Πολύ πιο σύντομα απ'όσο μπορεί να αναμενόταν μα νέα δουλειά των Nightfall, έρχεται φέτος το "Children Of Eve". Το ενδέκατο τους άλμπουμ, βρίσκει τους Αθηναίους metallers σε μια πολύ καλή φάση, πέρα από όσες τρικυμίες έχουν περάσει ανά τα χρόνια, φτιάχνοντας μια νέα ιστορία. Γεμάτο πόνο και σκοτάδι, ένα νέο κεφάλαιο, ανοίγεται παρακάτω, για όλους του έκπτωτους και τους βασανισμένους.
Οι Nightfall μάλιστα, ανέκαθεν αποτελούσαν μία από τις πιο αυθεντικές μπάντες του εγχώριου metal και έκαναν πραγματικά αυτό που ήθελαν. Με τον προηγούμενο δίσκο επανήλθαν πιο κοντά στις ρίζες τους, αφήνοντας κατά μέρος τους πειραματισμούς, κι αυτό φέτος, το εξελίσσουν. Το άλμπουμ είναι ένα κατηγορώ προς τη θρησκευτική και κοινωνική καταπίεση, μια εναντίωση προς αυτή την μαζικοποίηση και τον φανατικό προσηλυτισμό και ταυτόχρονα μια έκφραση ελευθερίας. Πέρα από το θεματικό concept, αυτό φαίνεται έντονα και στο μουσικό κομμάτι, με το σκότος, την επιθετικότητα και το στιβαρό παίξιμο να επικρατούν. Ήδη από το εναρκτήριο "I Hate" μάλιστα βλέπουμε προς τα που κατευθύνεται αυτή η δουλειά, ενώ το "The Cannibal" προχωράει σε ένα μεγαλύτερο ξέσπασμα, δείχνοντας πως και το rhythm section έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Στην ολότητά του νέο άλμπουμ των Nightfall διακατέχεται από μια έντονη ακρότητα και αμεσότητα, με πάρα πολλές εκρήξεις τόσο από τη φωνή του Ευθύμη Καραδήμα που για ακόμα μια φορά κάνει κατάθεση ψυχής, όσο και με την απόλυτα ταιριαστή riff-ολογία και τα leads του Κώστα Κυριακόπουλου. Φανερές εξαιρέσεις, που δίνουν λίγο φως σε αυτό το "σκάψιμο", είναι τα πιο heavy metal "Lurking" και "Seeking Revenge", ή το άλα Paradise Lost, "With Outlandish Desire To Disobey", δίχως να σπάνε όμως από την ατμόσφαιρα που γενικότερα δίνεται, με κομμάτια σαν το "The Traders Of Anathema" ή ακόμα και τα καταληκτικά "The Makhaira Of The Deceiver" και "Christian Svengali" να ενώνουν την τραχύτητα με τη μελωδία και την αγριότητα με το catchiness. Μάλιστα σε αυτό το αρμονικό αποτέλεσμα συνέβαλε πέρα από την εμπειρία της ίδιας της μπάντας, και τα μαγικά χέρια του Jacob Hansen σε μίξη και mastering, αλλά και ο Fotis Benardo που πέρα από τα ντραμς ανέλαβε και την ηχογράφηση, μαζί με τον Θύμιο Κρίκο.
Το νέο πόνημα των Ελλήνων βετεράνων είναι σύγχρονο και ταυτοχρόνως οικείο, επικό μα και δραματικό. Ενώνει εποχές και διαστάσεις, φτιάχνοντας κάτι μεγαλειώδες μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Ο όρος που έχει δώσει η δισκογραφική ως μελωδικό black metal είναι πολύ φτωχός για να περιγράψει αυτό που είναι τόσο το "Children Of Eve" αλλά κυρίως οι ίδιοι οι Nightfall, γιατί η ταυτότητα τους ήταν και θα είναι πολυσύνθετη. Εδώ μάλιστα δε μιλάμε απλά για ένα καλό άλμπουμ, αλλά για μια μια δουλειά που αν δε μπορεί να προσδιοριστεί ως καλύτερη, σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί ως πιο ώριμη, σε μια δισκογραφία γεμάτη ουσιώδη και πλούσια δημιουργήματα. Η Εύα μπορεί να εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά της αγωνίζονται για να κάνουν θαύματα στη Γη.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου