Κάποτε οι Delain ήταν το next big thing του symphonic metal. Πολλά άλλαξαν με τα χρόνια, καραντίνες ήρθαν, αλλαγές μελών προέκυψαν, και η Charlotte Wessels ξεκίνησε να κάνει τα δικά της βήματα, έχοντας φτιάξει γρήγορα το όνομά της. Φέτος η ίδια, μόλις τρία χρόνια χρόνια από το φευγιό της, από τη μπάντα που την έκανε γνωστή, δίνει ελπίδες στον ήχο που υπηρετεί, βγάζοντας κάτι περιπετειώδες, πολυμορφικό, πανέμορφο και ταυτοχρόνως γνώριμο. Ο λόγος για το "The Obsession", και την "εμμονική" αγάπη της μπροστάρισσας για τη μουσική τέχνη.
Έπειτα από τις δύο, πιο πειραματικές δουλειές της, η Ολλανδέζα τραγουδίστρια, επαναπροσδιορίζεται, έβγαλε τα απωθημένα της, και μαζί με τους παλιούς της συντρόφους στους Delain, βρίσκει ξανά τον εαυτό της, στο άλμπουμ που η προηγούμενη της μπάντας ποτέ δεν έβγαλε. Έτσι, εδώ, έχουμε μια δουλειά άκρως κιθαριστική, δυναμική και εκρηκτική. άλλωστε αυτό φαίνεται ευθύς εξ αρχής με το "Chasing Sunsets" και τα δυνατά του μπασίματα όσο και τις πιασάρικες μελωδίες, ενώ το "Dopamine" μας εξυψώνει στο ντουέτο της Charlotte με τη Simone Simons από τους Epica, ενώνοντας λίγο το συμφωνικό metal, με το core αλλά και τα beats τύπου Armin Van Buren, ξεφεύγοντας τόσο όσο από τον σκληρό ήχο, για να συνδυαστούν ωραία και οι απαλές φόρμες κομματιών όπως τα "Soulstice", "Serpentine" και "All You Are" σε αυτή τη "βρώμικη" ποπ πλευρά της καλλιτέχνιδος.
Πέρα από αυτά όμως τα αισθαντικά στοιχεία, το εύρος της φωνής, της κυρίας Wessels, μαγνητίζει, υπνωτίζει και συνεπαίρνει, ειδικά σε στιγμές σαν αυτές τις πολυδιάστατες και κυκλοθυμικές του "The Exorcism" που παίζουν με την ηρεμία και την εκτόνωση, καθώς και στο "Ode To The West Wind" που η θεατρικότητα γίνεται εμπειρία μέσα από το τραγούδι, και πλάι στην πρωταγωνίστριά μας, η Alissa White Guz των Arch Enemy δίνει πόνο. Το εν λόγω άλμπουμ όμως κρύβει κάτι ακόμα πίσω από το όλο ομοιόμορφο κάλυμμα του, κι αυτό είναι η prog λεπτομέρεια που σκάει σπασμωδικά σε όλο το σύνολο, αλλά το αποκρύφωμα βρίσκεται στο "Praise" αλλά στο άλα Vola, "Vigor and Valor". Από την άλλη, το "Breathe" με έναν γλυκόπικρο τρόπο, καθαρά σινεματικά, φτιάχνει άτυπα τον επίλογο, για να μας αποχαιρετήσει η σημερινή, πιο μεταλλική εκδοχή του "Soft Revolution" από το προ τριετίας "Tales From Six Feet Under".
Κατά τη διάρκεια του "The Obsession" βλέπουμε πως η φιλοσοφία των Delain, από το πάλαι ποτέ, δεν έχει φύγει. όμως το στοίχημα είναι το πόσο εξελίχθηκε και βελτιώθηκε αυτή η επιρροή, για να χωρέσουν ένα σωρό ακόμα στοιχεία μέσα, και κυρίως να δείξει η ίδια η Charlotte Wessels, πως μπορεί και μόνη της να κάνει μουσική, και να βγάλει τον εαυτό της μέσα από όσα έζησε και έμαθε, χωρίς να μπαίνει στο τρυπάκι των supergroups ή "νέων" συγκροτημάτων χωρίς πρωτοτυπία. Οι Delain ακολούθησαν το δικό τους μονοπάτι, και η Charlotte επίσης το δικό της, πιο ανοιχτόμυαλο και κυρίως ατμοσφαιρικό και πολυποίκιλο. Όπως είπαμε η ίδια βγάζει το άλμπουμ που δεν έβγαλαν ποτέ οι Delain, και όλη αυτή η δουλειά, μαζί με τις συνεργασίες της, γράφει ένα μαγικό και συνάμα σκοτεινό παραμύθι.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου