Το γκρίζο αστικό τοπίο της Μεγάλης Βρετανίας ανέκαθεν ανάβλυζε μια doom-ίλα που έμελλε στον αιώνα να γράψει ιστορία. Συνεχίζοντας σε ένα βαρύ σκηνικό, με πνιγερούς συν αιθέριους τόνους, η οντότητα των Strigoi φτιάχνει το παζλ που εκμοντερνίζει τις παλιές καραβάνες του Χάλιφαξ, σαν νέοι Shadowkings, τρία χρόνια μετά το βάπτισμα του πυρός. Το όνομα αυτού του πονήματος, "Viscera".
Βορβορώδες, βγαλμένο από τα έγκατα της γης, το σχεδόν ομώνυμο, "United In Viscera", ξεκινά ένα οδυνηρό ταξίδι, με τα ρυθμικά και τα riffs, πλάι στη φωνή του Greg Mackintosh να φτιάχνουν μια συμφωνία καταστροφής, που έτσι αργά μα και πιο αυτοκτονικά, δίνει τη σκυτάλη στο "King Of All Terror", για να αρχίσουν μετά τα τριξίματα και οι γρήγορες εναλλαγές, όπου από το black/death metal καταλήγουμε σε grindcore μονοπάτια. Έτσι εντείνεται η κατάσταση σε στιγμές όπως αυτές του "Napalm Frost", εμφανώς αφιερωμένο στους Napalm Death, ή στο "Redeemer" με τον εκκωφαντικό Chris Caskett στις χαμηλές συχνότητες.
Bέβαια, όπως και στο ντεμπούτο τους, έτσι και εδώ μιλάμε για δίσκο πολλαπλών ταχυτήτων, οπότε πέρα από τη μακαβριότητα και το μίσος που προβλήθηκε παραπάνω, υπάρχει και η νωχελική, πονεμένη doom πλευρά τους. Φυσικά το νεκρομεταλλικό στοιχείο δεν εκλείπει πουθενά σε αυτή τη σκοτεινιά, αλλά ο βασανισμός δίνει ουσία σε κομμάτια όπως το "An Ocean Of Blood" που παραπέμπει σε μια πιο τραχιά και βαθιά πλευρά των πρώιμων Paradise Lost, αλλά και στο "Hollow" που οι κοφτερές του κιθάρες, μας τρυπούν και μας πετούν στο αβυσσικό κενό που η ίδια η μπάντα δημιούργησε με τον ήχο της, σε ένα αφιέρωμα των 80s και των early 90s, από τους Celtic Frost μέχρι όλο το Χάλιφαξ.
Από την άλλη η τριπλέτα των "A Begotten Son", "Βathed In A Black Sun" και "Byzantine Tragedy" δημιουργούν μια δυσαρμονικά μελωδική και γκροτεσκική ατμόσφαιρα κορυφώνοντας το άλμπουμ με χορωδιακά περάσματα, κιθαριστικές πινελιές και πολλές εκρήξεις, χωρίς να πάνε με το ρεύμα, αλλά με έναν δικό τους μπούσουλα. Κάπως έτσι μάλιστα φτάνουμε και στο τέλος, με το "Iron Lung", τον μακρόσυρτο αυτόν επίλογο που η ακρότητα μπλέκει με το ωμό, ακατέργαστο ambient στοιχείο, και ένα ανορθόδοξο τζαμάρισμα μεταξύ κιθαρισμών, μπασογραμμών και βραχνιασμάτων, πλάι σε ένα dark heavy riff ολοκληρώνει αυτό το ταξίδι της μίας ώρας.
Αυτή η άγρια και ακατέργαστη ομορφιά των Strigoi και των πάλαι ποτέ Vallenfyre είναι που δίνει αξία στο μουσικό όραμα των Cascket και Mackintosh, βγάζοντας απωθημένα και επιρροές χώρις όρια, κόντρα στις νόρμες και τα ελαφρά (αν και πετυχημένα) πισωγυρίσματα των Paradise Lost. Μπορεί να μην ανακαλύπτεται ξανά ο τροχός, αλλά το πάθος πρωταγωνιστεί και αυτό έχει τον κύριο λόγο, μέσα στην ίδια εποχή που ο συνάδερφος του ιθύνοντος, Nick Holmes έδωσε τον καλύτερο του εαυτό στη θητεία με τους Bloodbath. Κι όπως λένε και κάτι ψυχές, Only Death Is Real!
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου