Η Κυριακή της 25ης Ιουνίου ήταν σημαντική για πολλούς λόγους, φορτισμένη παράλληλα και πληθώρα κόσμου έδωσε την αυτοδυναμία στο AthensRocks. Εκτός του Ολυμπιακού συγκροτήματος ψάχναμε για πρωθυπουργό, και εντός έβγαινε λευκός καπνός για τον Papa Emeritus, με ωραίες κουστωδίες από τρομερούς εκπροσώπους του σκληρού ήχου. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα μια Ελληνοσουηδική, διαδοχική συμμαχία από σκληρούς ρυθμούς μέχρι απαλές μελωδίες.
Σαν να ήταν συνεννοημένος και ο καιρός μαζί μας, μόλις πάει 17:30, υπό τον ήχο της καμπάνας, μία αραιή σκοτεινιά από σύννεφα απλώνεται και οι "δικοί" μας Typhus πατούν τη σκηνή του ΟΑΚΑ. Σε αντίθεση με πολλούς, οι Αθηναίοι thrashers μόνο σε άχαρο ρόλο δε φάνηκαν να βρίσκονται, αφού ξεσήκωσαν το ήδη μπόλικο κοινό με πρίμο ήχο, καθαρή 80s ατμόσφαιρα και μια ωραία ποικιλία τεχνικών thrash ήχων, κυρίως βγαλμένων από το ντεμπούτο τους, "Mass Produced Perfection. Επί μισή ώρα το άγριο σφυρήλατο παίξιμό τους και η διαδοχή μπόλικων riffs και solos μας ζέστανε, ανεβάζοντας τόσο τη διάθεσή μας όσο και τον πήχη της αξίας της τετράδας που παρακολουθούσαμε. Πορωτικοί, λιτοί, απέριττοι, μεταλλικοί!
Αλλάζοντας ύφος και τέμπο, καθώς και βαλάντια, λίγο μετά τις 18:30, οι θρύλοι του Σουηδικού ήχου, Candlemass, ανεβαίνουν στο σανίδι υπό τους ήχους του "Mirror Mirror" με τον Linguist επ ουδενί να μη γίνεται Messiah αφενός, αλλά αφετέρου να προσδίδει τον δικό του χαρακτήρα σε όλες τις στιγμές του "Nightfall", ενώ στο "Epicus..." που είχε την τιμητική του κατά το ήμισυ, και δικαιωματικά του ανήκει, πρόσθεσε περισσότερο πόνο απ'όσο είχε βάλει το 1986. Ο Leif Edling γερασμένος μα ταυτόχρονα αειθαλής, παραμένει ο ογκόλιθος της μπάντας και μαέστρος των χαμηλών συχνοτήτων, με την υπόλοιπη μπάντα να τον ακολουθεί και να δείχνει ακόμα μια φορά δεμένη στη χώρα μας, λαμβάνοντας όλη την αγάπη και το πάθος για τις βασανισμένες τους νότες. Αυτό ζήσαμε επί μία ώρα, συν την προσθήκη του φρέσκου "Sweet Evil Sun", και το φινάλε του υμνικού "Solitude" με όλο το ακροατήριο να συμμετέχει.
Γυρνώντας πάλι σε συμπατριώτες, οι τοπικοί μας ήρωες-όπως τους αποκάλεσε και ο Papa Emeritus αργότερα-Rotting Christ, ανεβαίνουν υπό τις νότες του "ΧΞΣ". Κοινό πορωμένο, από τους πιο πιτσιρικάδες μέχρι τους πιο παλιούς, έδειξαν την πίστη τους στην αρμάδα των αδερφών Τόλη, με τους "Κώστηδες" σε κιθάρα και μπάσο να έχουν εντρυφήσει άρτια στον ήχο και τις απαιτήσεις της μπάντας, όλοι οπλισμένοι με δυναμισμό και νεύρο. Στην ίσως πιο επαγγελματική εμφάνισή που τους έχω δει, έκαναν ένα γερό πέρασμα από το "Aealo" και κατ'επέκταση από το "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού" και "The Heretics", ενώ στανταράκια σαν το "Societas Satanas" των Thou Art Lord και το επίκαιρο "Non Serviam" δεν έλειψαν από μέσα. Φυσικά χάριν οπαδισμού δεν έλειψαν μερικά καπνογόνα, ενώ το pyro show έδωσε στα 60' λεπτά τους την απόλυτη κολασμένη ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την πυγμή τους και το σκοτάδι που τους περιβάλλει.
Επειδή καλή η κακία και το μίσος, αλλά μέσα στη σαπίλα χρειάζεται και λίγη ελαφρότητα και μεστό black humour, έρχεται η ώρα που οι περισσότεροι περίμεναν στο κατάμεστο ΟΑΚΑ. Παιδιά βαμμένα σαν μούμιες, νεκροκεφαλές, άλλοι πιο πετυχημένοι και άλλοι λιγότερο ως Emeritus, κόσμος περίεργος, κόσμος διψασμένος να τους δει, όλοι φωνάζουν ρυθμικά το όνομα των Ghost όσο οι λατινικές υμνολογίες στον "Εξαποδώ" προλογίζουν την είσοδο της πολυπληθούς συνοδείας του Πάπα. Έτσι βεγγαλικά σκάνε, το show αρχίζει και ένα όργιο από χορό και headbanging ακολουθεί τις μουσικές του "Kaisarion". Δίνοντας μια ωραία γεύση από το (κατ'εμέ) καλύτερο άλμπουμ τους, "Prequelle", συνεχίσαμε με back to back τα "Rats" και "Faith", πασάροντας και το "Spillways" από το τελευταίο τους πόνημα, λάμποντας ταυτόχρονα δια της απουσίας του το "Call Me Little Sunshine". Παρόλα αυτά ευχαριστηθήκαμε τις μελωδίες και τα πιασάρικα riff-αρίσματα των "Hunter's Moon" και "Watcher In The Sky", βάζοντας λίγο και από την όμορφη και σχεδόν κλασσική για τα δεδομένα τους, σατανίλα των "Ritual" και "Year Zero". Το εκπληκτικό και άκρως εντυπωσιακό τους show με αλλαγή κουστουμιών και το ακατάπαυστο πέρα-δώθε στον στημένο καθεδρικό τους, έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την όλη εμπειρία, ενώ το σόλο σαξόφωνο του Papa Nihil στο "Miasma", λίγο πριν το τέλος του κανονικού μέρους της συναυλίας ξεσήκωσε τους πάντες. Εδώ αξίζει να πούμε πως ο Tobias Forge έχει καταπληκτικές περσόνες, και πηγαίο ταλέντο, αλλά οι κιθαρίστες, όσο και τα θηλυκά Ghouls στα πίσω φωνητικά ήταν αυτά που καθαρά μουσικά έκλεψαν την παράσταση στα μάτια του γράφοντα. Επιστρέφοντας στον Emeritus IV, μεταξύ των πολλών του ταλέντων. είναι κι αυτό του παζαρέματος, αφού σε μια άτυπη συμφωνία αποφάσισαν να παίξουν τρία ακόμα τραγούδια, με ωραίο χιουμοριστικό τόνο, και αυτά δεν ήταν άλλα από το "Kiss The Go-Goat" (έπειτα από το τικτοκίστικο Mary On The Cross", το "Dance Macabre" που κάνει το hard rock να φλερτάρει ακραία με το pop, και για κερασάκι στην τούρτα το "Square Hammer". Έτσι, με φιλιά, κερατάκια και ιαχές, τελειώνει η ανταπόκριση από το ίσως καλύτερο live της χρονιάς, με τα Σουηδικά φαντάσματα να είναι στο καλύτερό τους φεγγάρι, και δικαίως οι rockstars της εποχής μας, συνδυάζοντας το κλασικό metal και το ρετρό occult/doom rock με ό,τι πιο μελωδικό και χτυπητό υπάρχει. Αυτή η εκρηκτικότητα, το gentle στοιχείο και οι ηχητικές ποικιλίες είναι που μένει από μια γεμάτη βραδιά συγκινήσεων και μελωδιών.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου