GHOST-SKELETA (Album Review)

Ο Πάπας είναι νεκρός, Ζήτω ο νέος Πάπας, θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος της νέας δουλειάς των Ghost, πλάι στη συγκυρία με τον θάνατο του Φραγκίσκου. Ο Papa Emeritus V, δείχνει τα νύχια του, κάθεται στον θρόνο του, και η πλάση συννεφιάζει. Έτσι, το Σουηδικό φαινόμενο, αλλάζει σελίδα, και μας πάει σε πιο σκιερά, αλλόκοτα, εξιστανσιαλιστικά μονοπάτια. Κάπως έτσι μας συστήνεται το "Skeletá".

Από την πρώτη ακρόαση, με όλες τις μουσικές εκφάνσεις του νέου δίσκου, βλέπουμε πως το εν λόγω ανίερο Κονκλάβιο, έχει ανεξίτηλη την προσωπική σφραγίδα του ήχου του. Πηγαίνοντας όμως πιο ενδοσκοπικά, στα άδυτα του, βλέπουμε μέσα στην όλη χαλαρότητα που τους διακατέχει, μια πιο γκρίζα, ελαφρώς μελαγχολική και υπαρξιακή αναζήτηση. Συγκεκριμένα σε όλο το σύνολο, τα πιο πιασάρικα pop, χτυπητά περάσματα λείπουν, με τα synth να γίνονται πιο βαρύτονα, τη ζωηρότητα να την αναλαμβάνουν οι κιθάρες, και ταυτοχρόνως να υπάρχει ένα μικρό πισωγύρισμα σε κάποιο NWOBHM και doom rock στυλ του μακρινού παρελθόντος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μάλιστα σε αυτά τα ύφη αποτελούν τα "Lachryma", "De Profundis Borealis", "Missilia Amori" και "Marks Of The Evil One".

Φυσικά δε λείπει το σκέρτσο που ανέκαθεν είχαν οι Πάπες με την παρέα τους κατά το μήκος της πορείας τους, αλλά είναι σαφώς πιο μετριασμένο και συγκεντρωμένο σε κομμάτια όπως το AOR "Satanized" ή τη γλυκόπικρη μπαλάντα του "Guiding Lights". Επιπλέον, σημαντικό ρόλο παίζει το επιθανάτιο σκέλος, που πολλές μελωδίες διάσπαρτες παραπέμπουν σε πένθιμα εμβατήρια και μπαρόκ μουσικές, αλλά κυρίως η δραματικότητα. Σε αυτό το θεατρικό μοτίβο είναι που ρίχνουν όλες τις δυνάμεις τους οι Ghost, εντείνοντας την ατμόσφαιρα του άλμπουμ, με το αίσθημα της ανύψωσης αλλά και τις κατάρρευσης, του τελετουργικού μα και του ισοπεδωτικού να μάχονται σε ένα κλίμα που άλλοτε θυμίζει εξιλέωση, κι άλλοτε μια απλή ρηχότητα.

Όλα αυτά μάλιστα χωρίς να πάνε σε εξεζητημένες μουσικές κατευθύνσεις, αλλά πάντα στον κλασικό, ιδιότυπο χαρακτήρα τους και σε όλα όσα προαναφέρθηκαν, και δίχως να είναι τόσο ποπμπώδεις όσο για παράδειγμα στο "Impera". Εκεί είναι που θα δούμε και οι πινελιές από τους Genesis και τους Journey μέχρι τους Black Sabbath και τους Coven να σκάνε μύτη, ειδικά στο Α και το Ω του δίσκου, το εναρκτήριο "Peacefield" και το καταληκτικό "Excelsi", όπως επίσης, με κάποιες ενδιαφέρουσες αλλά και λίγο κλισέ λεπτομέρειες στα "Cenotaph" και "Umbra".

Το σκοτεινό Ποντιφηκάτο, υμνεί τη θνητότητα και τη φθορά, σε ένα πραγματικά ολοκληρωμένο άλμπουμ, που δε χρειάζεται τίποτα άλλο, παρά αληθινή ουσία για να σταθεί στο πλάι των προκατόχων του. Οι Ghost δεν έχουν σταματήσει να είναι μελωδικοί ή γκροτέσκοι, αλλά εδώ είναι σίγουρα πιο συνειδητοποιημένοι και ουσιώδεις στη μουσική και το νόημα του δίσκου, δημιουργώντας επιτέλους μια καλλιτεχνική κάθοδο προς τον Άδη, γιορτάζοντας το τέλος και την ερήμωση της ύπαρξης. Το "Skeletá" είναι σίγουρα το πιο ώριμο τους έργο, και πολλά ακόμα θα θέλαμε εκ νέου να αποκτήσουν πιο heavy αισθητική ξανά, αν και όλοι ξέρουμε πως πάντα θα κάνουν ό,τι γουστάρουν...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης