Οι 1349 πάντα ζούσαν στα άκρα, τιμώντας την ακραία μουσική παράδοση της χώρας τους. Η μαύρη πανούκλα έγινε τέχνη, και πάνω σε αυτό πατά και το συγκρότημα με το εν λόγω "βρώμικο" όνομα. Φέτος, πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, επιστρέφουν λυσσαλέα με το "The Wolf & The King", κρατώντας το δίκοπο μαχαίρι μεταξύ ωμότητας και γυαλισμένης ηχητικής.
Οι Νορβηγοί μπορεί μέχρι πριν κάποια χρόνια να μας είχαν συνηθίσει σε πιο μονολιθικά ακούσματα και ακραία παιξίματα, αλλά ήδη με το προηγούμενο τους άλμπουμ, "The Infernal Pathway", έδειξαν πως θέλουν να στρέψουν το βλέμμα τους και κάπου άλλου. Μπορεί η προηγούμενη δουλειά τους να ήταν πιο thrash-άτη και Celtic Frost-ική, αλλά εδώ το black metal τους βρίσκει ξανά τη θέση του στο χάος, με τις ανάλογες σκοτεινιές που μας έχουν συνηθίσει. Παρόλα αυτά, δε μιλάμε για κάτι ψυχρό και ξερό, αλλά κάτι ζεστό, με βάθος και μπόλικες heavy metal πινελιές. Έτσι, πέρα από το εναρκτήριο "The God Devourer" και την εκπληκτική, στροβιλισμένη σολάρα του, συναντάμε αντίστοιχα στοιχεία και στο "Inner Portal", αλλά και στο γκρουβάτο "Fatalist", με τον Frost, να βάζει τη ντραμιστική μουσικότητα των Satyricon, και σε αυτή του τη μπάντα, πλάι στις ευδιάκριτες μπασογραμμές του Seidemann. Όλα αυτά μάλιστα, κάνουν τις νόρμες να σπάνε, και να χάνεται η υπνωτική μονοτονία, κομματιών πιο κοντά στο φιξαρισμένο μεν, αλλά πρωτόγονο δε, στυλ των 1349, όπως το χαρακτηριστικό "Shadow Point" ή το "Inferior Pathways" με τη στοιχειωμένη του αύρα, καθώς και το "Obscura", ενώ το "The Vessel And The Storm" σημειωτέον, καταφέρνει να συνδυάσει ύφη και στυλ με πολλά τεχνικά περάσματα, τρίλιες, έντονες χαμηλές συχνότητες και ταυτόχρονα, αγνό, μαύρο, πικρό και πυκνό σκοτάδι, ως η πιο ολοκληρωμένη σύνθεση του άλμπουμ. Τέλος, το ήδη γνωστό "Ashes Of Ages", αποτελεί ήδη highlight για τον δίσκο, έχοντας μια σύγχρονη και δυναμική ματιά στο κλασικό, old school black/thrash, όντας βγαλμένο από την Άβυσσο.
Με λίγα λόγια, οι 1349 κατάφεραν να βγάλουν τον δίσκο της ζωής τους, μέσα σε όλους τους δίσκους της ζωής τους. Το black metal τους ανέκαθεν είχε χαρακτήρα, ήταν κολασμένο, και ήταν πραγματικά ακραίο αλλά ταυτοχρόνως εύηχο. Εδώ όλα αυτά πάνε πολλά βήματα πέρα, με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, σε ένα αποτέλεσμα άκρως στιβαρό, με τον Ravn πίσω από το μικρόφωνο να κάνει τα δικά του ξόρκια, εμφανώς διαφορετικός από το παρελθόν, ενώ κι ο Archaon στις κιθάρες, είναι ιδιοφυία. Στο όγδοο τους ανοσιούργημα, οι δαίμονες του Όσλο, κατάφεραν να μας χαρίσουν μια στιβαρή δουλειά με μπόλικη μουσική φαντασία, χωρίς παρωπίδες, βασισμένο στην αλχημεία και το απόκρυφο, έχοντας πάντα 100% black metal ταυτότητα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου