Στοιχειωμένοι, σκοτεινοί αλλά και ευάλωτοι, οι Strigoi δείχνουν ένα ακραίο πρόσωπο έτι μία φορά με το δεύτερο τους άλμπουμ, αλλά πιο ατμοσφαιρικό και συναισθηματικά βαρύ. Από τις στάχτες των Vallenfyre, το παρελθόν φαίνεται για τα καλά πως έχει αφεθεί πίσω, με τον ιθύνοντα νου των Paradise Lost, Greg Mackintosh και τον Chris Casket να προχωρούν σε βάθος με το "Viscera". Ο δεύτερος της παρέας, μπασίστας και στιχουργός, μίλησε στο Metal View για τη θεματική της νέας τους δουλειάς, τα ερεθίσματα, τις ιδέες αλλά και τον πόνο που ανάγεται σε τέχνη, ενώ μια μικρή μνεία στη Βρετανική σκηνή δεν παραλείφθηκε.
-Καταρχάς τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου σας, και τώρα με το νέο σας άλμπουμ, νιώθεις πως η πανδημία σας επηρέασει συνολικά;
Σίγουρα, από τότε που δημιουργηθήκαμε νομίζω ότι ήμασταν καταδικασμένοι λόγω της πανδημίας. Στα τέλη του 2019 κυκλοφόρησε το "Abandon All Faith", οπότε έπειτα ήρθε το απόγειο της πανδημίας και ό, τι είχαμε σχεδιάσει ακυρώθηκε, και καταλήξαμε να μείνουμε στάσιμοι, ενώ ήμασταν έτοιμοι για πολλά πράγματα. Αυτό το πράγμα δε γίνεται να μη σε επηρεάσε, αλλά μπορεί και να σε πεισμώσει. Ήταν δύσκολες στιγμές, και μόνο άνθρωποι που έψαχναν μουσική θα σε άκουγαν, και εμείς παράλληλα είχαμε κλειστεί στους τέσσερις τοίχους. Από τη μία ήταν εξουθενωτικό, μιας και ο κύκλος της ζωής συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό, αλλά από την άλλη θέλαμε να ψαχτούμε με κάτι νέο. Ο χρόνος και ο χώρος ήταν άπειρος, οπότε αυτή η διέξοδος, έστω και νοητά μας έβγαλε από αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Ψυχολογικά και νοηματικά βγήκε αυτή η απόγνωση στη νέα δουλειά, και αν δεν υπήρχε η τεχνολογία να μας ενώσει μιας και ζούμε μακριά ο ένας από τον άλλον, τότε θα υπήρχε μεγαλύτερη τρέλα. Χρησιμοποιήσαμε τον χρόνο και τη ραστώνη αυτή προς όφελος μας.
-Επίσης φέτος κάνατε τις πρώτες σας ζωντανές εμφανίσεις. Πιστευεις πως μαζί με το νέο άλμπουμ, η επίσημη αρχή σας είναι τώρα;
Για κάθε μπάντα οι ζωντανές εμφανίσεις είναι η απόλυτη στιγμή να φανούν. Εκεί συνειδητοποιείς τι σχέση σου με τον κόσμο, και τη σχέση του κόσμου με τη μουσική σου. Είναι εκεί που η ατμόσφαιρα σου θα βγεις και θα ταιριάξει με τις μπάντες που είσαι πλάι. Ήταν πολύ θετικό που είδαμε κόσμο να ευχαριστιέται που μας βλέπει και μας ακούει, και να μας υποστηρίζει σε αυτό το βήμα. Οι τρεις πρώτες εμφανίσεις μας σε μεγάλα φεστιβάλ μάλιστα ήταν κάτι πολύ σημαντικό, που ταίριαξε τέλεια με τον νέο δίσκο. Επίσης εμείς νιώσαμε λίγο το άγχος μιας νέας μπάντας αφού είχαμε προβάρει ελάχιστες φορές πριν από αυτές τις συναυλίας καθώς ο ντράμερ μας είναι Ιταλός, ο Greg ζει στα βόρεια της Αγγλίας, εγώ στα νότια και οι δύο κιθαρίστες στο Λονδίνο. Εν τέλει φάνηκε ολοκληρωτικά η χημεία μας, και είδαμε πως ακουγόμαστε και ζωντανά, αφού ο στόχος μας ήταν να ακουγόμαστε όπως και στο άλμπουμ. Τώρα ξεκινήσαμε κανονικά το οδοιπορικό των Strigoi.
-O προηγούμενος σας δίσκος είχε επιρροές από διάφορα στοιχεία του extreme metal, ενώ τώρα ήσασταν πιο ώριμοι και κατασταλαγμένοι κοντά στο death/doom στοιχείο. Νιώθετε πως στην πορεία κάνετε πιο ξεκάθαρα τα πράγματα;
Oι Strigoi από όταν δημιουργήθηκαν αποτέλεσαν τη διέξοδο για τα απωθημένα και τα πάθη των μελών τους. Προφανώς όσο προχωράς ζυγίζεις πράγματα και τώρα είμαστε στο σημείο που αγκαλιάσαμε τις επιρροές με τις σκέψεις μας, και βγήκε αυτός ο δίσκος. Δε μας νοιάζει αν θα εξερευνήσουμε πολλά στοιχεία ή αν θα τα ανακατέψουμε, αρκεί να υπάρχει ροή. Για εμένα το "Viscera" είναι ο δίσκος με τη μεγαλύτερη ροή και τη φυσικότητα, που συνδυάζει το doom με το death αλλά έχει και grindcore ξεσπάσματα ή black ατμόσφαιρα. Aν θες να βγάλεις ένα άλμπουμ μόνο με grindcore μάλλον είσαι περισσότερο κοντά σε αυτό, εμείς είμαστε μέσα σε όλα. Είναι δίσκος για το σκοτάδι και την ακρότητα, οπότε αν κάποιος είναι blackmetal-άς ή deathmetal-ας, τότε σ'αρέσει ήδη ο μισός δίσκος. Οι Strigoi είναι πιο σκληρή εικόνα των Vallenfyre και αυτό θέλουμε να βγάλουμε. Δε χαρακτηρίζουμε το είδος μας, αλλά σίγουρα είναι δυνατό και ακραίο χαχα.
-Με αυτόν τον τρόπο νιώθεις πως δημιουργείτε βήμα-βήμα τη δική σας ταυτότητα;
Απόλυτα! Όταν είστε δύο φίλοι σε μια μπάντα, είναι φυσικό επόμενο να ξέρει ο ένας τα θέλω του άλλου, και είναι πολύ σημαντικό στο δεύτερο άλμπουμ να ψάχνεις τα δικά σου μονοπάτια. Το "Abandon All Faith" ήταν πιο γενικό και παραδοσιακό στους προσδιορισμούς του, ενώ τώρα έτσι όπως ενώσαμε τα ύφη και τα είδη, μαζί με το δικό μας στυλ και μεράκι, καταλαβαίνεις από που πηγάζουν τα ερεθίσματά μας και που καταλήγουμε. Οι Strigoi αντιπροσωπεύουν τις μπάντες που τους μεγάλωσαν σε ένα ενιαίο αντικείμενο. Σε αυτό δουλεύουμε και με αυτά τα ενδεχόμενα σχεδιάζουμε το μέλλον του ήχου μας.
-Νιώθεις πως με αυτόν τον τρόπο φτιάχνετε τη μουσική που θέλετε να ακούσετε στο old school;
Σίγουρα, από τις ηχογραφήσεις και τον εξοπλισμό που χρησιμοποιούμε, μέχρι τις αναμίξεις των ήχων, θέλουμε να βγάλουμε ένα αποτέλεσμα πολυδιάστατο και μαύρο. Θελουμε να είμαστε σκεπτικιστές αλλά και δημιουργικοί, χωρίς να αντιγράφουμε τους εαυτούς μας στο παρελθόν. Η μεγαλύτερη διαφορά με τους Vallenfyre είναι πως δε θέλουμε να είμαστε τόσο απλοί και μονολιθικοί, αλλά πιο πολυδιάστατοι σε ρυθμούς, ήχους και εξοπλισμό. Θέλουμε να αγγίξουμε το νέο με τις αξίες των παλιών ημερών.
-Μέσα σε αυτές τις διαφορές μεταξύ Vallenfyre και Strigoi, ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη;
Η μεγαλύτερη διαφορά είναι πως οι Vallenfyre ξεκίνησαν σαν ανάγκη για εξωτερίκευση, ενώ τώρα με τους Strigoi είναι απλά η θέληση και η όρεξη για κάτι διαφορετικό. Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσουμε ως Vallenfyre αφού πάμε για άλλον ήχο και κατεύθυνση. Αυτό μάλιστα μας οδηγεί και στην άλλη διαφορά, αυτή περί ελευθερίας. Είχαμε δεσμευτεί με τους Vallenfyre σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο που απλά εξελίχθηκε. Τώρα, έχουμε ελευθερία και άνοιγμα κινήσεων, ψάχνουμε και πειραματιζόμαστε σε άλλα υποείδη, οπότε νιώθω τους Strigoi σαν έναν ανοιχτό κόσμο. Όταν γνώρισα τον Greg έβλεπα που ήθελε να βάλει διάφορα πράγματα στη μουσική των Vallenfyre, και ειδικά στο τρίτο άλμπουμ που έβαλε περισσότερα ξεσπάσματα και industrial στοιχεία τον είδα πραγματικά ευτυχισμένο και ευχαριστημένο, κάτι που όταν παίζαμε και ζωντανά φαινόταν, αλλά και πάλι ήταν κάτι που το έκανε πολύ περιορισμένα. Τώρα με τη μπάντα μας, δε μας νοιάζει πόσο θα ανοιχτούμε και ίσως είναι πιο εύκολο να ταιριάξουμε και πιο παράταιρα αντικείμενα. Σίγουρα υπάρχουν ομοιότητες στις βάσεις και τις ρίζες των Strigoi και των Vallenfyre, αλλά και πάλι μιλάμε για άλλες πλευρές. Παρόλα αυτά μιλάμε για ένα mixtape of misery χαχα.
-Ποια τα ερεθίσματα σου στιχουργικά σε αυτό το "mixtape of misery";
Ήθελα κάθε τραγούδι να έχει ένα ξεχωριστο θέμα, αλλά και όλα μαζί να συμπληρώνονται μεταξύ τους. Παρόλα αυτά δεν το έκανα στιχουργικά τόσο αισθητό, παρά νοηματικό, σε αντίθεση με τον προηγούμενο δίσκο. Ήθελα να μείνω λίγο ουδέτερος και να βρει ο ακροατής τον εαυτό του μέσα στη θλίψη και το σκοτάδι χωρίς να τον επηρεάσω. Για εμένα κατά τα άλλα, ήταν ένας πολύ προσωπικός δίσκος σχετικά με τον χαμό, τη λύπη και τον πόνο για τους αγαπημένους μου ανθρώπους, την εναντίωση μου στην πίστη και τη γενική απόγνωση. Ήθελα μέσα από τα νοήματα να βγάλω έναν πιο ανθρώπινο χαρακτήρα παρά μια επιθετικότητα. Σίγουρα τα ξεσπάσματα ταιριάζουν και με τη μουσική του Greg. Στο πρώτο single μας, είπαμε ό,τι θέλουμε να βρούμε κάτι που να συνδυάσει, έτσι σαν πρώτο δείγμα, τη μαυρίλα, τη μιζεριά, το κενό της ψυχής μας και την αντίθεση με το θεϊκό στοιχείο. Γενικά χαρούμενα πράγματα.
-O τίτλος "Viscera" αποτελεί απλά κάτι σοκαριστικό, ή είναι κάτι πιο βαθύ που υποβόσκει;
Προφανώς είναι κάτι βαθύτερο, που απλά ταίριαξε με την ακρότητα μας. Ξέρεις στα σπλάχνα μας κρύβονται όλα, μιλάμε για κάτι ζωτικό που χτυπάει μέσα αν κάτι χάσουμε. Αποτελεί τον απόλυτο τίτλο για να εκπροσωπήσει και να φωλιάσει εκεί μέσα όλα όσα πρεσβεύουμε.
-Σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ σας, είστε εμφανώς πιο ατμοσφαιρικοί και όχι τόσο εξαγριωμένοι. Πώς δημιουργήθηκε αυτό;
Σίγουρα, όταν έζησες όλα αυτά που προαναφέραμε, είτε είσαι κλεισμένος μέσα, είτε χάνεις δικούς σου ανθρώπους, είτε απλά σκέφτεσαι πολύ, τότε όλα γίνονται βαθύτερα. Δε θα μπορούσαν όλα αυτά που έζησα τόσο εγώ όσο και ο Greg τελευταία, να μας βγει με αγριότητα. Μπορείς να κάνεις πολλά με την ατμόσφαιρα, απλά και μόνο γιατί μιλάς στο συναίσθημα και η σκοτεινή φύση γίνεται φανερότερη. Όλα αυτά είναι επιπτώσεις που δημιουργούν έναν δίσκο, οπότε θέλαμε να πάμε και μπροστά, αλλά θέλαμε να βγάλουμε και τον εαυτό μας. Έτσι είναι πιο διευρυμένη η εικόνα μας, και κάπως αυτά φαίνονται σινεματικά με μια μουσική υπόκρουση. Το ταξίδι των τελευταίων χρόνων με νότες, διευρυμένο και μαύρο. Ήδη ετοιμάζω τις ιδέες μου για την επόμενη μας δουλειά, και κάπως είναι σαν να βρίσκουμε λίγη ενέργεια μέσα στο σκοτάδι. Ίσως και στο μέλλον να φανούμε πιο ευτυχισμένοι χαχα. Κάθε δίσκος παρόλα αυτά, πρεσβεύει ότι έχουμε βιώσει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
-Με όλα τα ερεθίσματα του ήχου σας, και με αυτό το πιο extreme doom ύφος, πιστεύεις ότι αναβιώνει κάπως η σκηνή του Χάλιφαξ;
Χμ, θα ήταν αδύνατο να μη μπορεί αν συμβεί κάτι τέτοιο. άλλωστε ο Greg με τους Paradise Lost είναι ένας από τους πρωτεργάτες του ήχου. Επίσης και ο Haemish των My Dying Bride ήταν μαζί μας στους Vallenfyre, οπότε τα ερεθίσματα υπήρχαν και συνεχίζουν. Στα 90s αυτές οι μπάντες έκαναν αυτό που θέλουμε και εμείς τώρα, 30 χρόνια μετά, να ενώσουμε το παλιό με το νέο. Τα στοιχεία και οι βάσεις μας είναι κοινές, συν ότι το doom metal μπόλιασε για πρώτη φορά τότε με το death, σε ένα ακόμα πιο σκιερό, μαύρο κλίμα. Τα όρια που είχαν δημιουργηθεί και η απλότητα αλλά και το πιασάρικο στοιχείο, έκαναν αυτή τη μουσική διαχρονική και αγαπημένη. Ένα τόσο πετυχημένο και μαγευτικό είδος μουσικής δε μπορεί να αντιγραφεί, αλλά ίσως να το εξελίσσουμε σε πιο ωμούς δρόμους, με μοντέρνα αισθητική, αλλά όχι σαν παρέμβαση, μα σαν πρόοδο. Αυτή την αλλόκοτη ομορφιά. Προσωπικά, πολλές φορές με έχω πετύχει να ακούω και να παίζω μουσικές από εκείνη την περίοδο.
-Τέλος, το μέλλον των Strigoi τι επιφυλάσσει;
Ο νέος δίσκος θα φέρει πολλές εμφανίσεις επιτέλους. Ανυπομονούμε να βγούμε στον δρόμο, να δουν αυτή την πλευρά μας και τον ήχο μας, και να παίξουμε σε όσα περισσότερα μέρη μπορούμε. Εννοείται έχουμε βρει τον χρόνο μας με τον Greg όσο και ο Nick είναι απασχολημένος με τους Bloodbath, αλλά έπειτα πάλι και οι δυο τους θα δώσουν βάση στους Paradise Lost. Μέχρι τότε δεν αφήνουμε την ευκαιρία των Strigoi να πάει χαμένη, ενώ παράλληλα ήδη έχω ξεκινήσει τις ετοιμασίες μου για το τρίτο μας άλμπουμ.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου