Διχόνοια, καταστροφή, έριδες και σκάνδαλα έφερε η απαρχή του Μεγάλου Πολέμου το 1914, και κατ'επέκταση απολυταρχία και χάος για τη συνέχεια. Με όλα αυτά για γνώμονα μέσα από την ιστορία του Α Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ουκρανοί με το ομώνυμο όνομα της έναρξης του, φέρνουν το τέταρτό τους πόνημα "When Fear And Weapons Meet", παίρνοντας στα σοβαρά τον τίτλο για το έργο που προσφέρουν, με πολλά διδάγματα και πτυχές που αναλύει μεταξύ άλλων ενδιαφερόντων για εκείνη την εποχή ο κιθαρίστας, Vitaliy Vigovskyy.
-Αρχικά με ένα ιδιαίτερο πολεμικό concept σαν το δικό σας, πιστεύεις ότι ο κόσμος μπορεί να ενδιαφερθεί περισσότερο για την ιστορία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου σε σχέση με τα βιβλία;
Σίγουρα θα βρει πιο ενδιαφέρουσα τη θεματική μας, και θα δει από άλλη οπτική τα γεγονότα της εποχής. Έχει ενδιαφέρον αυτό από μόνο του, και ελπίζω όντως να συμβαίνει. Είναι δύσκολο όποιος δεν έχει επαφή με τη μουσική μας ή τον ακραίο ήχο να κάτσει να ασχοληθεί, αλλά με το feedback που έχουμε δεχθεί νομίζω πως όντως ανταποκρίνεται ο κόσμος σε αυτό και θέλει να μάθει κι άλλα για την ιστορία. Εκτός αυτού, μια τόσο πλούσια ιστορία σαν αυτή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου έχει πολλές σελίδες, και υπάρχουν φορές που κόσμος μπορεί να μας αναφέρει ένα γεγονός που έχουν μάθει από τότε, γράμματα της εποχής, παλιές φωτογραφίες κι ένα σωρό άλλα ντοκουμέντα εκείνων των χρόνων. Όλα αυτά δείχνουν πως δεν πάει στράφι η προσπάθεια και το έργο μας στο τέλος.
-Ο τίτλος του νέου σας δίσκου λέγεται "When Fear And Weapons Meet", που νιώθω ότι είναι το συναίσθημα κάθε στρατιώτη πριν τον πόλεμο. Θέλατε να μπείτε στο σκεπτικό και τη ψυχολογία των ανθρώπων στον πόλεμο με αυτόν τον τρόπο;
Ακριβώς. Ένα από τα βασικά πράγματα που νιώθει ένας στρατιώτης είναι ο φόβος. Θέλαμε να εστιάσουμε σε αυτό, από την πλευρά που όλα συμβαίνουν. Αποτέλεσε μέρος έρευνας για τους στίχους και τη γενική θεματική μας, και ψάξαμε πολύ για το τελικό αποτέλεσμα, και το ίδιο θέλαμε να περάσουμε και στην όλη ατμόσφαιρα με τη μουσική μας. Θέλαμε να μεταφράσουμε σε τέχνη το πεδίο της μάχης.
Δεν προσπαθήσαμε βασικά για αυτή την προσέγγιση. Βγήκε φυσικά από μέσα μας, το εσωτερικό μας θέλω. Ήταν μάλλον η κατάλληλη στιγμή να εκφράσουμε αυτό το συναίσθημα, μάλιστα μετά από δύσκολα χρόνια με την πανδημία και τα προσωπικά μας εμπόδια, μετουσιώθηκε αυτό στο στυλ του δίσκου και ταίριαξαν όλα μαζί. Πέρασαν μήνες και μήνες που θέλαμε να υλοποιήσουμε τον δίσκο μιας και δε μπορούσαμε να βγούμε και σε περιοδεία, και έτσι η απόγνωση, το συναίσθημα μας, ακόμα όμως και η ελπίδα μας, βγήκαν έτσι προς τα έξω. Κάπως έτσι το τώρα συνδέθηκε με το τότε, με μια έκφραση ψυχής.
-Με βάση αυτή την απάντηση, θα ήθελα να σε ρωτήσω και το αντίστροφο. Ένα ιστορικό γεγονός θα μπορούσε να σε επηρεάσει το ίδιο στη μουσική σου αυτόματα;
Προσωπικά για εμένα όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και όλα κάπως με εκφράζουν σαν καλλιτέχνη, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά στη μπάντα. Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να ρωτήσεις τους οπαδούς μας για επιρροή ή επίδραση από ένα τέτοιο θέμα. Γενικά προτιμώ τα προσωπικά μου αισθήματα να τα βάζω μέσα σε ένα γεγονός ή σε μια ιστορία, όπως έγινε και τώρα. Κατά τα άλλα εννοείται πάντα βρίσκω ενδιαφέρον σε τέτοιου είδους ντοκουμέντα για να εισχωρήσω και λίγο περισσότερο.
-Διαβάζοντας το δελτίο τύπου για τον δίσκο, είδα πως δε μιλάμε για κάτι αναφορικά με τον θάνατο, αλλά με τη ζωή, σχετικά με τις σκέψεις και τα μετατραυματικά στρες των στρατιωτών. Θεωρείς πως ακόμα κι αυτό είναι ένα ακόμα πρόσωπο του πολέμου το οποίο στο μυαλό των ανθρώπων τον συνέχιζε και μετά το τέλος του;
Νομίζω πως μετά από κάτι τέτοιο, στους επιζώντες κυριαρχεί η ελπίδα. Οι αναμνήσεις πάντα μένουν, αλλά δείχνουν ότι τελικα επιβίωσαν, άντεξαν. Είναι όπως τώρα πάλι, το κάνω εικόνα ξανά στο σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι με όσα βίωσαν και με ότι έγινε, έδειξαν ότι μετά κάτι μπορεί να άλλαζε. Μέσα στα θραύσματα υπήρχε η ελπίδα και η θέληση για τη συνέχεια. Αυτή είναι και η διαφορά της ζωής με τον θάνατο, όσα κακά κι αν υπήρχαν μαζί. Στο τέλος, όλοι περιμένουμε για κάτι καλύτερο.
-Σχετικά με τις θεματικές σας, πέρα από βιβλία και ντοκουμεντα, είχατε προγόνους στις οικογένειες σας που να πολέμησαν και να μετέφεραν τις εμπειρίες τους από στόμα σε στόμα ώστε να τις ξέρετε τώρα;
Προσωπικά δεν είχα κάποιον στην οικογένειά μου. Ο τραγουδιστής μας είχε τον προπάππου του στρατιώτη απεσταλμένο στα Αυστρουγγρικά εδάφη της Ουκρανίας, και μας είχε πει μια ιστορία ότι στην πρώτη του μάχη του έδωσαν μια καραμπίνα για να πολεμήσει στα χαρακώματα. Εκεί ο αξιωματικός των επιτιθέμενων τρόμαξε και το έβαλε στα πόδια με αποτέλεσμα να αλλάξει πορεία. Εκεί τον πυροβολάει ο αξιωματικός των Ρώσων, και τον πιάνει ο προπάππους με τους συμπολεμιστές του και από το πεδίο της μάχης τον χώνουν στο χαράκωμα και τον έδειχναν απέναντι στους Αυστριακούς για να αποθαρρυνθούν. Οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί σε εκείνο το σημείο είχαν πολύ λίγο στρατό με αποτέλεσμα, από τόσα λάθη του εχθρού και από τύχη των Συμμάχων να πάρουν έτσι τη νίκη, μέσα σε μια τρέλα. Ο ίδιος ο στρατιώτης μάλιστα παρασημοφορήθηκε για την μάχη και τη στάση του. Σκέψου τώρα να βλέπεις έναν διοικητή να οπισθοχωρεί, να πάει κόντρα στη γραμμή της επίθεση και να δέχεται πυρά από δύο σημεία και τελικά να αιχμαλωτίζεται. Όλοι οι πόλεμοι είναι γεμάτοι με τρελές ιστορίες και κρίσεις.
-Πιστεύεις ότι μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους, ο κόσμος άλλαξε για καλό ή για κακό τελικά;
Πιστεύω πως μετά από δύο τόσο καταστροφικά γεγονότα, όπως οι δύο Πόλεμοι, ο κόσμος δεν έμαθε τίποτα από αυτό. Η ανθρωπότητα κατακλύζεται από ηλίθιους που προτιμούν να σπαταλούν χρήματα σε τέτοιες τακτικές απ'ό,τι στα φάρμακα ή την εκπαίδευση. Παίρνουν πολύ αψήφιστα τα μαθήματα της ιστορίας και των πολέμων, και συνεχίζουν έτσι. Έτσι ακόμα και καλοί άνθρωποι αναγκάζονται να σκοτώνουν. Πιθανότατα οι άνθρωποι δεν έμαθαν και δεν άλλαξαν για καλό, έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται.
-Eσένα προσωπικά ποια είναι η αγαπημένη σου ιστορία απ'όσες έχεις διαβάσει για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο;
Η αγαπημένη μου ιστορία είναι μία η οποία είναι και κάπως συγκινητική. Ένας στρατιώτης απολύθηκε από τον στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου και ήταν στο μέτωπο της Ουκρανίας. Θέλοντας να γυρίσει σπίτι του, έβρισκε εμπόδια με μάχες και ενέδρες, οπότε αντί να ταξιδέψει κατευθείαν μέχρι το Βέλγιο, μιας και η Ευρώπη ήταν κυριευμένη, γύρισε από την Ρωσία και την Κίνα, πήρε πλοίο μέχρι τις ΗΠΑ κι από εκεί έφτασε στη χώρα του, σε ένα ταξίδι 50.000 χιλιομέτρων. Είναι αληθινή ιστορία που πολλοί έκαναν, και είναι απίστευτο. Η κούραση ήταν μηδαμινή στη θέληση για την επιστροφή μετά τον πόλεμο.
-Κατά καιρούς στην ιστορία του metal βλέπουμε μπάντες από τους Bolt Thrower και τους God Dethroned μέχρι τους Sabaton να μιλούν για πολεμικά θέματα. Πιστεύεις ότι με την πάροδο του χρόνου έχει γίνει ένα αγαπητό θέμα και γιατί;. Εχεις κάποια αγαπημένη μπάντα σε αυτό το στυλ;
Η αλήθεια είναι πως δε ξέρω πως αποτέλεσε τόσο δημοφιλές θέμα αυτό, αλλά όπως έλεγα στην αρχή, είναι ωραίο να βλέπεις ενδιαφέρον για πράγματα που δεν ξέρουμε τόσο καλά ή δε μάθαμε στο σχολείο, και οι Sabaton ειδικά έχουν εντρυφήσει σε αυτό με κάθε πτυχή της πολεμικής ιστορίας και με πιασάρικη μουσική. Τέτοια θέματα γενικά ιντριγκάρουν και εξιτάρουν τον ακροατή γιατί δείχνουν απλό ρεαλισμό. Προσωπικά λατρεύω τους Bolt Thrower και τους Memoriam τώρα που συνεχίζουν σε αυτό το στυλ, μιας και είμαι πιο πολύ λάτρης του παλιομοδίτικου death metal.
-Σε αντίθεση με τις περισσότερες death και black metal μπάντες που μιλούν για τον αποκρυφισμό ή τον Σατανά εσείς καταπιάνεστε με κάτι εντελώς διαφορετικό. Τελικά μήπως ο πόλεμος είναι ό,τι πιο κακό και μοχθηρό υπάρχει;
Δεν είναι ο πόλεμος ό,τι πιο κακό και μοχθηρό υπάρχει, ο άνθρωπος είναι. Αυτός δημιουργεί τον πόλεμο. Αυτός αφήνει παιδιά ορφανά και πεινασμένα, αυτός διαλέγει ποιον θα σκοτώσει, Οι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τον πόλεμο, το χείριστο και πιο μοχθηρό από όλα. Μακάρι κάποια στιγμή να τα αφήσουμε αυτά στην άκρη και να γίνουμε πιο τίμιοι και ευγενείς. Γενικά ας μην κάνουμε συνεχώς την ιστορία να κάνει κύκλους, ας μάθουμε από αυτήν γιατί αυτή κυβερνά.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου