεννα. Από τη χθεσινή νύχτα δεν έλειψαν και οι αναφορές στο προηγούμενο και πιο ακραίο άλμπουμ "The Plague Within", ενώ τέλος μέσα σε μια εμφάνιση χωρίς προβλήματα και ευτράπελα, τα μόνα που έλειψαν ήταν το "One Second", "Last Time" και φυσικά τα προσωπικά μου απωθημένα "True Belief"΄' και "Hallowed Land". Φεύγοντας πιστεύω όλοι ευχαριστημένοι από το Piraeus Academy, το χθεσινό live συγκρίνεται εύκολα με αυτό του 2015, ενώ οι ιαχές του κοινού δείχνουν πως παρά το πέρασμα του χρόνου, οι νονοί του gothic/doom metal συνεχίζουν και είναι μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στη χώρα μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ένα δεκάλεπτο πριν το ρολόι να σημάνει 21:00, και έχοντας ανοίξει οι πόρτες μια ώρα πριν, πατούν στο σανίδι οι δικοί μας Sorrows Path. Οι ιστορικοί Έλληνες doomsters έχοντας κυκλοφορήσει λίγο καιρό πριν το τελευταίο τους άλμπουμ, έδωσαν ιδιαίτερη μνεία στα 40 λεπτά της παρουσίας τους, όπως επίσης και στους δύο προκατόχους του, τα "Doom Philosophy" και "The Rough Path Of Nihilism", τα οποία σηματοδότησαν ξανά την αρχή του συγκροτήματος. Ηχητικά δεν υπήρξαν προβλήματα, με το κοινό να έχει μαζευτεί από νωρίς, ενώ όσοι δεν είχαν ποτέ μυηθεί στα σκληρά μονοπάτια της Αθηναϊκής μπάντας, πήραν μια γεύση από διάφορες εληνοπρεπείς ζεστές μελωδίες, ενώ μέσα στο μαύρο τους κανβά υπήρχαν πολλές δυναμικές πινελιές που έδιναν ζωντάνια μέσα από τη νεκρή φύση.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις μέχρι να υψωθεί το λάβαρο του "Medusa" και να γίνουν όλες οι υπόλοιπες, πρέπουσες ετοιμασίες η ώρα δείχνει 22:00 και όντας Άγγλοι σε όλα τους, οι Paradise Lost ανεβαίνουν υπό τους ήχους του "Enchantment". Δίνοντας και αυτοί βάση στο τελευταίο τους έργο, έμειναν για περίπου 85 λεπτά στη σκηνή, σε μια κίνηση που ομολογουμένως τα τελευταία χρόνια δεν έχουε συνηθίσει. Παρόλα αυτά κάτι που ακόμα εντυπωσίασε πολλούς από εμάς ήταν οι εναλλαγές στο καθιερωμένο setlist, επαναφέροντας κομμάτια όπως το "Shadowkings" και "Forever Failure" από το μέγιστο "Draconian Times", όπως επίσης και τα "Tragic Idol" και "Faith Divides Us, Death Unites Us". Οι Βρετανοί ήταν τρομερά ορεξάτοι για τα δικά τους δεδομένα, με τα σολιστικά του Greg Mackintosh να παντρεύουν όλες τις εποχές του συγκροτήματος, ενώ ο Aaron Aedy και ο πιτσιρικάς Waltteri Vayrynen είχαν μετουσιωθεί με το συναίσθημα των κομματιών.
Φυσικά μέσα από όλο το συννεφιασμένο, από τον καπνό, σκηνικό δεν έλειπε το Βρετανικό χιούμορ του Nick Holmes και τα άπειρα λογοπαίγνια για τα Χριστούγεννα. Από τη χθεσινή νύχτα δεν έλειψαν και οι αναφορές στο προηγούμενο και πιο ακραίο άλμπουμ "The Plague Within", ενώ τέλος μέσα σε μια εμφάνιση χωρίς προβλήματα και ευτράπελα, τα μόνα που έλειψαν ήταν το "One Second", "Last Time" και φυσικά τα προσωπικά μου απωθημένα "True Belief"΄' και "Hallowed Land". Φεύγοντας πιστεύω όλοι ευχαριστημένοι από το Piraeus Academy, το χθεσινό live συγκρίνεται εύκολα με αυτό του 2015, ενώ οι ιαχές του κοινού δείχνουν πως παρά το πέρασμα του χρόνου, οι νονοί του gothic/doom metal συνεχίζουν και είναι μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στη χώρα μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου