Ανά καιρούς βλέπουμε μπάντες να αναπολούν παλιές εποχές, να ρετρολαγνούν, να θυμούνται και να αναβιώνουν μουσικές και γεύσεις άλλων εποχών. Στην περίπτωση των Audrey Horne, από τη μεταλομάνα του παραθαλάσσιου Μπέργκεν, η επιρροή του παρελθόντος εισχωρεί στα πλούσια και πολύχρωμα μυαλά του γκρουπ, βγάζοντας ένα αίσθημα ποικιλίας και αγνής νοσταλγίας στο "Devil's Bell", από μια μοντέρνα, cool και φτασμένη πεντάδα.
Για όσους ξέρουν την παράδοση των Νορβηγών στη δισκογραφία τους, εδώ θα δουν μια αλλαγή ρότας, αφενός πιο κοντά στην 80s επιρροή και αφετέρου με τρομερή ποικιλία και όγκο. Το "Devil's Bell" έρχεται να χτυπήσει μέσα μας με μια σκοτεινιά η οποία μας σκεπάζει σαν σύννεφο από πάνω, αλλά χωρίς να μας ρίξει, αφού ο όγκος του δε μας αφήνει περιθώρια κατάπτωσης. Έτσι, μετά το "Blackout" όλα μοιάζουν πιο πλούσια, γεμάτα και ώριμα με το NWOBHM στυλ να πρωτοστατεί ευθύς εξαρχής με το "Ashes To Ashes" όπου σε συνδυασμό με το "Animal" νιώθουμε το βάρος που προαναγγέλθηκε, ενώ από την άλλη το "Break Out" φαντάζει σαν μια εκδοχή του "Bark At The Moon" αποδομένη στο παρόν, ανοίγοντας ένα Ozzy feeling που συνεχίζει και στα "Danse Macabre" και "Toxic Twins".
Προφανώς βέβαια μπάντες όπως οι Maiden έχουν την τιμητική σε ένα αμιγώς κλασικοπρεπές άλμπουμ, κάτι που τονίζεται σε ρυθμικά μα κυρίως σολιστικά σημεία του δίσκου, ενώ μοντέρνες αμυχές φαίνονται στο αργό και επικό "All Is Lost" με το κολλητικό ρεφρέν τις απίθανες μπάσες χροιές και το ψαρωτικό, υπνωτικό του ριφάρισμα. Φυσικά άλλη μια χρυσή στιγμή του δίσκου, που αναδεικνύει το ποιόν και την υπόσταση των μελών της μπάντας είναι το "Grave Valley", ένα τετράλεπτο instrumental που τα όργανα μιλούν από μόνα τους, σε μια πιο heavy prog ματιά της μπάντας, όπου ο επάξιος Arve Isdal και ως κιθαρίστας των Enslaved δίνει το μεράκι του.
Όσον αφορά αν μη τι άλλο το ομώνυμο του δίσκου, "Devil's Bell", οι γκριζοσκότεινοι ορίζοντες φωτίζονται από τον φάρο του radio friendly με έναν πιασάρικο τόνο, στο κλασικό στυλ των Σκανδιναβών με αυτό της πρώιμης Σιδηράς Παρθένου, μπολιάζοντας όλα τα στοιχεία μαζί αν και το μεταίχμιο των βασικών επιρροών του συνόλου έρχεται στο τέλος. Ο λόγος για την κατακλείδα που έρχεται από τα έγκατα της μαυρίλας, ως "From Darkness" ενώνοντας τον Ozzy, τους Iron Maiden, τους Kiss και τους Armored Saint σε ένα κομμάτι με σκέρτσο, μελωδία, σολίδια και μια μελαγχολική δυναμικότητα.
Οι Audrey Horne δεν ήρθαν για να δώσουν ρεσιτάλ πρωτοτυπίας, αλλά για να κάνουν το κομμάτι τους και έναν σοβαρό χαβαλέ. Τα απωθημένα κάθε φορά βγαίνουν με εναλλακτικούς τρόπους και επιρροές, με αποτέλεσμα εδώ να μιλήσουν τα 80s ως η καλύτερη δεκαετία όλων των εποχών. Η μπάντα που αποτελείται από άτομα που προχώρησαν σε όλο το φάσμα του σκληρού ήχου, εδώ βρίσκει αποκούμπι την κλασικότητα και επενδύει σε αυτήν. Ο Toschie ως ο πρωταγωνιστής πίσω από το μικρόφωνο δένεται με τον χαρακτήρα του δίσκου και προσαρμόζεται παντού. προσαρμόζοντας από την άλλη και τη μουσική στον εαυτό του. Ανοιχτόμυαλοι, νοσταλγικοί μα πάντοτε φρέσκοι οι Audrey Horne έφτιαξαν ένα άλμπουμ που έλειπε από τη δισκογραφία τους, και σίγουρα τους πάει μπροστά.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου