Η Ιταλική metal σκηνή, αναμφισβήτητα είναι τόσο δυνατή και συνάμα τόσο υποτιμημένη. Πλέον, οι Last Union μέσω του ντεμπούτου τους, δείχνουν πως το ιταλικό progressive, κοντεύει να γίνει τόσο διάσημο όσο οι μακαρονάδες, ενώ το συγκρότημα έχει μαζί του και τον Mike LePond από τους Symphony X στο μπάσο, τον πρώην ντραμερ των θρυλικών Helloween, Uli Kusch αλλά και τον κύριο James LaBrie, ως ειδικό καλεσμένο.
Με το εναρκτήριο λάκτισμα να γίνεται μέσω του δυναμικού "The Most Beautiful Day", βλέπουμε την τεχνική pοwer πλευρά του νεοσύστατου σχήματος, ενώ χωρίς πολλές φιοριτούρες, αλλά με δομημένες μελωδίες και αγγελικά φωνητικά από την Ιταλίδα, Elisa Scarpeccio, η πάσα δίνεται στο πιο αργό και βαρύ "President Evil". Ήδη, μετά τη γέφυρα της μπασογραμμής στην εισαγωγή, το μικρόφωνο παίρνει ο James LaBrie των Dream Theater, κάτι το οποίο συμβαίνει βέβαια και στο πιο μοντέρνο και rock στυλ του "Taken" με το αλά Lacuna Coil ύφος στο ντουετάκι με τη βασική τραγουδίστρια, αλλά και στo "A Place In Heaven", που είναι πιο κοντά στα μοτίβα της δικής του μπάντας, γεμάτο δυναμισμό και ένταση μέσα από τις κιθάρες του Christiano Tiberi.
Εκτός βέβαια από την εμφάνιση του πέμπτου, άτυπου, μέλους των Last Union, η συνέχεια θα έρθει με το "Hardest Way" που μας επαναφέρει στο πραγματικό ύφος του δίσκου, γεμάτστιγμές αλλωτε δυνατές, και άλλωτε απαλές και συγκινητικές, ειδικά στο ρεφρέν που πίσω από τα αιθέρια φωνητικά υπάρχουν συνοδείες ακουστικής κιθάρας.
Από την άλλη το "Purple Angels" έρχεται με περίσσια ενέργεια και ρυθμό μέσα σε ένα πολυδιάστατο μουσικό μόρφωμα όπως επίσης και το πιο heavy "The Best Of Magic". Mε το "Euphoria" μας πιάει το ανα΄άλογο συναίσθημα, μέσα από τις ταχύτητες και το μπρίο του σε μια μοντέρνα εκδοχή των Symphony X, σε αντίθεση βέβαια με το "Ghostwriter" που πορσωπικά μου θύμισε στα riffs και τα τύμπανα κάτι από την 80s εποχή του Ozzy.
Το "Limousine" αποτελεί ακόμα μια χαρακτηριστική κατάθεση ενέργειας λίγο πριν το τέλος, ενώ ο επίλογος θα γραφτεί με το "Back In The Shadow" που αφήνει κατά μέρος την πολλή progressive-ια που μας έδωσε, επικεντρώνοντας σε πιο μοντέρνα power μοτίβα, όπως συνέβη και στην αρχή.
Το εγχείρημα των Last Union, ήδη μέσω των πρώτων clips δείχνει να έχει τρομερή ανταπόκριση, ενώ ακόμα και η ζωντάνια της μπάντας, με την έλλειψη μονοτονίας δείχνει το τσαγανό που έχουν οι Ιταλοί, ενώ εκτός αυτού, διαθέτουν στις δυνάμεις τους και το βαρύ πυροβολικό του Ευρωπαϊκού τεχνικού metal. Αν και υπάρχουν αρκετές αναφορές σε άλλες μπάντες, η μουσική τους ταυτότητα δεν είναι ανύπαρκτη, ενώ κλείνοντας, θεωρώ πως το εν λόγω γκρουπ αποτελεί δυνατό χαρτί για τη "δική" μας Rock of Angels Records.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το εναρκτήριο λάκτισμα να γίνεται μέσω του δυναμικού "The Most Beautiful Day", βλέπουμε την τεχνική pοwer πλευρά του νεοσύστατου σχήματος, ενώ χωρίς πολλές φιοριτούρες, αλλά με δομημένες μελωδίες και αγγελικά φωνητικά από την Ιταλίδα, Elisa Scarpeccio, η πάσα δίνεται στο πιο αργό και βαρύ "President Evil". Ήδη, μετά τη γέφυρα της μπασογραμμής στην εισαγωγή, το μικρόφωνο παίρνει ο James LaBrie των Dream Theater, κάτι το οποίο συμβαίνει βέβαια και στο πιο μοντέρνο και rock στυλ του "Taken" με το αλά Lacuna Coil ύφος στο ντουετάκι με τη βασική τραγουδίστρια, αλλά και στo "A Place In Heaven", που είναι πιο κοντά στα μοτίβα της δικής του μπάντας, γεμάτο δυναμισμό και ένταση μέσα από τις κιθάρες του Christiano Tiberi.
Εκτός βέβαια από την εμφάνιση του πέμπτου, άτυπου, μέλους των Last Union, η συνέχεια θα έρθει με το "Hardest Way" που μας επαναφέρει στο πραγματικό ύφος του δίσκου, γεμάτστιγμές αλλωτε δυνατές, και άλλωτε απαλές και συγκινητικές, ειδικά στο ρεφρέν που πίσω από τα αιθέρια φωνητικά υπάρχουν συνοδείες ακουστικής κιθάρας.
Από την άλλη το "Purple Angels" έρχεται με περίσσια ενέργεια και ρυθμό μέσα σε ένα πολυδιάστατο μουσικό μόρφωμα όπως επίσης και το πιο heavy "The Best Of Magic". Mε το "Euphoria" μας πιάει το ανα΄άλογο συναίσθημα, μέσα από τις ταχύτητες και το μπρίο του σε μια μοντέρνα εκδοχή των Symphony X, σε αντίθεση βέβαια με το "Ghostwriter" που πορσωπικά μου θύμισε στα riffs και τα τύμπανα κάτι από την 80s εποχή του Ozzy.
Το "Limousine" αποτελεί ακόμα μια χαρακτηριστική κατάθεση ενέργειας λίγο πριν το τέλος, ενώ ο επίλογος θα γραφτεί με το "Back In The Shadow" που αφήνει κατά μέρος την πολλή progressive-ια που μας έδωσε, επικεντρώνοντας σε πιο μοντέρνα power μοτίβα, όπως συνέβη και στην αρχή.
Το εγχείρημα των Last Union, ήδη μέσω των πρώτων clips δείχνει να έχει τρομερή ανταπόκριση, ενώ ακόμα και η ζωντάνια της μπάντας, με την έλλειψη μονοτονίας δείχνει το τσαγανό που έχουν οι Ιταλοί, ενώ εκτός αυτού, διαθέτουν στις δυνάμεις τους και το βαρύ πυροβολικό του Ευρωπαϊκού τεχνικού metal. Αν και υπάρχουν αρκετές αναφορές σε άλλες μπάντες, η μουσική τους ταυτότητα δεν είναι ανύπαρκτη, ενώ κλείνοντας, θεωρώ πως το εν λόγω γκρουπ αποτελεί δυνατό χαρτί για τη "δική" μας Rock of Angels Records.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου