Γενικά οι Nervosa δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, ίσα ίσα από το βαθύ Βραζιλιάνικο underground και την πηγαία επιρροή από ψαγμένες μπάντες του thrash, πλέον έχουν φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο κι ο επαγγελματισμός κάθε φορά είναι όλο και πιο διάχυτος. Με την πάροδο του χρόνου μάλιστα γίνονται πιο ακραίες, κι έπειτα από τις νέες αλλαγές στο εσωτερικό τους πολλές κακές γλώσσες έψαχναν να δουν την όποια κατάληξη τους. Εν τέλει οι (κατά παράδοση) Βραζιλιάνες....και ταυτόχρονα Ευρωπαίες, δίνουν την καλύτερη απάντηση μέσω του "Jailbreak" και εμείς βάζουμε λίγο τα πράγματα στη σειρά.
Φαίνεται πως οι πειραματισμοί της ιθύνουσας, Prika Amaral, φρέσκαραν πολύ το μυαλό και τις βλέψεις της, και φέτος αποφάσισε να το φτάσει στο τέρμα. Έτσι, και το νέο άλμπουμ, που στο σύνολό του φαντάζει σαν μια τυπική δημιουργία των Nervosa, εμβαθύνοντας καταλαβαίνει κανείς πως το αποτέλεσμα κρίνεται στις λεπτομέρειες, σαν ένα ντέρμπι μεταξύ ταυτότητας και καινοτομίας. Με το εναρκτήριο "Endless Ambition" παρατηρούμε πως το κλασικό thrash/death τους όχι μόνο υπάρχει, αλλά γίνεται όλο και πιο συμπαγές με την προσθήκη δεύτερης κιθάρας, ενώ τα επιθετικά μπασίματα εδώ κι εκεί, μέσα από συνθέσεις σαν το επόμενο δίδυμο "Suffocare" και "Ungrateful" ή το brutal "Εlements Of Sin" δεν αφήνουν περιθώρια για φιοριτούρες. Φυσικά μέσα σε όλα αυτά βλέπουμε μια νέα πνοή, με μεγαλύτερη πληθώρα riffs και πιο τεχνικά solos, αλλά η καφρίλα στη μουσική πρωτοστατεί, με την ίδια την Prika να δείχνει πως δε μασάει ούτε στα φωνητικά της, "δανείζοντας" μάλιστα και λίγα από τα στοιχεία της προκατόχου στο μικρόφωνο, Diva Satanica.
Από την άλλη δε, λάμπει διά της παρουσίας της η 'δική' μας Helena Kotina, που έχει μόνο μπήκε στο κιθαριστικό δίδυμο της μπάντας, κάνοντας τη μετά από μια και πλέον δεκαετία ξανά τετραμελή, αλλά και σε συνθετικό ρόλο, βάζοντας παράλληλα τη δική της ταυτότητα και επιρροή, πλάι στο ξανθό θηρίο, κι όποιος την παρακολουθεί θα καταλάβει. Με το ήδη χιτάκι, "Seed Of Death" βλέπουμε τη μελωδία να δημιουργεί έναν επικό τόνο στη φύση του άλμπουμ, δίνοντας μια σχεδόν Arch Enemy χροιά, ή να σχολιάσουμε και την αλά Metallica επιρροή στο "Kill Or Die", τις δισολίες διάσπαρτα στα τραγούδια του δίσκου, και τα απειλητικά ξεσπάσματα και leads του "When Truth Is A Lie" μαζί με τη σολάρα του μοναδικού Gary Holt, μα ας εστιάσουμε κυρίως στο ομώνυμο "Jailbreak" που άτυπα θα είναι ελληνικός εθνικός ύμνος για το thrash λόγω τόσο της εγχώριας συμμετοχής μουσικά αλλά και σκηνοθετικά στο video clip. Εδώ μάλιστα βλέπουμε μια κλασική heavy υπόσταση μεταξύ των Judas Priest και των Motorhead, που ενδεχομένως να έλειπε τόσα χρόνια από τη μπάντα.
Άξια λόγου βέβαια δε θα μπορούσε να μην είναι και η νεοφερμένη, εκ Βουλγαρίας ντράμερ, Michaela Naydenova, όπου μαζί με την προαναφερόμενη συμπατριώτισσα μας, δίνουν ρέστα στο "Supersition Failed", αλλά βλέπουμε και ωραίες μοντέρνες γκρούβες τριγύρω, όπως στο "Behind The Wall". Το παίξιμό της ποικίλει όπως αντίστοιχα και η συλλογή των κομματιών, συνοδεύοντας τέλεια το ύφος και την ατμόσφαιρα κάθε σύνθεσης ξεχωριστά. Μάλιστα με το νέο άλμπουμ νιώθουμε ακόμα πιο έντονη τη νεκρομεταλλική αύρα, χωρίς να στρέφεται το συγκρότημα απαραίτητα εκεί, αλλά να δίνει ένταση κυρίως προς το τέλος με το "Gates To The Fall" αλλά και την εκρηκτική κατακλείδα του "Nail The Coffin", αφήνοντας μας μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, με την περιέργεια για το τι μέλλει γενέσθαι.
Γεμάτες ενέργεια και σαν να μην κλονίστηκε κανείς από τη νέα αλλαγή του γκρουπ, οι Nervosa στο "Jailbreak" έπιασαν ταβάνι. Φυσικά το "Perpetual Chaos" ήταν δισκάρα και ανανέωσε τη δυναμική των Nervosa, αλλά με το πέμπτο τους άλμπουμ μια άλλη εποχή έχει ανοιχτεί με πολλά καινούρια στοιχεία, περισσότερη ανοιχτομυαλιά και ένα μαζικό μπρίο. Άλλωστε όπως σε κάθε ομάδα, η αλλαγή ρόστερ γίνεται για καλό και των δύο πλευρών, κι εδώ μιλάμε για μεταγραφές αεροδρομίου, με την Prika να έχει δείξει και στο παρελθόν πόσο καλή scouter είναι. Το "Jailbreak" ήταν μια σπουδαία πρόκληση για την ίδια τη μπάντα, που την έφερε εις πέρας δείχνοντας τον καλύτερο της εαυτό, και βλέπουμε πως μόνο εκπλήξεις μπορεί να δημιουργεί η παρέα της Βραζιλιάνας thrasher. Το πολυεθνικό γκρουπ κοιτάει μπροστά και σε 45 λεπτά διάρκειας δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Αυτό είναι το thrash που θέλουμε κι αγαπάμε...κι ας αφήσουμε τα σπουργίτια να κελαηδάνε!
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου