WHITE STONES-DANCING INTO OBLIVION (Album Review)

Από πέρσι, ο μπασίστας των Opeth, Martin Mendez, έβαλε μπροστά το προσωπικό του σχήμα, τους White Stones, αναδεικνύοντας τις δικές του μουσικές εκφράσεις, σε ένα death metal ύφος, με πολλές εκπλήξεις και πτυχές. Έτσι, έπειτα από το "Kuarahy", έρχεται τώρα η φυσική του συνέχεια, έπειτα, από ένα χρόνο, το "Dancing Into Oblivion". Ο ίδιος, δίνοντας βάση στην Λατινική και Ισπανική καταβολή της μπάντας, φτιάχνει ένα ανάλογο κλίμα, αρκετά περίεργο, δυστοπικό και πολυμορφικό.

Αργά, υποτονικά και μυστηριωδώς, μας υποδέχεται ο δίσκος με το εισαγωγικό "La Menace" όπου στο απόκοσμο ύφος του, αναγάγεται το σκοτάδι που έπεται, δίνοντας πάσα στο άκρως επίκαιρο "New Age Of Dark", που τονίζει τον Αμερικάνικο νεκρομεταλλικό χαρακτήρα των Deicide και Morbid Angel, με μια ιδιαίτερη, προοδευτική και ήπια οπτική, κατακλυσμένη από εκφραστικά και βαθιά, τρέμολο σολίδια στην όλη μπαρουτιασμένη μαυρίλα που βγάζει. Από την άλλη, κρατώντας το ακραίο στοιχείο, και με ανατολίτικες πινελιές, το "Chain Of Command", εντείνει τις αισθήσεις μέσα στο σκοτάδι, ενώνοντας λίγο τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των White Stones, με την ποικιλία και την ανησυχία των Opeth, με τον ίδιον τον Mendez να ενώνει τα δύο του στρατόπεδα.

Ερμητικά εσωστρεφές και ιδιαίτερο, το "Iron Titans" στα εννιά λεπτά του, παίζει με το μυαλό του ακροατή, δίνοντας ξανά βάση στην τεχνική και την μελωδία, αλλά και στη μοχθηρότητα του ακραίου ήχου, με πολλά ροκ περάσματα αλλά έντονες γκρούβες σε ένα πλούσιο γέμισμα που ολοκληρώνει το πρώτο μισό του δίσκου, ενώ μια επική ατμόσφαιρα ήδη έχει δημιουργηθεί. Πιο μελαγχολικό γίνεται το άνοιγμα της συνέχειας με τις απαλές μελωδίες και τις πρωταγωνιστικές μπασογραμμές του "Woven Dream" πριν μπούμε μάλιστα στην τελική ευθεία.

Αρκετά ευθύ με όλη αυτή την ιδιαιτερότητα που όπως έχουμε συναντήσει παραπάνω, έρχεται και το "To Lie Or To Die"  με τους ψιθύρους του να μιλούν στη ψυχή μας, όσο οι μικροεκρήξεις πασάρονται για να μη ξεχάσουμε τη βαρύτητα ενός death συνόλου, με τα τύμπανα μάλιστα να πατούν γερά σε αυτό, αν και οι κιθάρες για ακόμα μια φορά φτάνουν στο ζενίθ τους, με μια ζωηράδα και μια γενική ανησυχία. Εντελώς διαφορετικό και κυκλοθυμικό, ακολουθεί λίγο πριν το φινάλε το "Freedom In Captivity" που με την απαλότητα του και την εξωτική του, ζεστή διάθεση μας ταξιδεύει, λίγο πριν πατήσει γκάζι και ρίξει πάνω μας όλον τον όγκο με τις riff-ολογίες του αναζοπυρώνοντας το extreme κομμάτι. Τέλος το "Acacia" ρίχνει τους παλμούς με απαλές, ακουστικές φόρμες, αιθέρια και καθαρά, κόντρα στο δημιουργικό χάος και το έρεβος.

Με βάση την τελευταία φράση, αυτή η συννεφιασμένη διάθεση των White Stones τόσο στο νέο άλμπουμ, όσο και στον προκάτοχό του, έχει καταφέρει να δημιουργήσει την ταυτότητα της μπάντας, κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Κοντά στην πεπατημένη των Opeth, η πορεία των White Stones δείχνει μια πτυχή ανεξερεύνητη πιο κοντά στην αισθητική της Ιβηρικής κουλτούρας και της Ανατολής, με ένα μεταλλικό πρίσμα. Σε αντίθεση με το "Kuarahy" το "Dancing Into Oblivion" είναι πιο ολοκληρωμένο, εξαπλωμένο και μαύρο, ως ένα μεγάλο βήμα της επιρροής αλλά και των ιδεών του Martin Mendez. Ο γνωστός μπασίστας, δεν είναι μόνο ένα απλό μέλος μιας σπουδαίας μπάντας, αλλά και ένας εξαιρετικός συνθέτης με ιδέες και πολλά ακούσματα που στην προσωπική του πορεία γίνονται ένα, ανακαλύπτοντας νέες πτυχές δίχως να στερείται τίποτα, και απενοχοποιώντας το πρώτο μούδιασμα με τις ευλογίες της Nuclear Blast και σίγουρα των απανταχού οπαδών της βασικής του μπάντας, τόσο στην πρώιμη όσο και στην ύστερη πορεία τους..

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης