Τα τελευταία χρόνια νιώθω σαν οι Behemoth να έχουν γίνει οι Metallica του ακραίου ήχου. Μια μπάντα με πολύ άξιες δουλειές πάλαι ποτέ, δικό τους ήχο, πρωτοτυπία κι από ένα σημείο απλά όλα κάπως γαμήθηκαν. Τώρα οι κύριοι από το Γκντανσκ ψάχνουν ξανά να βρουν τα βήματά τους, κι όχι μόνο να βγάζουν ακαθόριστες σατανίλες χωρίς ουσία. Το "The Shit Ov God" ίσως τους γύρισε ξανά τις στροφές, τώρα 30 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους.
Η ιστορία για τους Behemoth την τελευταία 15ετία έχει ως εξής. Ο Nergal μετά τη μάχη του με τον καρκίνο, όπου βγήκε σαν λιοντάρι, νικητής κυκλοφορεί το σπουδαιότερο, στιβαρότερο και επικότερο άλμπουμ της καριέρας του, το "Evangelion". Μετά από αυτό έρχεται το "The Satanist" να προσθέσει μαυρίλα κι ατμόσφαιρα, και από εκεί έρχεται η κατηφόρα με μετριότατες, χλιαρές, προβοκατόρικα βλάσφημες κυκλοφορίες και περίεργα ανούσια πειράματα δίχως όγκο και δύναμη πέρα από διάσπαρτα χιτάκια. Ο ρους τώρα με το "The Shit Ov God" αλλάζει, γιατί μπορεί ο τίτλος να μοιάζει σαν να γράφτηκε από edgy έφηβο μπλακμεταλά, αλλά η ουσία του είναι πολύ βαθύτερη και άκρως κατραμιασμένη.
Έτσι κιόλας, με το εναρκτήριο "The Shadow Elite" και την ευθεία, βλοσυρή υπόστασή του και τα μελωδικά, σχεδόν soundtrack-ικά περάσματά του, βλέπουμε τη μπάντα να παίρνει ξανά τα πάνω της, ενώ το "Sowing Salt" που προσωπικά γράφοντας, θα το προτιμούσα κάπου στη μέση, βγάζει μια δραματική, doom διάθεση, αν και λίγο παράταιρη με το υπόλοιπο σύνολο, σε πλήρη αντίθεση με το δίδυμο των "Nomen Barbarvm" και "O Venvs Come!", όπου βλέπουμε μια άκρως μαυρομεταλλική διάθεση, δύστροπη μα και γεμάτη πυγμή, όπως θέλαμε να ακούμε πάντα τους Πολωνούς. Στην αντίπερα τα δύο πρώτα singles, του ομώνυμου και του "Lvciferaeon" είναι τα απόλυτα χαρακτηριστικά δείγματα για τη μουσική των Behemoth, και φυσικά άκρως συναυλιακά, με το πρώτο μάλιστα να έχει και ελληνικό άρωμα μέσα από τα φωνητικά της Ανδρονίκης Σκουλά των Chaostar γεφυρώνοντας το κλασικό brutal death στυλ της μπάντας με μικρές φρέσκιες mid πινελιές.
Μια ιδιαίτερη στιγμή μέσα σε αυτόν τον blackened/death βόρβορο, το "To Drown The Svn In Wine" παίρνει thrash διάσταση πιο old school, προσθέτοντας λίγη ακόμα φρεσκάδα στο άλμπουμ με μια καθαρόαιμη extreme metal επιθετικότητα.Τέλος, το "Avgvr" κλείνει το άλμπουμ με έναν τυπικό τόνο, γκρίζα αλλά και μεγαλοπρεπώς, για έναν δίσκο που κάπως τους έφερε ξανά στα συγκαλά τους με ατμόσφαιρες, παραμόρφωση και ταχύτητες.
Το "The Shit Ov God" δεν το λέει κανείς το απόλυτο αριστούργημα, ούτε καν πρωτότυπο. Σίγουρα όμως το λέει αξιοπρεπές. Δεν του λείπει ούτε το σκοτάδι, ούτε η αγριότητα, ούτε το καλό riffing, ενώ ο συνδυασμός του rhythm section ανάμεσα σε γκρούβες και διπεταλίδια, το ζωντανεύει αρκετά. Το μίσος μέσα στον οργανισμό αυτής της ανίερης τριάδας που περιβάλλει τους Behemoth παραμένει άσβεστο, κι αυτό είναι που κρατάμε στο τέλος της ημέρας. Οι οπαδοί θα το αγκαλιάσουν, οι fans γενικότερα θα βρουν στιγμές που τους αντιπροσωπεύουν και οι haters θα συναντήσουν μόνο στραβά σε μια κατά τα άλλα απόλυτα επιτυχημένη μπάντα. Εδώ τα πράγματα, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, είναι πολύ neutral, αφού απλώς μιλάμε για την πιο καλή δουλειά μετά το "The Satanist".
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου