Το ελληνικό black metal έχει τη δική του ιστορία, και με τον καιρό, μεστώνει σαν το παλιό κρασί, αν χρειαστεί να βάλουμε μια κλισέ έκφραση. Οι Isolert από την άλλη, δεν έχουν κάποια μακρά ιστορία, αλλά με τις δουλειές τους, που παίζουν μεταξύ οργής και πόνου, έχουν φτιάξει ήδη το δικό τους όνομα στο underground της χώρας μας. Πλέον ήρθε η ώρα να τους μάθει κι ο υπόλοιπος κόσμος με το άλμπουμ που κάνει τη διαφορά, έχει μια λεπτομερώς καταστροφική διάθεση, και κυρίως δομή και συνοχή στο ανίερο έργο που εκτελούν. Ο λόγος φυσικά για το "Wounds Of Desolation".
Με ένα εναρκτήριο δίδυμο που ξεκινά ονομαζόμενο "The Downfall's Monologue" και "End Of Beauty', πλάι σε μελωδίες σπαρακτικές και ταυτοχρόνως νωχελικές, θα καταλάβει κανείς πως ο δρόμος που διάλεξε να ακούσει το νέο πόνημα των Isolert, δεν έχει γυρισμό. Έτσι, συνεχίζουμε με ακόμα πιο βαθιές και πηγαία ακραίες στιγμές, όπως το "Flesh.Torn. Asunder" που σκάβει στον πυθμένα της σχεδόν άγονης ψυχής μας, και το αποτελειώνει το πιο ωμό και "σκανδιναβικώς" ορμώμενο "Where Dreams Die", με το ''Children Of The Void" δίχως να αλλάζει ιδιαίτερα τη ροή, παρά μόνο δίνοντας έντονα crescendo, να ρίχνει τη χαριστική βολή μέσα μας. Στον αντίποδα, πιο ζωηρό, ενώνοντας την παρακμή με τη μαγεία της κενότητας, το "Spewing Venomous Gloom" χαρίζει μπόλικες μελωδίες, και μια βιρτουοζική αύρα, σαν να ανθίζουν τα αγκάθια σε μια καμένη γη. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το "Herald Of Demise" σκιαγραφεί ένα μαύρο έπος, σύγχρονο, πονεμένο, και δραματικό, πάνω στις συνταγές των Bathory, υπογράφοντας όμως με μια μηδενιστική, ανεπιτήδευτη απλότητα, σε μια φυσική, μαυρομεταλλική έκσταση, δίνοντας έτσι χώρο για το φινάλε, και το "Reflections Of Nothingness", κάνοντας την τελική επίθεση, και σηματοδοτώντας την άκρη του τούνελ με τα riffs του, εκεί που πλέον όλα έχουν χαθεί, κανένα φως δε ρίχνεται, και οι υπόκωφες βουές είναι το μόνο στοιχείο που δήλωνε κάποτε τη ζωή.
Αν δούμε πεζά και ρεαλιστικά το τρίτο άλμπουμ των Isolert, μιλάμε για μια δουλειά πολύ καλή, τεχνικά άρτια, ωμή και σκληρή, αναβιώνοντας με τερτίπια και χαρακτηριστικά του σήμερα, τη μαγεία του δεύτερου κύματος του black metal, που είναι σωστό, θεμιτό και ό,τι πρέπει για πάσης φύσεως λάτρη του black metal. Αν το δούμε όμως από τη νοηματική πλευρά των πραγμάτων και μπούμε εμείς στο σύμπαν του δίσκου, ας αναλογιστούμε μέσα σε αυτή την ομορφιά της καταστροφής, τι μας έχει μείνει ζωντανό, τι πραγματικά υπάρχει ανθισμένο γύρω μας, πόσο καμένα είναι όλα μέσα μας, κι αν όντως υπάρχει επιστροφή, πριν το απόλυτο τίποτα. Οι Βολιώτες, με το "Wounds Of Desolation" καθρεφτίζουν τα πάντα γύρω από όσα βιώνουμε, από όσα δε ζούμε και από όσα μας αρέσει να ακούμε μέσα στον ακραίο ήχο, κάνοντας την αποστροφή και κατ' επέκταση την απόγνωση, τέχνη, διαφοροποιώντας και εξελίσσοντας πλήρους τους ίδιους τους, τους εαυτούς.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου