GIMME SHELTER OPEN AIR (Firewind, Nervosa, Lazy Man's Load)-Tεχνόπολη, Αθήνα (3/9/23)

Ξεκίνησε η νέα συναυλιακή χρονιά, και το Gimme Shelter Open Air Festival, άνοιξε την αυλαία του στην Τεχνόπολη, το απόλυτο συναυλιακό μέρος του κέντρου της Αθήνας, ειδικά για αρχές Φθινοπώρου, με το παλιακό βιομηχανικό χρώμα, να ταιριάζει με αυτό το φυσικό της εποχής. Αφήνοντας όμως τα ποιητικά κατά μέρος, και μιλώντας καθαρά για μουσική, κανείς ίσως δεν περίμενε να έβλεπε σ εμια βραδιά μια μεγαλειώδη, παρθενική εμφάνιση για μια μπάντα σαν τις Nervosa, και ένα headlien show με αέρα σπουδαίας μπάντας, για τους Friewind. Μπορεί βέβαια οι Timo Tolkki's Strato να μας την "έσκασαν", ειδικά για παλιές καραβάνες του europower metal, αλλά όλα κύλησαν ομαλά, και τίποτα δε ξενέρωσε κανέναν....σίγουρα!

Την πρώτη συναυλία της φετινής σεζόν άνοιξαν οι Lazy Man's Load, που ήδη ο ντόρος γύρω από το όνομά τους είναι αισθητός στα ελληνικά δρώμενα. Μια εξάδα ετερόκλητη μα ταυτόχρονα ταιριαστή, μας παρουσίασε κομμάτια από το επερχόμενο "Saints Full Of Sin", ενώ ο κόσμος που ήδη είχε μαζευτεί, έδειξε τη στήριξη και ενδιαφέρον σε ένα από τα πιο ανερχόμενα σχήματα της πρωτεύουσας. Με ήχο κρυστάλλινο και με φωνή στιβαρή, αντάξια των μουσικών που τη συνόδευαν, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε το heavy rock ιδίωμα, βρίσκοντας και χάνοντας παράλληλα σε όλο το set στοιχεία που ενώνουν μπάντες από τους Pantera έως τους Judas Priest. Σε ένα φεστιβάλ με διαφόρων ειδών σχήματα, το εν λόγω σχήμα με τη ανοιχτομυαλιά που το περιβάλλει, αποτέλεσε στον αρκετό χρόνο που είχε, να μας ζεστάνει για τα καλά, με μπρίο και επαγγελματισμό σε έναν διόλου άχαρο ρόλο ως oppening act.

Δίχως πολλές καθυστερήσεις, σειρά είχαν οι Νervosa, το πολυεθνικό thrash σχήμα, που δίχως να ξαναέχουν παίξει στη χώρα μας, δείχνουν πόσο γεροί είναι οι δεσμοί μεταξύ των ίδιων και του κοινού. Φυσικά οι "δικές" μας Έλενα και Ελίνα, σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, που αποτελούν τις πρόσφατες μεταγραφές στο πάλαι ποτέ Βραζιλιάνικο γκρουπ, βοήθησαν σε αυτό όπως αντίστοιχα και στο νέο ήχο του, που φάνηκε με τα κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ. Με εναρκτήριο το "Seed Of Death", παλαιότεροι και νέοι οπαδοί έδειξαν τη θέρμη προς το πρόσωπο τους, με τα πρώτα pit να ανοίγουν γρήγορα και να μεγαλώνουν σαν σπείρα. Ο ήχος βέβαια στην αρχή δε βοηθούσε ιδιαίτερα, αλλά όλα διορθώθηκαν γρήγορα, ενώ συνέχισαν με κάποια 'κλασικά" σαν τα "Death!", "Kill The Silence" και "Masked Betrayer" καθώς και με πληθώρα κομματιών από το προπέρσινο "Perpetual Chaos". Έπειτα από τον ενθουσιασμό της Prika για την επαφή με την Ελλάδα και το κοινό της, και με μερικά ελληνικά, για να δέσει το γλυκό, το πάρτι φούντωσε με το ομώνυμο της νέας δουλειάς, "Jailbreak", και λίγο αργότερα το "Endless Ambition", δείχνοντας πόσο πολύ πάνε οι δύο κιθάρες στο γκρουπ και πως η ιδρύτρια κάνει τέλεια δουλειά και πίσω από το μικρόφωνο, με τους πειραματισμούς των τελευταίων χρόνων  να της βγαίνουν σε καλό, και κυρίως να αποδίδονται άρτια live. Το νέο άλμπουμ δε, τουλάχιστον στα πάτρια εδάφη θα γίνει κλασικό πριν προλάβει να κυκλοφορήσει. Από εκεί και πέρα, σε ένα κλίμα πυγμής αλλά και ευθυμίας, μας αποχαιρετούν με το "Under Ruins" σε ένα πλήρες 70λεπτο σετ.

Κόσμος συνεχιζόταν να μαζεύεται, δίχως να ξέρει τι έχασε πριν, αλλά δικαίως οι Firewind έδειξαν γιατί ήταν οι headliners της βραδιάς, κι αν ερχόταν κι ο Tolkki με την παρέα τους, θα υπήρχε ακόμα καλύτερη συνοχή σε αυτό το melodic/power ολοκαύτωμα που ακολούθησε. Όσοι ήταν στα περσινά shows της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ή έτυχε να ακούσουν το πρόσφατο "Still Raging", ας νιώσουν πως την Κυριακή, όλα ανέβηκαν x2. Το σχήμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη προβάλλεται δεύτερη φορά στην πατρίδα του ως τετράδα και η χημεία φαίνεται ακόμα περισσότερο, ειδικά για τον Herbie Langhans που με τη φωνή του δείχνει πόσο ταιριαστός και δεμένος είναι πλέον με την υπόλοιπη μπάντα, παίζοντας με το κοινό, και κάνοντας το ολόδικό του. Ο "Ian Hill" της Ελλάδας από την άλλη, Πέτρος Χριστδουλίδης, έκανε σταθερά αυτό που ξέρει καλύτερα, με τις γραμμές του να καλύπτουν τέλεια τα κενά της δεύτερης κιθάρας, ενώ το ασταμάτητο σφυριλάτημα του Jo Nunez στα τύμπανα, αποτελεί για άλλη μια φορά αξία στο rhythm section που συνοδεύει αν μη τι άλλο τον πρωταγωνιστή, Gus G. Ο guitar herο για άλλη μια φορά έκανε τα μαγικά του, από τα κλασικά κι αγαπημένα του "Fire And The Fury" και του "Head Up High" μέχρι τον νεωτερισμό που έφερε με το αριστοτεχνικό του στυλ στις πρώτες συνθέσεις της μπάντας "Destination Forever" και "Between Heaven And Hell" φρεσκάροντας τα. Με τον περισσότερο κόσμο που έχω δει σε εμφάνιση των Ελλήνων διεθνών μας, και με ένα stage όλο φωτιά, ήδη από το εναρκτήριο "Into The Fire", η μπάντα έδειξε μετά από πολύ καιρό επαγγελματισμό και ξεγνοιασιά ταυτόχρονα. Κλασικά κι αγαπημένα στο σετλιστ φυσικά αποτέλεσαν κάποια από τα προαναφερθέντα αλλά και τα "Mercenary Man", "World On Fire" και "I Am The Anger", ενώ το "Allegiance" ξαναπαίρνει θέση σιγά σιγά, μετά από χρονιά. Φυσικά για ακόμα μια φορά την τιμητική του είχε το τελευταίο τους άλμπουμ, με το "Welcome To The Empire" και "Break Away" να είναι ήδη στη λίστα των προσωπικών αγαπημένων του γράφοντα, αλλά δεν έλειψαν και μικροεκπλήξεις. Αφενός ακούσαμε από κοντά το πιο πρόσφατο δείγμα τους,  "Destiny Is Calling", αλλά και ένα ακυκλοφόρητο από την επερχόμενη δουλειά τους, το "Salvation Day" που πατάει σε πιο 80s hard rock δρόμους. Μια ακόμα έκπληξη ήταν το "Breaking The Law" που ταρακούνησε και τον πιο αμύητο, ενώ το "Maniac" άναψε τα αίματα όπως πάντα, κάνοντας το άτυπα μια original Firewind σύνθεση. Με σχεδόν δύο ώρες διάρκεια, και με μια παρουσίαση που περιείχε σχεδόν τα πάντα, το φινάλε ήρθε μέσω του "Falling To Pieces" και του φυσικού πλέον jump the fuck up με μερίδες οπαδών να κοπανιούνται, να χορεύουν, να κάνουν crowd surfing και το κουαρτέτο από πάνω να το ζει ως την τελευταία νότα. Πανηγυρικές οι διαθέσεις όλου του φεστιβάλ, με νέες γενιές μεταλλάδων να κάνουν την εμφάνισή τους, πορωμένοι όπως αρμόζει, πλάι σε μεγαλύτερους που ακόμα είναι διψασμένοι για καλή, σκληρή μουσική.

Γιάννης Χαρτζανιώτης