Το Θηρίο του συμφωνικού σκληρού ήχου έχει βρυχηθεί ουκ ολίγες φορές, από τα πιο στιβαρά σημεία μέχρι τα πιο ήπια και μαγευτικά, μέσα από 18 ολόκληρους δίσκους. Φέτος, ξεφεύγοντας από τρελά πειράγματα και δύσκολα μονοπάτια, επιστρέφει, με τον Christofer Johnsson ως μαέστρο στο sequel του "Leviathan". Διαφοροποιημένο αλλά γνώριμο, πάλι θα διχάσει.
Η πρώτη μας γνωριμία με το "Leviathan" σχεδόν δύο χρόνια πριν, μας έφερε απλότητα και ποικιλία σε ένα πιασάρικο και εθιστικό αποτέλεσμα. Εδώ, με το δεύτερο μέρος αυτής της φιλόδοξης τριλογίας, κρατάμε το δεύτερο στοιχείο και πηγαίνουμε σε πιο μεγαλοπρεπή περάσματα. Έτσι, με κοινές βάσεις αλλά και κοιτάσματα του παρελθόντος, ευθύς εξαρχής μέσω του εναρκτήριου "Aeon Of Maat" βλέπουμε σε πρώτο πλάνο το κλασικό συμφωνικό στοιχείο των Σουηδών, με heavy αίσθηση, σολιστικές εκρήξεις αλλά και αλεπάλληλο riffing, μέσα όμως σε ένα περίβλημα αιθέριο. Αυτή η οπερατική μεγαλοπρέπεια συνεχίζεται και κορυφώντεται στη συνέχεια με το πιο σκοτεινό "Litany Of The Fallen", το επικό "Alchemy Of The Fallen", και το πιο ποπ επηρεασμένο, "Lunar Coloured Fields".
Σε πιο περίεργα ηχοχρώματα δίνεται έπειτα η σκυτάλη, με ένα αχαλίνωτο και βαθιά επηρεασμένο από τα παλιά κομμάτι, το "Lucifuge Rofocale". Eκεί οι σχεδόν κρυμμένες κιθάρες ξεσαλώνουν, περνώντας δίπλα και οι ιαχές και ο δυναμισμός του "Midnight Star" που μας πηγαίνει σε πιο κλασικά metal μονοπάτια, ενώ διάσπαρτα δε λείπουν και prog σημεία, ανώτερα του "Vovin", που όλα μαζί φτιάχνουν ένα συνονθύλευμα όπου ταιριάζει καλύτερα στα τρικυμειώδη και γκρίζα "Marijin Min Nar" και "Hades And Elysium", όπως κι αργότερα στο αποκρυφιστικό, πομπώδες "Codex Gigas".
Από εκεί και πέρα χωρίς πολλές εναλλαγές ή κάποια καινοτομία, προχωράμε ομαλά με το ήδη γνωστό και αντιπροσωπευτικό της μπάντας, "Pazuzu", το οποίο στο τέλος θα το δούμε και στην AOR εκδοχή του με την 80s προσωπικότητα να το καλύπτει. Ταιριαστό και το symphonic metal meets ABBA, "Cavern Cold As Ice" για το αλατοπίπερο στη ζωηράδα, ενώ για το απόλυτο φινάλε, επιστρέφουμε στο αρχικό κομμάτι αλλά με εναλλακτικά φωνητικά τονίζοντας το κομμάτι της μελαγχολίας.
Το δεύτερο μέρος αυτού του μεγάλου κήτους που μας κατασπαράσσει, έρχεται εμφανώς πιο δύσκολο και μελανό, αλλά μιλάει περισσότερο στους μυημένους της μουσικής των ίδιων των Therion, προάγοντας και εκμοντερνίζοντας στιγμές του "Gothic Kabbalah" και του "Sirius B", ενώ παρά τις χαμηλές κιθάρες και την έκφανση στο κλασικοπρεπές στοιχείο, η ένταση και η δύναμη είναι ατού στο άλμπουμ. Το θεμέλιο που άφησε ο προηγούμενος δίσκος συνεχίζεται στο κτίσιμο του παρόντος, χωρίς βέβαια να ανακαλύπτεται ξανά ο τροχός. Για ακόμα μια φορά, στιχουργικά θα κερδίσει τους μύστες των μύθων και του απόκρυφου, ενώ γνήσιοι και πιστοί στις ρίζες τους, χωρίς τρελές καινοτομίες, για τον γράφοντα οι Therion έβγαλαν κάτι αξιόλογο, πλούσιο και ατμοσφαιρικά χειμωνιάτικο, ταιριαστό για την εποχή που έρχεται και που θα επισκεφθούν τη χώρα μας.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου