Η χώρα μας στα 90s αποτέλεσε μια από τις κοιτίδες του μαυρομεταλλικού ιδιώματος. Τρεις δεκαετίες μετά δε σταματά αυτή η σκηνή να μας εκπλήσσει και με τα νέα ονόματα της, πόσο μάλλον όμως από τους ήρωες του παρελθόντος. Έτσι και οι Varathron, έχοντας αναζωπυρώσει την ενέργεια και την έμπνευσή τους κι έχοντας σταθεροποιήσει το line-up τους εδώ κι αρκετά χρόνια, ζουν το καλύτερο τους φεγγάρι. Όλα αυτά φαίνονται και τώρα, μια πενταετία μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, επιστρέφοντας με ορμή και δύναμη, στο έβδομο, "The Crimson Temple".
Σε μια καθόλα ανοδική πορεία, δε θα μπορούσε και η έναρξη να μην έχει έναν ανάλογο τίτλο, έτσι το "Ascension" με έναν επικό τόνο, μεσογειακό, ανατολίτικο και ολίγον ηπειρώτικο, μας βάζει στον σκοτεινό κόσμο των δημιουργών του για ακόμα μια φορά, δίνοντας ένα rebound με σκοτεινούς heavy ήχους, δυνατά μπάσα και εκρηκτικές διόδους. Το "Hegemony Of Chaos" δε, αγκαλιάζεται από γλυκά, σαν αμαρτία leads, με μια αγέρωχη ελληνοπρέπεια, ενώ τα riffs πατούν σε πιο στιβαρά μονοπάτια, όπου μαζί με το "Crypts In The Mist" και τις ταχύτητες του, χτίζεται μια πολύ δυναμική τριπλέτα, που δείχνει πως το black metal της χώρας μας πάντα έχει γνώμονα την οργανική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας το απόκοσμο με πλούσιες νότες, κάτι που από τους Varathron σε κάθε άλμπουμ ακολουθείται κατά γράμμα, δίνοντας εξέλιξη σε αυτό. Από την άλλη ο Στέφανος με τη χροιά του, βγάζει ακόμα την ίδια καλτίλα με τα 90s, αγέραστος, εκρηκτικός, κατέχοντας ακόμα το χαρτί του ρομαντισμού, όσο κι αν τα χρόνια περνούν και η μπάντα εξελίσσεται, όπως επί παραδείγματι στο "Cimmerian Priesthood" όπου το κλασικό metal των Accept ή των Judas Priest του 80, συναντά το tremolo picking, και την αισθητική των άκρων.
Ολοκληρώνοντας το πρώτο μισό του άλμπουμ, συναντάμε το "Sinners Of The Crimson Temple" που ενώνει τα δύο τελευταία άλμπουμ της μπάντας, σε αντίθεση με το "Immortalis Regnum Diaboli" που τόσο στο όνομα όσο και στον ήχο του, "μυρίζει" μπλακμεταλίλα, με ταχύτατες γκρούβες, αιχμηρά riffs και μια αύρα άκρως κολασμένη και βάναυση. Ρίχνοντας λίγο παλμούς, το "To The Gods Of Yore" μας βυθίζει με τους αργούς ρυθμούς του, συνεχίζοντας το ταξίδι προς τα Κάτω, κολλώντας τέλεια με το "Shrouds Of The Miasmic Winds" και την άκρως παλιομοδίτικη αισθητική του, μια σύνθεση που φαντάζει βγαλμένη σε όλα από τα σπάργανα του ήχου, όπου μαζί με διάφορες πινελιές στα πλήκτρα, προσδίδει κάτι εναλλακτικό στο πάλαι ποτέ της μπάντας. Το "Swamp King" έρχεται να δώσει τις απαντήσεις στα ακριβώς προηγούμενα με έναν τίτλο σχεδόν βγαλμένο από τα παλιά, αλλά με μια ωμότητα και ένα γρέζι που δείχνει πάλι πόσο αναλλοίωτοι και καινοτόμοι μένουν. Επειδή όμως στο τέλος ξρίζουν τον γαμπρό σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση, το "Constellation Of The Archons", με μια μεγαλειώδη Bathory-λα θα ανατριχιάσει και τον πιο ασυγκίνητο με όλους τους ήχους, τις κιθάρες, τις ψαλμωδίες και τη σχεδόν υμνική απαγγελία του μπροστάρη, συν τα ακουστικά σημεία, το σόλο, και την καθαρτήρια διάθεσή του να αποτελέσει το πλέον κατάλληλο κλείσιμο σε ένα τόσο γεμάτο σύνολο.
Από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ολοκληρωτικά η Ελλάδα ξαναζεί τρομερές στιγμές στο ελληνικό black metal μέσα σε μια χρονιά, μιας και ο Magus, oι Deviser και τώρα οι Varathron έβγαλαν τους καλύτερους εγχώριους δίσκους για το 2023, αναβιώνοντας την αίγλη του παρελθόντος, αλλά με στοιχεία άκρως βασισμένα στο σήμερα. Για τους βετεράνους από τα Ιωάννινα συγκεκριμένα όμως, είδαμε το νερό να μπαίνει στο αυλάκι ήδη από το "Untroden Coriddors of Hades", αλλά ο πήχης ανέβηκε με το "Patriarchs Of Evil" προ πενταετίας και σίγουρα κανείς δε θα περίμενε η μαγεία να συνεχιζόταν κι έπειτα. Το "The Crimson Temple" τώρα δείχνει πιο ώριμους και κατασταλαγμένους από ποτέ τους Varathron, όπου ο τρόμος, η λαογραφία και οι δαίμονες γίνονται ένα σε αυτό το μουσικό συνονθύλευμα και φαντάζουν από κοινού σαν θυμίαμα προς τον Σκοτεινό Άρχοντα. Από το "His Majesty At The Swamp" μέχρι σήμερα ο δρόμος είναι μακρύς, με κοινά και διαφορές που κάνουν όμως τη σπουδαιότητα της μπάντας και του ήχου που υπηρετούν να γράφουν ακόμα ιστορία. Με το έβδομό τους άλμπουμ έδωσαν μια μεγάλη έκρηξη, έστω και στο τέλος του φετινού έτους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου