WITHERFALL-SOUNDS OF THE FORGOTTEN (Album Review)

Οι Witherfall αποτελούν μια ιδιαίτερη και πολύ εκλεπτυσμένη μπάντα, που ενώνει πολλά ύφη και τα μπολιάζει γύρω από το progressive ιδίωμα. Αν κι ακόμα χωμένη στο underground, η μπάντα από το Λος Άντζελες, έχει δείξει τα καλύτερα δείγματα, για να ανέβει ψηλά, δίνοντας έμφαση τόσο στον δυναμισμό όσο και στο συναίσθημα. Αυτό έχει γίνει παράδοση, και συνεχίζει, σε ένα πιο συννεφιασμένο μοτίβο, με το τέταρτο άλμπουμ, "Sounds Of The Forgotten".

Το νέο δημιούργημα των Καλιφορνέζων ευθύς εξ αρχής χώνεται στο "ψαχνό", με τις ταχύτητες και τα σφυροκοπήματα από το "They Will Let You Down", σε αντίθεση με το "Where Do I Begin" που κάνει ένα σκωτσέζικο ντουζ από νωρίς στα συναισθήματά μας, δημιουργώντας ένα δίδυμο από τη μία επικό και συνάμα thrash-άτο, κι από την άλλη δραματικό στο στυλ των Savatage, με κοινό παρονομαστή τις νεοκλασσικές εισροές στα leads του Jake Dreyer. Κιθαριστικά ο δίσκος ενώνει το σκοτάδι με το prog, βάζοντας και τα υπόλοιπα όργανα σε αυτό το αισθητικό, και συναισθηματικό rollercoaster, με το αποκορύφωμα να βρίσκεται βέβαια στη θεατρικότητα της χροιάς του Joseph Michael, που μοιάζει σαν ένας πιο επιθετικός και αγροίκος King Diamond από τη μία, ή ένας μπριόζος Zakk Stevens στα πιο χαλαρά.

Κλασική βαριά στιγμή του δίσκου, αμέσως μετά το πρελούδιο "Α Lonely Path", είναι το "Insidious" που πατάει σε πιο extreme και ταχιά μονοπάτια, αλλά ταυτοχρόνως πολυποίκιλα και δαιδαλώδη αφού δe λείπουν εκφραστικές μπασογραμμές, κι ακουστικά γεμίσματα που δομούν εικόνες, σε ένα σχεδόν λογοτεχνικό δημιούργημα. Τις πινελιές σε αυτά τις βάζουν και το ομώνυμο, καθώς και τα πιο πονεμένα "Ceremony Of Fire" και "When It Falls Away". Πιασάρικοι ήχοι, βασανισμένοι, ενίοτε θυμίζοντας Iced Earth, άλλοτε Symphony X μα και Nevermore, δείχνουν τη μπάντα να κοιτάει με διάφορα πρόσωπα τη μαυρίλα και το μυστήριο του προοδευτικού ήχου, δίχως όμως να χάνεται η ουσία και η μουσικότητα, με αυτό να αποτελεί το σημαντικό ατού των προσωπικοτήτων των Witherfall. Σημασία έχει επίσης, ότι ο νέος δίσκος ξεφεύγει από τα στοιχεία του προκατόχου του, κρατώντας μόνο μερικές μικρές λεπτομέρειες στις δομές.

Από εκεί και πέρα διάφορα μικρά instrumentals στολίζουν χωρίς ιδιαίτερη φλυαρία το σύνολο, φτάνοντας κάπως έτσι στο τέλος. Ο λόγος για το "What Have You Done", ένα κομμάτι που από μόνο του μπορεί να αποτελέσει ξεχωριστό κεφάλαιο. Εδώ, μέσα στα δέκα λεπτά του, το "μπενχουρικό" έπος, μας πιάνει από νωρίς και μας πηγαίνει στον κόσμο του, με τρομερές εξιλεωτικές στιγμές, δυναμισμός, και μια απόκοσμη αύρα, πλαισιωμένη από μαχόμενα riffs και στιβαρές, υποβόσκουσες μελωδίες, και τσιριχτά ρεφρέν που μας μένουν μονομιάς, ενώνοντας τη στριφνότητα με τη λύτρωση. Φυσικά το rhythm section, όσο φανταστικά και να σιγοντάρει στο υπόλοιπο του δίσκου, εδώ παίρνει χώρο να φιγουράρει, ουσιαστικά να πρωταγωνιστήσει, μέχρι το φινάλε να σκάσει με σολιστικά όργια κι ένα up tempo για σβήσιμο.

Σιγά σιγά, οι δομές και τα παιχνιδίσματα που κάνουν με όλη αυτή την συναισθηματική αποστροφή, οι Witherfall, τους καθιστά μια μοναδική μπάντα, που ενώνει πτυχές, παραστάσεις και δημιουργεί κάτι πολύ έντονο και προσωπικό. Αν το "Curse Of Autumn" προ τριετίας ήταν ένα magnum opus για το ίδιο το συγκρότημα, το "Sounds Of The Forgotten" τώρα ξεπέρασε τις προσδοκίες. Πολύ τεχνικό αν και σχετικά λιγότερο prog, δίνοντας βάση σε power/thrash πτυχές, εστιάζει στη ομορφιά του ερέβους και στην ουσία πίσω από τη θλίψη, και ειλικρινά αν αυτά τα συναισθήματα και οι εμπειρίες, οι οποίες ενοχλούν τον κόσμο, φάνταζαν σαν τη νέα δουλειά των Αμερικάνων, τότε ο γράφοντας γουστάρει να βουτήξει σε αυτά τα τρελά σκοτάδια. Η ατμόσφαιρα είναι εδώ, το metal είναι εδώ, το πάθος είναι εδώ. Τι άλλο θέλει κάποιος; Όλα όσα έπρεπε να γραφτούν, γράφτηκαν.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης