Αναφέροντας τους Gaerea σαν όνομα, οι γνώστες του ήχου ξέρουν πως μιλούν για μια μπάντα που από τα άδυτα του underground, πάνε στα μεγάλα σαλόνια της ακραίας σκηνής. Φέτος, οι ίδιοι κυκλοφορούν το "Coma", ένα άλμπουμ που δηλώνει πως μόνο σε αυτό που λέει ο τίτλος δε βρίσκονται, και έρχονται να μας χορέψουν μεταξύ οργής, θλίψης, επανάστασης και αναζήτησης. Το τέταρτο άλμπουμ της ιδιαίτερης αυτής μπάντας, έρχεται να συζητηθεί, και οι λόγοι θα φανούν παρακάτω.
Τα άλματα των Πορτογάλων είναι πιο μεγάλα και από αυτά του Τεντόγλου, κι όλα τους χαρίζουν από ένα χρυσό μετάλλιο. Μόλις αρχίζει και παίζει το "Coma", και εισαγόμαστε στον κόσμο του μέσα από το εναρκτήριο "The Poet's Ballet" και την καθαρή, απαλή και γυμνή ηρεμία του πριν την καταιγίδα, καταλαβαίνουμε πως τα πράγματα αλλάζουν για τα δεδομένα της μπάντας. Έτσι, μαζί με το "Hope Shatters" εν συνεχεία, συναντάμε γυαλισμένα μα πάντα κοφτερά riff-αρίσματα, περισσότερη μελωδία και μια αίσθηση γκριζίλας, όπου από την απόγνωση ψαχνόμαστε κάπου για την εξιλέωση. Από την άλλη κομμάτια σαν το "Suspended", το ήδη "World Ablaze" ή το δαιδαλώδες "Wilted Flower", ενώνουν την κλασική σύγχρονη μαυρομεταλλική απόδοση και την αύρα εξιλέωσης με τη θεατρικότητα και το μπρίο των Behemoth με διάφορα death περάσματα, ενώ σε πιο κλασικά, για τα δεδομένα των Gaerea, μοτίβα θα έρθει το "Reborn" με τις ξυστές του κιθάρες και τη χαοτική του ατμόσφαιρα να προκαλούν ανατριχίλα. Το ομώνυμο "Coma" αποτελεί μία από τις πιο ρυθμικές και γκρουβάτες στιγμές του δίσκου, δείχνοντας πεντακάθαρα την post ταυτότητα του άλμπουμ, με το "Shapeshifter" να το επισφραγίζει, βγάζοντας μια μουσική δήλωση του τύπου "when Katatonia meets black metal", δείχνοντας με διαφορετικό τρόπο, σε δύο στιγμές ότι το ακραίο μελανό μέταλλο ποτέ δεν πρέπει, και δε χρειάζεται να έχει όρια εν έτει 2024. Με αυτό για μπούσουλα, συνεχίζουμε μέχρι το φινάλε άλλωστε. αφού μετά τις δυσαρμονίες και τα μπασίματα του "Unknown" πάμε στο καταληκτικό "Kingdom Of Thorns", που προκαλεί ρίγος και έξαψη με το melodeath παίξιμό του και τις ταχύτατες, ωμές εκρήξεις του εδώ κι εκεί, αλλάζοντας ύφη και χρώματα ως το τέλος, σε ένα πλαίσιο καταστροφής κι αναδημιουργίας.
Αυτός ο ήχος που μας χαρίζουν οι Gaerea δεν ήρθε από τη μία μέρα στην άλλη, αφού το μικροσύμπαν του black metal συστέλλεται και διαστέλλεται συνεχώς. Το πρώτο βήμα έγινε με τους Dissection του "Reinkaos", για να φτάσουμε χρόνια μετά στους Mgla και τους UADA, έως τους Groza και τους υποφαινόμενους εδώ, κυρίους της Ιβηρικής. Σίγουρα έχουμε φύγει πλέον από τη σατανίλα και την τρουϊλα της Νορβηγίας, αλλά και η φιλοσοφική, υπαρξιακή διάθεση του σημερινού ακραίου ήχου, είναι οριακά πιο σκοτεινή από κάθε Κόλαση και κάθε Άβυσσο. Στα μουσικά του δίσκου, η αποπνικτικότητα του "Limbo" σιγά σιγά εξαφανίστηκε μετά το "Mirage" και τώρα το "Coma" χάνεται στον ορίζοντα να βρει άλλους δρόμους, ανοιχτούς και αχανείς. Οι Gaerea πέρα από βαρβάτο metal παίζουν με την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα, αλλά το κυριότερο, έχουν ένα καλλιτεχνικό όραμα που τους έχει ανοίξει ήδη το μυαλό και τις πόρτες για κάτι μεγάλο. Οπότε όσο οι ίδιοι κυκλοφορούν ποιοτικές κυκλοφορίες, το μέλλον τους ανήκει.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου