Πρώτο live έπειτα από το δίχρονο πανδημίας και καραντινών για τον γράφοντα, και δε θα μπορούσε να γίνει ένα καλύτερο boost-άρισμα με δύο αγαπημένες μπάντες προς το Ελληνικό κοινό και προς τους απανταχού μεταλλάδες, όπως οι Dark Tranquillity και οι Ensiferum. Έτσι αυτό το ζεστό απόγευμα του Μάϊου, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Fuzz με προσμονή και με έναν σχεδόν εφηβικό ενθουσιασμό. Το πλούσιο πρόγραμμα εκείνης της νύχτας αναμενόταν να μείνει μάλιστα αξέχαστο.
Όλοι ξέρουν για την κατάρα της πρώτης μπάντας που ανεβαίνει στη σκηνή. Κακός ήχος, λίγος και χλιαρός κόσμος, αλλά διψασμένες για μεγάλα πράγματα μπάντες. Στην προκειμένη περίπτωση, την προχθεσινή νύχτα, πέρα από το τελευταίο όλα διαψεύστηκαν. Με δυνατό και ελάχιστα πιο μπουκωμένο ήχο από τους υπόλοιπους, οι κοπέλες και ο ντράμερ-κύρης των Gwendydd από τη Βουλγαρία, άναψαν τα αίματα και συνεπήραν το ήδη συγκεντρωμένο πλήθος με τα ατσάλινα και κοφτερά riffs τους. Μία μπάντα από πιτσιρικάδες και με μόλις το δεύτερο τους άλμπουμ, "Censored" να κυκλοφορεί τώρα, κατάφεραν να αναμίξουν το metalcore, με την μελωδικότητα της ακραίας σκηνής και το groove των Pantera, σε μια πληθωρική εμφάνιση, με το μισάωρο τους να κυλάει σαν νερό. Μεταξύ άλλων έδωσαν δείγμα και από τη νέα τους δουλειά, αν και η ειδική μνεία έπεσε στο προ διετίας ντεμπούτο, "Human Nature".
Mε γρήγορους ρυθμούς, οι Γερμανοί Pyogenesis, ανεβαίνουν στη σκηνή, ενώ μία σημαντική μερίδα των παρευρισκόμενων ήταν ήδη οπαδοί της μπάντας και της ιδιαίτερης τους "μουσικοτεχνείας". Με αέρα μεγάλης μπάντας, έδωσαν στον κόσμο μια ταιριαστή με το υπόλοιπο roster εμφάνιση, στην πιο πιασάρικη, ζωντανή και hit-άδικη εκδοχή τους. Με περισσότερη έμφαση στα τρία τελευταία άλμπουμ της μπάντας, τα οποία την επανεκκίνησαν, ο Flo Schwarz και η παρέα του, ξεσήκωσαν το κοινό σε ένα μίγμα death, alternative, goth και heavy επιρροών, με όλους να τραγουδούν ρυθμικά και να χοροπηδούν, ενώ ακόμα και όποια τεχνικά λάθη, αντιμετωπίστηκαν με χιούμορ και με ρεφρενάκια τύπου "You Give Love A Bad Name". Οι εν λόγω κύριοι, κάνουν με τη μουσική τους ό,τι γουστάρουν, το κάνουν καλά, κι όπως φαίνεται κέρδισαν και "νέο αίμα" στη χώρα μας, με ένα γεμάτο πρόγραμμα.
Έντεκα ολόκληρα χρόνια περάσαν από την τελευταία τους εμφάνιση, στο πλευρό των πάλαι ποτέ θρύλων Children Of Bodom. Η Φιλανδική αύρα των Ensiferum από την πρώτη κιόλας στιγμή μας μάγεψε, σε μία ώρα γεμάτη επιτυχίες και περάσματα από όλη τους την καριέρα. Με κύρια αναφορά στο υδάτινο στοιχείο, και το τελευταίο τους πόνημα "Thalassic", η επική τους ατμόσφαιρα ένωσε μύθους, θρύλους και λαούς, με ενέργεια και ένα τρίδυμο μεταξύ του Sami, του Markus και του νεοσύστατου στα πλήκτρα Pekka, όπου η φωνή του, σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους έβγαζε ντεσιμπέλ από το power metal των 80s, δίνοντας τους πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ ο Petri πιο σοβαρός, έβγαζε την καφρίλα που τους καθορίζει. Με τον ήχο να "πέφτει", τα καλά παραδοσιακά στοιχεία που σε κάνουν να πανηγυρίζεις...βούλιαξαν, αλλά σίγουρα οι εντυπώσεις από μεριάς ενέργειας, πάθους και ξεσπάσματος μόνο θετικές ήταν, με την ίδια την πεντάδα επί σκηνής να το απολαμβάνει, ειδικά με τους μυημένους να τραγουδούν στα ΦΙΝΛΑΝΔΙΚΑ το "Lai Lai Hei", εδώ, στην άλλη μεριά της Ευρώπης, όσο κι αν προσωπικά χάρηκα τα "In My Sword I Trust" και "From Afar".
Το ρολόι έχει σημάνει 22:30, και πιστοί στο ραντεβού με τους οπαδούς τους, για σχεδόν δύο ώρες, οι θρύλοι του Gothenburg, Dark Tranquillity, εμφανώς αλλαγμένοι από την τελευταία τους εμφάνιση, πριν τέσσερα χρόνια, πατάνε στο σανίδι του Fuzz. Αρκετά δεμένοι παρά τις τελευταίες αλλαγές σε μπάσο, τύμπανα και εκτάκτως στην κιθάρα του Chris Amott, οι Σουηδοί διάλεξαν ένα top 4 από την τελευταία τους κυκλοφορία, "Moment", προκαλώντας τα πρώτα κοπανήματα και τις πρώτες συγκινήσεις. Σημαντική προσοχή έπεσε και στο "Fiction", με τον Martin στα πλήκτρα, να λάμπει έστω και σαν αφανής ήρωας πίσω από τις κιθάρες, που και αυτές κατά καιρούς χάνονταν, ενώ ο Mikael Stanne ως ο μεγάλος πρωτοστάτης έδειξε πως ολόκληρη η σκηνή και η σάλα μαζί είναι πολύ λίγα για να αντέξουν το μεγαλείο και το πάθος του, αφού κατέβηκε να τραγουδήσει μπροστά στους οπαδούς και φίλους του, αγκαλιά με όλους.
Με ένα καλό πέρασμα από σημαντικούς σταθμούς της πορείας τους όπως και το "Character" ή το "Damage Done", η μπάντα σε σχέση με τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις της, προώθησε το πιο γρήγορο και επιθετικό της πρόσωπο. Μεγάλες εκπλήξεις μάλιστα αποτέλεσαν στο setlist τα "Inside The Practicle Storm" και "Encircle", αν και τα ζουμιά χύθηκαν στο "Punish My Heaven" με τον μπροστάρη να δακρύζει στον χαμό του Fredrik Johansson με εμάς να κραυγάζουμε το όνομά του. Φυσικά δεν έλειψαν στανταράκια όπως "Therein", "Lost To Apathy" και "Misery's Crown". Έτσι για ακόμα μια φορά, οι Dark Tranquillity, που όλα τα άλλα, πέρα από γαλήνη μας υπέδειξαν, κατάφεραν να επιβεβαιώσουν ξανά τη σχέση τους με το Ελληνικό κοινό.
Εις το επανειδείν και με τόσο καλά και ισορροπημένα τραγούδια και με την ανάλογη ενέργεια!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου