Δύο χρόνια είχαν να μας απασχολήσουν οι Oceans Of Slumber με ένα νέο άλμπουμ, αλλά όπως πάντα, πιστοί στο ραντεβού τους, επέστρεψαν φέτος. Με διάφορες μικροαλλαγές, πήραν τα πάνω τους, ενώ άλλαξαν και δισκογραφική εταιρεία. Από το χαοτικό επίπεδο της Century Media, ήρθε το συμβόλαιο με τη Season Of Mist, αποτελώντας έτσι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο roster της, και κατ'επέκταση στις προτεραιότητες. Έτσι, με αυτά τα δεδομένα, έρχεται το ολοκαίνουριο "Where Gods Fear To Speak", και οι καμπάνες αρχίζουν να χτυπούν.
Παρά την αλλαγή δισκογραφικής στέγης, όλα τα υπόλοιπα στο στυλ και τη φιλοσοφία της μπάντας έμειναν ίδια, προχωρώντας σε μια σταθερή εξέλιξη. Έτσι εδώ, το άλμπουμ, ήδη από το εναρκτήριο ομώνυμο, δείχνει ένα γνώριμο και συνάμα διαφορετικό πρόσωπο των Αμερικάνων. Από τη γκρίζα θλίψη πάμε σε ένα κρεσέντο ρομαντισμού και πόνου, με περισσότερους σινεματικούς ήχους, αρκετά death metal ξεσπάσματα, κιθαριστικές prog εκρήξεις εδώ κι εκεί, όπως συμβαίνει στις δύο συνεργασίες με τον Fernando Ribeiro των Moonspell και τον Mikael Stanne των DT, τα Run From The Light και "Prayer" αντίστοιχα, όπου συνολικά η εκμηδένιση και η ευχαρίστηση χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή. Φυσικά δεν παύουν να υπάρχουν και πιο απαλές ατμοσφαιρικές στιγμές, όπως κατά καιρούς η μπάντα μας έχει συνηθίσει, με χαρακτηριστικά παραδείγματα κάπου στη μέση το "Don't Come Back From Hell Empty-Handed" και "The Given Dream", ενώ το dark/heavy metal του "Wish" και του "Poem Of Ecstasy" παραπέμπει σε μια ένωση των Katatonia, με τον προσωπικό χαρακτήρα της μπροστάρισσας Cammie Gilbert. Ξεσπασματικό και λυτρωτικό, με πολλαπλές δόσεις έντασης και ηρεμίας θα έρθει το "I Will Break The Pride Of Your Will", φτιάχνοντας ένα κύμα συναισθημάτων, ενώ στο mood της αρχής, μας επιστρέφει για το άτυπο τέλος το "The Impermanence Of Fate" με γεμάτα ντραμς και με ηχητικό πλην νοητικό βάρος. Το φινάλε βέβαια γράφεται με το παραδοσιακό για τους Oceans Of Slumber cover, που αυτή τη φορά είναι το "Wicked Game" του Chris Isaak, σε μια δικιά τους σκοτεινή προσέγγιση, χωρίς μιμιτισμούς ή επιτηδευμένες ομοιότητες, ούτε καν κοντά σε άλλες γνωστές εκδοχές, με απαλό πιάνο και τρομερή αισθητική, ταιριάζοντας αρμονικά με τη σύνοψη των υπόλοιπων τραγουδιών.
Προτίμησα να μην αναφερθώ με πολλές περισσότερες γραμμές, και πλατειάσω μπροστά σε αυτόν τον δίσκο, μιας και τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στην ιδιαιτερότητα της μουσικής που προσφέρουν έτι μία φορά οι Τεξανοί metallers. Φτάνοντας αισίως στο έκτο τους άλμπουμ, έβγαλαν περισσότερο χαρακτήρα και κυρίως περισσότερη αισθαντική και ευσυγκίνητη διάθεση, με πάθος και ατμόσφαιρα, αφήνοντας τον μεταλλικό δυναμισμό σε δεύτερη μοίρα κι όπου πραγματικά χρειαζόταν. Φυσικά ακόμα μιλάμε για ένα metal άλμπουμ, αλλά πιο κοντά στα δεδομένα των Katatonia, των Anathema ή των Type O Negative, και με έναν soundtrack-ικό τόνο. Ένα είναι σίγουρο κάθε φορά που το ζεύγος Dobber και Cammie βγάζουν δίσκο, πως πάντα θα μας εκπλήσσουν ευχάριστα, σαν να μην έχουν ταβάνι. Το "Where Gods Fear To Speak" αποτελεί το πιο ιδιαίτερο και ευερέθιστο άλμπουμ τους, και συμπορευόμαστε μαζί του, όσο κι αν καθαρά προσωπικά, το ομώνυμό τους αποτελεί το αγαπημένο του γράφοντα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου