Εδώ και λίγα χρόνια ακούγαμε συνεχώς για το black metal project που ετοιμάζει ο Matt Heafy με τη βοήθεια του Ihsahn, ξεφεύγοντας από τις πεπατημένες των ήδη γνωστών, και σε πολλούς, αγαπημένων Trivium. O ίδιος ο καλλιτέχνης ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για το κλασικό black metal και μπάντες σαν τους Emperor. Εν τέλει, με πληθώρα ιδεών, καλεσμένων και πολύ πάθος, συν το Απωανατολίτικο ηθικό και μεταφυσικό background, έρχονται φέτος οι Ibaraki με το ντεμπούτο τους, "Rashomon".
Από τις πρώτες κιόλας νότες του εισαγωγικού "Hakanaki Hitsuzen", μας περιβάλλει μία απόκοσμη αισθητική, στοιχειωμένη, άγνωστη για το τι θα ακολουθήσει, αλλά και συνάμα μελαγχολική, με τους ακουστικούς ήχους που το κατακλείζουν,να δημιουργούν μια αλλόκοτη πρόγευση. Όλα αυτά έως ότου βέβαια σκάσει σαν βόμβα το "Kagutsuchi" που εξαπολύει φωτιά και ατσάλι σε ένα μαύρο σαν άνθρακα σκηνικό. Με μπόλικη τεχνική, μελωδικά περάσματα, σινεματικές στιγμές και φυσικά νεύρο, η black metal πλευρά του ιθύνοντος των Τrivium δε μας αφήνει αδιάφορους, ενώ οι πιο heavy πάσες, ανυψώνουν το αποτέλεσμα.
Υπό τα "Ibaraki-Doji" και "Jigoku Dayu", ως αλληλένδετες συνθέσεις, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη φανερή επιρροή του progressive στοιχείου στη φιλοσοφική σκοτεινιά του Matt Heafy, βλέποντας πως η απαλότητα και η ατμόσφαιρα, ανοίγουν τόσο το μυαλό όπου μας ωθούν κι άλλο προς την άβυσσο, μέχρι τα ακροβατικά riffs να μας στροβιλίσουν στην πορεία, με φανερή την Opeth-ική, Enslaved-ική και Isahn-ική επιρροή. Μιλώντας για το Νορβηγό "αυτοκράτορα" μάλιστα, ο ρόλος του δεν είναι καν υποθετικός, αφού στην τριπλέτα των "Tamashii No Houkai", "Ronin" και "Susanoo No Mikoto", μουσικά ακολουθείται η δική του περίπλοκη, ερεβώδης μα και συναισθηματική νόρμα, αλλά και φωνητικά όλα θυμίζουν το παρελθόν και το παρόν του, ανάλογα με την έκφραση του κάθε τραγουδιού, όπου στο δεύτερο κατά σειρά, ρόλο λαμβάνει και ο Gerard Way των πάλαι ποτέ wonders, My Chemical Romance, ο οποίος βρίσκεται και πίσω από το Umbrella Academy, δοκιμάζοντας τις ικανότητες του στον ακραίο ήχο, αλλά με ένα πιο post πρίσμα πλάι σε συμφωνικά σημεία, που μόνο άσχημα δε μπορούμ να θεωρηθούν.
Ακολουθώντας πάλι τις μουσικές του εκάστοτε καλεσμένου, ή ψάχνοντας τον πιο ταιριαστό καλεσμένο σε κάθε του διαφορετικό κομμάτι, το χαοτικό και δυσαρμονικό "Akumu", φέρνει τον Nergal από τους Behemoth στο προσκήνιο, χαμένο πίσω από καπνούς και στάχτες, με τα riffs ομολογουμένως να λάμπουν περισσότερο σε σχέση με τη διαβολική του παρουσία. Από την άλλη, στρίβοντας ρότα, το "Komorebi" μπλέκει σε μια τρικυμία ήχων και υφών, με απαλά, μελωδικά και lead στοιχεία, ξεφεύγοντας ελαφρώς από τη μαζική καφρίλα που έπεσε, μέχρι βέβαια να ξαναπάρουν όλα μπρος απ'την αρχή. Τέλος, το "Kaizoku" μας αποχαιρετά με έναν neofolk παραδοσιακό Ιαπωνικό τόνο και με μια upbeat μπαρόκ αισθητική, ανατέλλοντας τον ήλιο μετά την ομίχλη.
Από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτό που μας μένει και χαίρει προσοχής είναι αυτές οι κιθάρες, οι εκφάνσεις τους και οι δόμες τους που δίνουν τη βάση για όλο αυτό το εθιστικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο Heafy δίχως να μπλέκει σε ελιτισμούς και γκρίζες νιχιλιστικές παγίδες του παραδοσιακού black metal ιδιώματος, πατάει στο σύγχρονο, με όλες του τις επιρροές και τα βιώματα, σε μια τέλεια ανάμιξη με την πατρίδα της καταγωγής του. Οι προσκεκλημένοι του, δε, σιγοντάρουν υπέροχα δημιουργώντας ένα απωθημένο άκρως επαγγελματικό αλλά και πορωτικό σε ένα ύφος καταστροφής και ταυτόχρονα, αναγέννησης. Ο χρόνος θα δείξει πόσο χρειαζόμασταν μια μπάντα σαν τους Ibaraki στο μοντέρνο μαυρομεταλλικό στερέωμα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το "Rashomon" θα μας εκπλήξει και θα μας συντροφεύσει με τους ήχους του.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου