Με αίσθημα προόδου αλλά και συνεχούς αναγνωρισιμότητας, κερδίζοντας συνεχώς έδαφος, οι Septicflesh επιστρέφουν. Ο καιρός πολύς, η προσμονή μεγάλη και φυσικά η ίδια η μπάντα σε μία από τις καλύτερες φάσεις της με ένα sold out λάιβ στο Μεξικό, συνεχείς περιοδείες και άνοιγμα στη μεγάλη Nuclear Blast, η νέα δουλειά των Αθηναίων, τους ταιριάζει γάντι. Παρά τα σκαμπανεβάσματα του παρελθόντος η όρεξη και ο επαγγελματισμός υπερτέρησαν και πλέον μιλάμε για το ενδέκατο άλμπουμ τους, "Modern Primitive".
Ένας δίσκος που δείχνει την επιθετικότητα του συμφωνικού ήχου, έρχεται να δώσει έναν άλλον αέρα, αποπνικτικό και πυκνό, ειδικά στις πρώτες "βρώμες" του "The Collector" έπειτα από την ανατολίτικη ατμόσφαιρα που για λίγο συνέχισε από εκεί που μας άφησε το προ 5ετίας "Codex Omega". Δίνοντας πάσα σε ένα σινεματικό περιβάλλον με σκοτεινή πλοκή, τα ηνία παίρνει το "Hierophant" που φέρνει μια λιγότερο μεγαλειώδη, αλλά περισσότερο κατραμιασμένη έκφανση του "Communion", σε αντίθεση με το γρήγορο, ισοπεδωτικό και πομπώδες "Self Eater" που δείχνει πραγματικά τους Septicflesh του 2022.
Γκρουβάτο, μελωδικό και σύγχρονο, το "Neuromancer" με τις περαιτέρω ethnic καταβολές του, συνδυάζει τη λυρική φαντασία με τον πειραματισμό και την ακρότητα με τον Σωτήρη να είναι έτοιμος να εξιλεωθεί στο απόκοσμο με την αν μη τι άλλο μοναδική χροιά του. Από την άλλη, κυριολεκτικά σαν κεραυνός εν αιθρία, και σαν την καταιγίδα που ξέσπασε καλή ώρα, τώρα που ο γράφοντας αραδιάζει τις σκέψεις του, το "Coming Storm" κατακλύζεται από συμφωνικά αλλά και τραχιά στοιχεία, σε ένα όργιο μελανών ηχοχρωμάτων, ενώ πιο επικό και ανοιχτό και ποικίλο, το "A Desert Throne" μπολιάζει την ταυτότητα του Χρήστου, με αυτή του Σπύρου και στη μέση τα απανωτά χιτάδικα riffs, καθόλα ταιριαστό για την περίσταση, έπειτα από το συνεχές ψυχολογικό, συναισθηματικό και ηχητικό σκάψιμο.
Στα πιο κλασικά μονοπάτια της μπάντας, το ομώνυμο, δένει τον τίτλο του δίσκου με την ουσία του, ενώνοντας σε ένα θεατρικό και γεμάτο τσαλίμια και απανωτά ξεσπάσματα σκηνικό, το παρελθόν με το παρόν. Μία καινοτομία του δίσκου προς το τέλος, προσθέτοντας ακόμα εκπλήξεις, είναι το υπερβολικά κιθαριστικό και στα όρια του extreme industrial, το "Psychohistory" με τεχνικά παιχνιδίσματα και πιο κλασικές death πινελιές στο ιδιαίτερο σύμπαν τους. Καταλυτικό, τέλος, το "A Dreadful Muse" ρίχνει τους τόνους με ένα ωμό και συνάμα μελωδικό κιθαριστικό ύφος, που δίνει και την αίσθηση της μελαγχολίας μετά από την αβυσσική και απόκρυφη αισθητική του υπόλοιπου συνόλου.
Το "Modern Primitive" είναι η απόλυτη και πιο φυσική εξέλιξη της μπάντας έπειτα από το δίδυμο του "Titan" και του "Codex Omega", ανοίγοντας πάλι νέους ορίζοντες αλλά με μια σχετική φειδώ. Πέραν αυτών βέβαια, η νέα δουλειά των συμπατριωτών μας ακούγεται τόσο σύγχρονη και συνάμα τόσο κλασική σε μια ισορροπία δυναμικής και ατμόσφαιρας με γνώμονα το πάθος και το μυστήριο. Όλα αυτά αποτελούν ατού για τον δίσκο καθώς και για τη συνεχή πορεία των Septicflesh έπειτα από 30 χρόνια με τα χαρακτηριστικά τους να παίρνουν κι άλλες διεξόδους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου