Οι Καναδοί Black Wizard γιορτάζοντας τα 10 τους χρόνια, επιστρέφουν μετά από μια διετία με το "Livin' Oblivion", το οποίο θα καταφέρει να παντρέψει πολλά παράτερα μεταξύ τους ύφη σε συνδυασμό με το heavy/hard rock ήχο τους.
Το τέταρτο τους πόνημα μπαίνει πολύ δυναμικά με το "Two Of These Nights", αντιθέτως με τις αργές μελωδίες του παρελθόντος, εδώ ανεβαίνουν λίγο τα γκάζια σε ένα groove rock ύφος.
Το "Feast Or Famine" συνεχίζει με τις γρήγορες ταχύτητες προσπαθώντας να φτιάξει μια ανάμιξη των παλιών Metallica με το heavy rock στοιχείο τους.
Πατώντας λίγο φρένο, το "James Wolfe" με τα δυνατά του μπάσα, επιστρέφει στα doom μονοπάτια του με την κλασική 70ίλα που έχουν οι μπάντες του είδους που σέβονται τον εαυτό τους, ενώ το ομώνυμο, "Livin' Oblivion" βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο αφήνει κατα μέρος τον επικό χαρακτήρα του προηγούμενου ώστε να γίνει λίγο πιο επιθετικό στη μουσική και πιο σκοτεινό φωνητικά.
Θυμίζοντας κάτι από τις εποχές του Johnny Cash, το "Cascadia" μας ηρεμεί και μας μελαγχολεί με το ακουστικό και αργό country/blues ύφος του, ταξιδεύοντας μας στην πιο ψυχρή έρημο του μυαλού μας. Σε αντίθεση βέβαια με το "Portraits" που μας ξυπνάει απ'όλο αυτό ανεβάζοντας ξανά ταχύτητες ενώνοντας το κλασικό γρήγορο metal με τα αμερικάνικα, μαστούρικα riffs τους, κάτι που συνεχίζει και στο " φέρνοντας στη μνήμη λίγο τους Orange Goblin.
Βαρύ και ασήκωτο, με πολλές εναλλαγές και με έντονες, heavy μπασογραμμές έρχεται το "Heavy Love", δίνοντας έναν δυνατό bluesy επίλογο με το "Eternal Illusion".
Παρόλο που ήταν από τις δουλειές που με μπέρδεψαν με το πολυποίκιλο στυλ τους, οι επιρροές τους με βάση το heavy/stoner ήχο τους έφτιαξαν ένα τέλειο αποτέλεσμα χωρίς αντιγραφές. Ευκολοάκουστο και δυναμικό, το "Livin' Oblivion" αναμένεται ως μια από τις πιο καλές κυκλοφορίες στο είδος τους για το 2018.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το τέταρτο τους πόνημα μπαίνει πολύ δυναμικά με το "Two Of These Nights", αντιθέτως με τις αργές μελωδίες του παρελθόντος, εδώ ανεβαίνουν λίγο τα γκάζια σε ένα groove rock ύφος.
Το "Feast Or Famine" συνεχίζει με τις γρήγορες ταχύτητες προσπαθώντας να φτιάξει μια ανάμιξη των παλιών Metallica με το heavy rock στοιχείο τους.
Πατώντας λίγο φρένο, το "James Wolfe" με τα δυνατά του μπάσα, επιστρέφει στα doom μονοπάτια του με την κλασική 70ίλα που έχουν οι μπάντες του είδους που σέβονται τον εαυτό τους, ενώ το ομώνυμο, "Livin' Oblivion" βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο αφήνει κατα μέρος τον επικό χαρακτήρα του προηγούμενου ώστε να γίνει λίγο πιο επιθετικό στη μουσική και πιο σκοτεινό φωνητικά.
Θυμίζοντας κάτι από τις εποχές του Johnny Cash, το "Cascadia" μας ηρεμεί και μας μελαγχολεί με το ακουστικό και αργό country/blues ύφος του, ταξιδεύοντας μας στην πιο ψυχρή έρημο του μυαλού μας. Σε αντίθεση βέβαια με το "Portraits" που μας ξυπνάει απ'όλο αυτό ανεβάζοντας ξανά ταχύτητες ενώνοντας το κλασικό γρήγορο metal με τα αμερικάνικα, μαστούρικα riffs τους, κάτι που συνεχίζει και στο " φέρνοντας στη μνήμη λίγο τους Orange Goblin.
Βαρύ και ασήκωτο, με πολλές εναλλαγές και με έντονες, heavy μπασογραμμές έρχεται το "Heavy Love", δίνοντας έναν δυνατό bluesy επίλογο με το "Eternal Illusion".
Παρόλο που ήταν από τις δουλειές που με μπέρδεψαν με το πολυποίκιλο στυλ τους, οι επιρροές τους με βάση το heavy/stoner ήχο τους έφτιαξαν ένα τέλειο αποτέλεσμα χωρίς αντιγραφές. Ευκολοάκουστο και δυναμικό, το "Livin' Oblivion" αναμένεται ως μια από τις πιο καλές κυκλοφορίες στο είδος τους για το 2018.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου