Μέσα στο κατακαλόκαιρο χρειάζεται λίγη ψύχρα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έξω το θερμόμετρο δείχνει κοντά στους 41 βαθμούς. Ευτυχώς η σκιερή υπόσταση των Darkened μας ηρεμεί, ενώ το ψύχος τους, βοηθάει να πέσει κι άλλο η θερμοκρασία, μέσα και έξω. Δύο χρόνια μετά την προηγούμενη κυκλοφορία τους, οι Καναδοσουηδοί metallers, κυκλοφορούν το τρίτο πόνημά τους, "Defilers Of The Light", μπας και ο ήλιος μετατραπεί σε απόλυτο σκότος.
Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, και την σκληροτράχηλη death/black αύρα τους, εδώ η επιθετικότητα συναντά τη μελωδία και η βαναυσότητα τη μελαγχολία. Σε ένα μαύρο σύμπλεγμα, όλα αυτά τα συναισθήματα απλώνονται, σε ένα σύγχρονο δημιούργημα με ένα ελαφρύ, νοσταλγικό κάλυμμα. Έτσι, ευθύς εξ αρχής, με την εισαγωγή του "Waves Of Desolation" και τα ακουστικά του αρπίσματα, θυμόμαστε τους πρώιμους Dissection, λίγο πριν ο καταιγισμός riffs και ρυθμών φέρει ένα δίδυμο αποκρουστικό σαν τις σκελετωμένες φιγούρες του εξώφυλλου. Ο λόγος για το ομώνυμο "Defilers Of The Light" και "Those Who Dwell Below", που ξερνάνε όση αγριάδα και μίσος είχε απομείνει στα κατάλοιπα του προηγούμενου δίσκου, σαν μια φυσική, πιο μαυρομεταλλική συνέχεια, με πρωταγωνιστή τον μπροστάρη Gord Olson, προχωρώντας σε κάτι φρέσκο, μυστηριακό και βασανισμένο, το "In Praise Of Shadows". Ακόμα πιο φρέσκο και ζωηρό βέβαια θα φανεί το groovy "Just Close Your Eyes" που συνδυάζει τους Necrophobic με τους θρυλικούς Vader, ενώνοντας διάφορες πτυχές του ακραίου ήχου από thrash μέχρι τα blackened death στοιχεία, ενώ δε λείπουν τρομερές, τρικυμιώδεις εκρήξεις, πολύ ταιριαστές αργότερα με αυτές του "On We Slaughter", γεφυρωμένες από κοινού με τα απαλά περάσματα του "Echoes Of Solitude".
Το "Dead Inside" με τις δικές του μελωδικές γραμμές δημιουργεί ένα πιο επικό σκηνικό, που μπολιάζεται με βαριές κιθάρες και δυνατές σφυρηλατήσεις, γυρνώντας μας λίγο στην αρχή του άλμπουμ, αν και βέβαια το μεγάλο ατού εδώ είναι το heavy στοιχείο που επικρατεί στη μέση του κομματιού, και μας οδηγεί έπειτα στο "Masses Of Vain Observance" που μας απορροφά με το αργό σκάψιμο του ήχου του, και την ολομέλανη ενέργειά του τόσο στις riff-ολογίες όσο κυρίως στα εκφραστικά του leads, που αναβλύζουν Σουηδίλα σε όλη τη φιλοσοφία. Από την άλλη, λίγο πριν το τέλος, το "As Apocalypse Dawns" ανεβάζει γκάζια και ετοιμάζεται να ξυλοφορτώσει με τις ταχύτητές του, όσο κι αυτό παίζει με το συναίσθημα σε αυτά τα τόσο εκφραστικά σόλο που εμπεριέχονται πριν δοθεί πάσα για το φινάλε. Ταιριαστός τίτλος για κλείσιμο το "Final Sanctuary", και οι Darkened μας αποχαιρετούν με ένα τραχύ ιντερλούδιο, μεγαλειώδες και συνάμα εφιαλτικό στον ήχο του, και μια υπογραφή από το μπάσο του Tobias Christiansson, που φάνηκε καλύτερα, πιο μακριά από τους ιερείς των εξάχορδων.
Απειλητικοί, πονεμένοι, σκυλιασμένοι και άκρως φιλοσοφημένοι, οι Darkened παίζουν ακριβώς ό,τι γουστάρουν με τον τρόπο που γουστάρουν. Η ανίερη σύμπραξη Καναδών και Σουηδών, κάνουν την ακρότητα τέχνη με πλήρη συνείδηση και μουσικότητα, και εξελίσσουν τις επιρροές του για έτι μία φορά. Δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, δε θέλουν τις καινοτομίες, αλλά ενώνουν τα πάντα στο δικό τους μοναδικό αμάλγαμα με τον μαύρο τόνο. Ο ήχος τους απορρίπτει το φως, όπως ακριβώς θέλει να επισημάνει κι ο τίτλος, και κάνουν με αυτό το τρίτο άλμπουμ, το δικό τους προσωπικό βήμα μπροστά. Αυτό είναι το "Defilers Of The Light" και απευθύνεται σε αποκλειστικά μυημένους του extreme ήχου των 90s, με ένα φλερτάρισμα στη δεκαετία του 20', όσο την ίδια ώρα σε αντίστοιχα μοτίβα επικρατούν στο underground και οι Grand Cadaver, In Aphelion και Lik.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου