Πριν από μία περίπου δεκαετία, η Myrkur τάραξε τα νερά του ακραίου ήχου με το ντεμπούτο της και τις πλούσιες συνεργασίες της, αλλά και με το δεύτερο της άλμπουμ, όσο κι αν φλέρταρε με την καινοτομία. Από τότε άλλαξαν κι άλλα, ένα folk άλμπουμ, μια συνεργασία με τους Epica και ένας πολυμήχανος εγκέφαλος που ήθελε να βγάλει κι άλλο πλούσιο υλικό στη φόρα. Όλα αυτά, ίσως και πολλά περισσότερα, αποτέλεσαν συστατικά για το φετινό "Spine" που λίγο η ατμόσφαιρα, λίγο το blackened στοιχείο, λίγο οι φυσιολατρικές τις επιρροές κι ο χειμώνας που παλεύει να έρθει, δημιουργούν ένα τέλειο soundtrack με μαγική και συνάμα βαριά αισθητική σε μόλις μισή ώρα.
Με το εναρκτήριο "Balfaerd" συναντάμε ξανά το λαογραφικό κομμάτι που η ίδια η καλλιτέχνιδα αγαπά, αλλά γινόμενο πιο σύγχρονο και μεγαλειώδες, καταλαβαίνοντας όμως άμεσα την ταυτοτητα της. Από την άλλη, μετά από καιρό μας επισκέπτεται ξανά το ηλεκτρισμένο κομμάτι του εαυτού της στο "Like Humans", με μια doom αύρα που φλερτάρει ατμοσφαιρικά με το στυλ της Chelsea Wolfe, ενώ το "Μothlike" παίζει με τα electro/synthwave στοιχεία που δεν την έχουμε συνηθίσει, σε ένα σκοτεινό 90s feeling που φυσικά σαν άκουσμα δένει πολύ αρμονικά με το metal, και το είχαν κάνει και οι Paradise Lost σε μια πιο κατακριτέα εποχή δυόμιση δεκαετίες πριν. Έχοντας δώσει ήδη στοιχεία εκπλήξεων και μηδενική επανάληψη, τη σκυτάλη λαμβάνει ένα αισθαντικό, απαλό και ταυτόχρονα επικό σημείο στο πικ μέσω του "My Blood Is Gold" και της μελαγχολίας που δένει με την εικόνα του κρύου Βορρά στο μυαλό μας, ενώ κάπως έτσι συνεχίζει και το ομώνυμο, με διάφορα indie και post metal περάσματα να βάζουν την υπογραφή τους.
Όλα αυτά όμως, έως ότου έρθει η μαύρη καταιγίδα του "Valkyriernes Sang" και το παρελθόν μας χτυπήσει την πόρτα με τον black metal καταιγισμό που θα ακολουθήσει και οι ουρανοί θα ανοίξουν, αν και η καθαρή, πρίμα φωνή της δίνει την αίσθηση πως η Myrkur του 2023 σέβεται το πριν, αλλά και κοιτά μπροστά. Άλλωστε το ίδιο ισχύει και στο κάπως πειραματικό αλλά και σχεδόν Darkthrone-ίστικο "Blazing Sky". Το "Devil In The Detail" εξισορροπεί καταστάσεις και ύφη που είδαμε παραπάνω, δημιουργώντας μια αρμονία λίγο πριν το τέλος, σε ένα νουάρ περίβλημα, αν και το "Menneskebarn" βγάζει όλο το φως που είχε κρυφτεί, φεύγοντας από το σκότος και δίνοντας βάση στη μεγαλουργία του ανθρώπου, πέρα από τα τετριμμένα, με ήχους λίγο πιο ποπ, πιο χαλαρούς, μα ταιριαστούς πέρα από την αντίθεση, που ίσως μας χτυπά και το καμπανάκι για τη συνέχεια.
Η μητρότητα έκανε ίσως την Amalie να δει σφαιρικά τα πράγματα, από τη μία ένα θνητό ον γεννάει ένα άλλο θνητό ον, κι από την άλλη ένα θαύμα δημιουργείται μέσα από αυτό. Πολλές άλλωστε και οι αναφορές τόσο στο μεταφυσικό όσο και στο ανθρώπινο στοιχείο, όσο και οι διαφορές μουσικά από τραγούδι σε τραγούδι. Ετερόκλητα πράγματα που δημιουργούν κάτι ομογενοποιημένο. Το "Spine" θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα μουσικό μικροσύμπαν που δημιουργεί νέα πράγματα, και αναπλάθει κομμάτια του παρελθόντος πιο ώριμα και πιο εξελιγμένα. Όσοι ενδεχομένως να περίμεναν ένα ακόμα black metal άλμπουμ πλανούνται, κι ας μη μπουν καν στη διαδικασία να ακούσουν το "Spine", όσοι πάλι ξέρουν πως το σχήμα της Myrkur είναι ανοιχτό και ανήσυχο, τότε ακούστε το καλά, γιατί όσο κι αν φαινομενικά φαίνεται εύκολο, κρύβει στο βάθος πολλά ωραία και ποικίλα πράγματα. Η Myrkur κάθε φορά κατακτά κι από μία νέα κορυφή, φέτος με το τέταρτο πόνημα της το ξανακατάφερε.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου