Οι Dimmu Borgir έσβησαν τα τριακοστά κεράκια τους, έκαναν μεγάλες εμφανίσεις κυρίως στη χώρα τους, πέρσι κυκλοφόρησαν ξανά κι ένα από τα πιο μνημειώδη πονήματά τους, το "Puritanical Euphoric Misanthropia" και φέτος επιστρέφουν πάλι. Μπορεί ίσως περίμεναν να φέρουν μαζί τους ένα νέο άλμπουμ με ολοκαίνουρια μουσική και κύμα ίντριγκας παρέα. Οι ίδιοι οι κύριοι από το Οσλο όμως ξαναγυρνούν στα παλιά...στα πολύ παλιά, και φέρνουν το "Inspiratio Profanus", ένα άλμπουμ διασκευών.
Ας δούμε εξ αρχής τα σίγουρα δεδομένα. Η εν λόγω συλλογή σίγουρα αποτελεί ένα ολοκληρωμένο δείγμα όλων των επιρροών που είχαν οι πιτσιρικάδες Νορβηγοί πριν την δημιουργία του black metal όπως το ξέρουμε τώρα, και σίγουρα μια πιο μοντέρνα και ακραία πινελιά από την επιτομή του 80s metal με μπάντες όπως οι Twisted Sister, Accept, Venom, Bathory, Celtic Forst, GGFH και Deep Purple. Μία σειρά κομματιών που μπήκαν ως bonus ή σαν επίσημο εξτραδακι σε διάφορους δίσκους τους με την ροή του χρόνου.
Πέρα από αυτό όμως σίγουρα οι καχύποπτοι βλέπουν το "Inspiratio Profanus" ως απλά μια τακτική marketing και αναθέρμανσης του κοινού με το όνομα της μπάντας, σχεδόν έξι χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ. Πιθανότατα ισχύει κι αυτό, οι μεγάλες μπάντες και οι μεγάλες εταιρίες δημιουργούν το κατεστημένο της μπίζνας, αλλά κάπου εκεί ακόμα ελλοχεύει ο ρομαντισμός.
Έτσι, προτιμώ να ταχθώ και εγώ με τους ρομαντικούς, βλέποντας αυτή την κυκλοφορία και σαν ένα σύνολο με μπάντες που μεγάλωσαν τους ίδιους τους Dimmu Borgir και όλη τη γενιά τους, την πρόοδο τους ανά τα χρόνια που βγήκε η κάθε μία διασκευή και πως εξέλιξαν και πειραματίστηκαν στον ήχο τους και στις επανεκτελέσεις, αλλά και ως μια εορταστική κυκλοφορία. Άλλωστε πόσοι έπαιξαν καθαρόαιμο metal και έβαλε μέσα συμφωνικά μέρη και πλήκτρα; Καινοτομία, νεοτερισμός και νοσταλγία έγιναν ένα.
Θα πει κάποιος, καλά το "Burn In Hell" βγήκε το 2001 και το "Satan My Master" το 2003, γιατί δε μπήκαν studio για νέες διασκευές και προτίμησαν τα εύκολα; Ο γράφων το δικαιολογεί παραπάνω και θα επισημάνει πως δεν είναι cover band, αλλά έκαναν σε διάφορους δίσκους το κέφι τους, πολλές από αυτές τις εκτελέσεις δε βρίσκονται εύκολα σε φυσική κόπια στα άλμπουμ που μπήκαν, οπότε τώρα είναι μια καλή ευκαιρία, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "Perfect Strangers" και "Nocturnal Fear". Σίγουρα δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, ίσως μιλάμε για αρπαχτή και δεν είναι μια κυκλοφορία για όλους, αλλά μόνο για die-hard κοινό.
Στην τελική, οι περισσότερες διασκευές ακούγονται τέλεια, δίνουν ένα μπριο παραπάνω, και το δίδυμο Shagrath-Silenoz ποτέ δεν έκρυψε τον οπαδισμό του όλον αυτόν τον καιρό, οπότε πέρα από τα όποια φράγκα, το μέταλλο το έχουν τιμήσει. Ξεπουλημένοι ή μη, τρουίλες ή ποζεράδες, οι Dimmu Borgir είναι μεγάλο κεφάλαιο του ακραίου ήχου, και στο "Inpitatio Profanus", κάνουν μαθήματα ιστορίας με τον δικό τους τρόπο. Στην τελική, μια ακρόαση θα μας κάνει να θυμηθούμε και κανά ξεχασμένο τραγούδι από τα παλιά.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου