Δυόμιση χρόνια πέρασαν από τότε που μάθαμε τα νέα για την αυτοκτονία του Trevor Strnad, των The Black Dahlia Murder, επικυρώνοντας τη θανατική διάθεση και την απόκοσμη αύρα του ονόματος τους. Οι ίδιοι μαζεύοντας τα κομμάτια τους, δεν το έβαλαν κάτω, και για πρώτη φορά από τότε, κυκλοφορούν φέτος το νέο τους άλμπουμ. Το δέκατό τους, σε σύνολο, "Servitude" σηματοδοτεί τη νέα εποχή τους, όχι όμως και κάποιον νέο ήχο.
Οι The Black Dahlia Murder δεν πτοήθηκαν, και αποφάσισαν να συνεχίσουν το έργο τους και να τιμήσουν τη μνήμη του παλιού τους μπροστάρη, συνεχίζοντας δυνατά και παραδοσιακά. Κατ'αυτόν τον τρόπο και το άλμπουμ μας εισάγει στον κόσμο του με το ωμό, χτυπητό και γρήγορο δίδυμο των "Evening Ephemeral" και "Panic Hysteric", φλερτάροντας με το black metal, όπως πάντα έκαναν άλλωστε, με ένα ήπιο, πλατωνικό τρόπο, ενώ το ήδη γνωστό "Aftermath" δείχνει τον πραγματικό χαρακτήρα της μπάντας, με groove-άτους τόνους και thrashy περάσματα στο κλασικό, βρώμικο melodeath στυλ τους. Στο ίδιο μήκος κύματος, και θυμίζοντας ακόμα περισσότερο τους παλιούς εαυτούς τους, οι Αμερικάνοι το κάνουν με το "Cursed Creator", σε ένα μανιφέστο riff-ολογίας και πιασάρικης "σαπίλας", ενώ δε λείπουν και τα ακουστικά πρελούδια, σαν αυτό του "An Intermission", μέχρι να ξαναέρθει η φόρα μέσω του "Asserting Dominion".
Φυσικά, επειδή πέρα από την όλη καφρίλα, η τεχνική είναι ατού της μπάντας, το ομώνυμο "Servitude", με τις ελαφριές Σουηδικές επιρροές του, δίνει ειδική μνεία σε αυτήν, όντας άκρως ταιριαστό με το μελωδικό, και αρκετά επικό "Mammoth's Hand" που ακολουθεί. Στον άρρωστο και πολυσύνθετο εαυτό που μας χάρισε το προηγούμενο άλμπουμ, "Vemrinous", θα έρθει λίγο πριν γραφτεί ο επίλογος, το "Transcosmic Blueprint", κάνοντας μας ένα ακόμα ταξίδι στην κληρονομιά των TBDM, με σκαμπανεβάσματα, ζωηρά σολιστικά πεταρίσματα, και δαιδαλώδη riffs. Τέλος, το "Utopia Black", βγάζει όλη την έκρηξη που έχει απομείνει, ζωγραφίζοντας ένα κατασκότεινο και βαρύ σκηνικό, βίαιο και ταυτοχρόνως φιλοσοφημένο, εστιασμένο στη μακαβριότητα, όπως πρέπει.
O Trevor Strnad πιθανότατα θα χαζεύει κάπου περήφανος και θα κοπανιέται, όσο στην αντίπερα όχθη ο διάδοχός του, Brian Eschbach, όχι μόνο ακολουθεί τα βήματά του επάξια, αλλά δείχνει πως η μπάντα στην οποία μπήκε, έχει συνέχεια και παλεύει για αυτήν. Εκεί είναι που κι ο κιθαρίστας, Brandon Ellis αποδεικνύει πως με κάθε δίσκο βάζει τον τεχνικό heavy metal εαυτό του, όλο και περισσότερο, γύρω από το ακραίο στοιχείο της μπάντας. Κατά τα άλλα, οι The Black Dahlia Murder, συνεχίζουν το επιτυχημένο τους σερί από το "Nightbringers", χωρίς πολλές αλλαγές ή φιοριτούρες. Πιστοί στον ήχο τους, δε θέλουν να δημιουργήσουν εκπλήξεις, παρά μόνο να πάνε ένα βήμα πιο πέρα όλη αυτή την κληρονομιά, το βαρύ όνομα και την 23χρονη ιστορία τους, διψώντας μέσα από το death metal τους, για μουσική ζωή, σε αυτές τις πέτρινες εποχές, και με το γεγονός που θα τους ακολουθεί πάντα. Κλείνοντας, αυτό το γνώριμο πλην άρτιο αποτέλεσμα, μας ρουφάει με τους ήχους του, όπως δείχνει και το εξώφυλλο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου