Τριαντά τρία χρόνια ύπαρξης, σαν αυτά του Ιησού, γράφει το προσωπικό τους Ευαγγέλιο. Οι Funeral επιστρέφουν φέτος με το έκτο τους άλμπουμ, για να απλώσουν ξανά τα μαύρα πέπλα του ήχου τους, και να φυσήξουν λίγο από την ψυχρή αύρα της πατρίδας του. Όλα αυτά δίνουν τη βάση για το ολοκαίνουριο "Gospel Of Bones", με τη μελαγχολία μετά να παίρνει τα ηνία, εκεί όπου η πτώση και ο χαμός έχουν την τιμητική τους...ή όπως λέει κι ένας στίχος στο άλμπουμ, μιλάμε για ένα "ritual of the suffering".
Το doom των Νορβηγών πάντα μπορούσε να σε κάνει να δεινοπαθήσεις, γιατί μουσικά κατάφερνε με το παραμικρό να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, και γιατί τα μακρόσυρτα, αργά περάσματά τους, μαζί με τα σπαρακτικά φωνητικά και την θανατερή διάθεσή τους όλο και ενέτειναν αυτόν τον πόνο. Τώρα, τα δεδομένα τους σε αυτή την κυκλοφορία δεν αλλάζουν, αλλά τα μέλη που προστέθηκαν και ανασύνταξαν τη δύναμη των Funeral, έφτιαξαν μια πιο ατμοσφαιρική κλασικότροπη δουλειά, κάνοντας το doom metal να δείχνει πιο αισθαντικό και οργανικό. Εστιάζοντας λοιπόν σε μελωδίες και απαλά leads που απλώνονται σε όλο το σύνολο, το βαρύ riffing πάει λίγο πιο πίσω, ενώ σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας, μόνο κάποια χορωδιακά μέρη και απαλοί λυρισμοί, το συνδέουν με το σήμερα, ειδικά σε κομμάτια σαν το "Procession Of Misery" ή το "Break All Hearts Of Men", σε αντίθεση με το εναρκτήριο δίδυμο των "Too Young To Die" και "Yesteryear" που δείχνουν το νέο πρόσωπο του γκρουπ με όσα στοιχεία ειπώθηκαν αρχικά.
Σε όλο το σύνολο ξεπροβάλλουν πινελιές που θυμίζουν τους Draconian και τους My Dying Bride, ενώ δε λείπουν και πιο folk στιγμές σαν αυτές στο ιντερλούδιο "Ailo's Lullaby", αλλά και μέσα από το καθαρά πένθιμο μοτίβο του "Nar Kisten Senkes". Όλα σε πλήρη αρμονία με το οπερατικό, βαρύτονο στυλ του νεοφερμένου Eirik Krokfjord, που δίνει ψυχή και χαρακτήρα, κυρίως στα εύθραυστα πλαίσια των "These Rusty Nails", "My Own Grave" αλλά και του καταληκτικού πλην δραματικά επικού "Three Dead Men", όπου μεταξύ άλλων, κι αξίζει για κατακλείδα, τα βαρύγδουπα και πομπώδη τύμπανα του ιθύνοντα Anders Eek βάζουν την τελική υπογραφή. Εκεί είναι που όλη η μιζέρια, η σκατίλα, τα βάσανα, και οι δαίμονες στο εσωτερικό του καθενός , χορεύει, τραγουδά και εξιλεώνεται.
Ένα άλμπουμ γεμάτο εκρήξεις και ξεσπάσματα μέσα από τους σκαμμένους, μαύρους λάκκους των συναισθημάτων, είναι το "Gospel Of Bones". Ένα πραγματικό ευαγγέλιο κακών μαντάτων. Πένθιμες καμπάνες, βιολιά, ταλανισμένες μελωδίες, ογκώδη riffs και βαθείς γδούποι, είναι όλα όσα σκιαγραφούν τη νέα δουλειά της μπάντας από τα περίχωρα του Όσλο και μια γλυκόπικρη γεύση αυτή που μας μένει κατά την ολοκλήρωση της. Το έκτο άλμπουμ των Funeral, όπως και εν γένει η μουσική τους, είναι για τις δύσκολες, σκοτεινές ώρες και σίγουρα αποτελεί soundtrack για έναν μαύρο και ψυχρό χειμώνα, εξωτερικά ή εσωτερικά. Ο Eek με την παρέα του έγραψαν ένα προσωπικό ημερολόγιο και όποιος είναι ανοιχτός σε αυτό, καλείται να το ακούσει και να το διαβάσει.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου