Οι Omnium Gatherum πριν μια διετία πέρασαν από τη χώρα μας, εκπλήσσοντας τους λίγους παρευρισκόμενους, σε αντίθεση με άλλες χώρες που ήδη έχουν την εν λόγω μπάντα στις τοπ του μελωδικού death metal για ευνόητους λόγους. Παρόλα αυτά, οι λίγοι και καλοί εδώ, ξέρουμε τι να περιμένουμε από τους εν λόγω κυρίους, που η Χώρα των Χιλίων Λιμνών ευλόγησε. Έτσι φέτος, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους ξανακάνουν μπαμ στο ένατο "Origin".
Παρά τις αλλαγές στο line up και τον Markus μονάχο του πλέον στην κιθάρα, οι Φιλανδοί κρατούν την ποιότητά του σε υψηλά επίπεδα, συνεχίζοντας στο χαρακτηριστικό τους ύφος, με μερικές διαφορές που δηλώνουν και το επόμενο τους βήμα, όπως αυτή στο εισαγωγικό "Emergence" που ενώνει τη παραδοσιακή μελωδικότητα της χώρας τους με το κλασικό heavy metal, δημιουργώντας κάτι επικό για τη συνέχεια. Το "Prime" όντας κοντά στο χαρακτηριστικό στυλ της μπάντας, μας βάζει στο πετσί της για τα καλά, καταλαβαίνοντας πoιους ακούμε παρά τις διαφοροποιήσεις, ενώ το 'Paragon" πιο στακάτο και μοντέρνο, φέρνει γκρούβες και μεγαλειώδεις στιγμές στο άλμπουμ, που ως death metal στο χαρακτηρίζει μόνο η καφρίλα του Jukka πίσω από το μικρόφωνο.
Από την άλλη το "Reckoning" δίνοντας τη σκυτάλη μόνο στην ατμόσφαιρα, ενώνει το μεταλλικό στοιχείο με το synthwave, ταξιδεύοντας μας σε ένα νυχτερινό σκηνικό, αλλά όχι αυτά της φύσης των Insomnium, μα στην τεχνολογική ακμή των πόλεων, με τις κιθάρες να πάνε γρήγορα σαν τους παλμούς μας. Πιο γκρίζο και μελαγχολικό βέβαια θα έρθει το "Fortitude", βγάζοντας κάτι από τη ψυχή των έτερων συμπαικτών του Markus, δομημένο και μεταφρασμένο στο πιασάρικο στυλ των υποφαινόμενων, τώρα, και σε πλήρη αντίθεση με το άκρως τεχνικό και βαρύ "Friction".
Ανοίγοντας τον ορίζοντα και γινόμενο πιο διθυραμβικό, το "Tempest" λίγο πριν το κλείσιμο, βάζει στα Φιλανδικά πρότυπα το στυλ των Dark Tranquility, φωτίζοντας και λίγο το σκηνικό στην όλη αμυδρή τους γκριζίλα με prog πινελιές, και ρεφρέν για λάιβ πλάι σε εκφραστικά σολίδια. Πιο συρτό από την άλλη και riff-άτο έρχεται το "Unity", με μια εσωστρεφή αύρα που προσπαθεί να ανοιχτεί λίγο με τα leads και τα ρεφρέν, δίνοντας βάση πιο πολύ στο ακραίο στοιχείο, μέχρι βέβαια να έρθουν μερικά καθαρά φωνητικά κι άλλο ένα εξαιρετικό σόλο, που μας οδηγούν στο φινάλε και το "Solemn" το οποίο είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό για τους Omnium Gatherum του σήμερα με metalopop διαχυτικότητα, πλήκτρα και κιθάρες σαν τον yin και το yang αλλά και ατσάλινο χαρακτήρα πλάι σε διάφορες αιθέριες στιγμές, για να μη ξεχνιόμαστε στην τελική.
Η αλήθεια είναι πως σε αντίθεση με τα περισσότερα death metal σχήματα, εδώ οι Omnium Gatherum βγάζουν συνεχώς μια ζωντάνια, πλάι σε πολλά στοιχεία του γενικού μεταλλικού ιδιώματος. Από την άλλη το "Origin" όσο κι αν δείχνει το πάθος των μελών για τη μουσική, έχει σημεία που θυμίζουν παλιές στιγμές της μπάντας, κι απλώς εδώ ανανεώνονται με κάποιον τρόπο, δίχως όμως επ ουδενί να θεωρείται κακός δίσκος. Τον σκοπό του τον πετυχαίνει και για αυτό οι Omnium Gatherum πάντα θα είναι ένα καυτό και εντελώς διαφορετικό συγκρότημα απ'όσα μας έχει βγάλει η η Φιλανδία, που φημίζεται για τον συνδυασμό μελωδίας και βαναυσότητας, σε ένα χώσιμο των Def Leppard και των Judas Priest με τα άκρα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου