Λοιπόν ας υποθέσουμε ότι κάποιος που δεν ξέρει καθόλου τους Overkill, θελήσει να κάνει το ξεκίνημα και το κάνει με το νέο τους άλμπουμ “The Electric Age” μιας και είναι στην επικαιρότητα. Αρχικά θα ρίξει μια ματιά σε μια φωτογραφία του 2012 για να δει τις σημερινές φάτσες του. Αφού το κάνει, βλέπει 5 πρόσωπα, ας πούμε κάπως μαζεμένα από τη φθορά του χρόνου και σκέφτεται «τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι 5 ώστε να με βάλουν μέσα στη μουσική τους;». Το θέμα με τους Overkill δεν είναι τι μπορούν να κάνουν για να σε βάλουν μέσα τους, αλλά ότι το ξανακάνουν όπως το πρωτοέκαναν το 1985, το 1988, το 1989. Γράφουν μουσική έτσι όπως αυτοί θέλουν και επιτίθενται άφοβα, ξέροντας ότι δεν έχουν να χάσουν απολύτως τίποτα.
Η μπάντα είναι από εκείνες που αποκαλούμε εργασιομανείς και αυτό διότι κάθε ένα ή δύο χρόνια κυκλοφορούσαν και έναν καινούργιο δίσκο κάνοντας κάθε φορά το δικό τους. Βέβαια υπήρξε και μια περίοδος που κυκλοφορούσαν δίσκους που δισκογραφικά τους είχαν λίγο στην από έξω, αλλά μετά το “Ironbound” του 2010 ξαναέγιναν οι άρχοντες των εαυτών τους και της μουσικής σκηνής και εκτόξευσαν για δεύτερη φορά την μεταλλική τους εικόνα. Διανύοντας μια δεύτερη νιότη παίρνουν κεφάλια και μπαίνουν με πολεμική διάθεση και στο νέο τους άλμπουμ. Αυτή η πολεμική διάθεση γίνεται με το καλημέρα φανερή από την εθιστική εισαγωγή του “Come And Get It”, στο οποίο κομμάτι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν και λίγο Accept, κάτι που σε ανεβάζει ακόμα περισσότερο.
Εκτός από την ιδανική αρχή ο δίσκος έχει και ιδανικό τέλος και πιο συγκεκριμένα ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα. Το γλυκό φιλί πάει κυρίως για την τέλεια ακουστική εισαγωγή του “Good Night” με την οποία προφανώς η μπάντα θέλει να τιμήσει τους μεγάλους κιθαρίστες, αλλά και να δείξουν από πού ξεκίνησαν όλα. Από εκεί και έπειτα δεν πρέπει να παρασυρθείς πολύ από το ακουστικό μέρος, διότι με την είσοδο του κοφτερού riff θα βρεθείς απροετοίμαστος.
Τα κομμάτια γενικά κινούνται σε ψηλές ταχύτητες, όχι όμως πάντα με τον ίδιο ρυθμό και λογικό άλλωστε, για να μην έλθει η βαρεμάρα, αλλά ειδικά σε αυτόν τον δίσκο βαρεμάρα και Overkill δεν πάνε μαζί. Ήδη όλοι είχαμε πάρει μία γεύση από το single “Electric Rattlesnake” και το τι μπορούσαν να κάνουν βάζοντας αρκετά πράγματα μέσα του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το ύψιστο κομμάτι. Είναι το “Save Yourself”, το ταχύτερο κομμάτι με στίχους μεγάλης σημασίας, είναι το “Drop The Hammer Down” με ένα επικό NWOBHM πέρασμα που ψαρώνεις, είναι το 21st Century Man” στο ρεφρέν του οποίου έχεις την εντύπωση ότι μέσα στον Bobby υπάρχει ο Udo που βροντοφωνάζει “flash rockin’ maaaaaaan!!”. Ξέρετε τι είναι όλα αυτά αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια; Μεγαλεία του παρόντος.
Πέραν από τον Bobby, ο οποίος βγάζει φωτιές με τις ερμηνείες του και άντε να τον συναγωνιστείς και να μην σου κλείσει μετά η φωνή, αλλά και τους άλλους, θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω στον D.D. Verni. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι από τους καλύτερους μπασίστες σε metal σχήμα και αυτό διότι παίζει με τέτοιο τρόπο που θες να το ακούς σε κάθε λεπτό αλλά και συμπληρώνει τους άλλους ή και μπορεί να αποκτήσει για δεύτερα πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι όμως και ο άνθρωπος πίσω από την κονσόλα του ήχου και έχει κάνει τέτοια δουλειά που τα πάντα ακούγονται τόσο υπέροχα όσο δεν θα περίμενες να ακούσεις.
Αυτοί είναι οι Overkill, πέντε τύποι που παίζουν metal και ισοπεδώνουν τα πάντα. Ότι και αν ακούς, σε ότι και αν αρέσκεσαι, δεν γίνεται να μην παρασυρθείς από τον ρυθμό τους, τη δύναμη τους, το πάθος τους, τη θέληση τους για μεγάλα και σίγουρα πράγματα!! Μην ξεχνιόμαστε, ραντεβού στις 12 και 13 Ιουνίου!
- Οι κύριοι;
- Είμαστε οι Overkill.
- Προορισμός σας;
- Η Ελλάδα.
- Τι έχετε να δηλώσετε για αποσκευές;
- Ένα “The Electric Age”, ένα “Ironbound” και μερικά ακόμα καλούδια…
- Για ποιον λόγο πάτε εκεί;
- Για να ηλεκτρίσουμε την ατμόσφαιρα!
- Πολύ ωραία, παρακαλώ περάστε!
Βαθμολογία: 95/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου