Το ζεστό αυτό απόγευμα της Τρίτης το περίμεναν πολλοί, ήδη εδώ και μήνες. Σε πολλούς ακόμα φάνταζε σαν ψέμα ότι τα ιερά (και από τα λίγα πιο πιστά) τέρατα του thrash θα πατούσαν το πόδι τους στην Ελλάδα, και κόσμος από διάφορα σημεία της χώρας έδωσε το παρών, για κάτι που θα γραφτεί στα κιτάπια της εγχώρια ιστορίας του metal. Αυτό το απόγευμα λοιπόν, από ζεστό θα γινόταν καυτό, και η κοινή παρουσία των Dark Angel με τους Xentrix μυρίζει 80s από χιλιόμετρα. Έτσι, το Gagarin 205 έμοιασε με χρονοκάψουλα, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Τη βραδιά ανοίγουν οι Xentrix με το ξεσηκωτικό τους, παρτάδικο thrash, εμφανώς ανανεωμένοι και αγαπητοί στο Ελληνικό κοινό. Το πόδι στη σκηνή πατούν στις 20:45, δίχως να αργούν, σαν χαρακτηριστικοί Άγγλοι που είναι, και το εναρκτήριο "Behind The Walls Of Treachery" από το πρόσφατο "Seven Worlds" αρχίζει να ξεσηκώνει τον πρώτο κόσμο, και δη τους οπαδούς της μπάντας που φαίνεται το άλμπουμ να το έχουν αγαπήσει. Με μερικά προβλήματα στην κιθάρα του ήρωα Kristian Havard να πρωταγωνιστούν για λίγο, τον ρόλο του κυρίαρχου αναλαμβάνει ο σχετικά νέος μπροστάρης Chris Ashley με τη μαγκιόρικη έκφανση του και τον άλα Hetfield αέρα του. Έπι μία ώρα και ένα τέταρτο, ακόμα και ο πιο δύσπιστος ακροατής κατέληξε να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι του στους ατσάλινους ήχους των Βρετανών, τα πρώτα pits από δειλά δειλά άρχισαν να μαγνητίζουν τα βλέμματα και τα σώματα όλο και περισσότερων, ενώ ο μεγάλος χαμός, στο πέρασμα των ιστορικών "Shattered Existence" και "For Whose Advantage" έγινε υπό το άκουσμα τoυ "Ballance Of Power" από τη μία και για τη σύγχρονη εποχή τους, αναμφισβήτητα έπεσαν κεφάλια στο "Reckless With A Smile". Υποτιμημένοι γενικά, αλλά παικταράδες και τίμιοι, έδειξαν γιατί οι σωστοί γνωστές του thrash τους σέβονται και πρέπει να τους σέβονται, σε ένα ζέσταμα που θα μπορούσε να αποτελέσει κάλλιστα και δικό τους show υπό άλλες συνθήκες.
Με τον χώρο να γεμίζει όλο και περισσότερο όσο περνάει η ώρα, και με τα απαραίτητα στησίματα να γίνονται επί σκηνής, όλοι φαίνεται να ανασυντάσσονται για το μακελειό που θα επακολουθήσει, ενώ το σήμα των Dark Angel ήδη είναι ευδιάκριτο πίσω. Έτσι, και με το ρολόι να δείχνει 22:30, ο επιβλητικός πλην θρυλικός γίγαντας, Gene Hoglan, όρθιος πίσω από το drumkit μας χαιρετάει με εμάς να τον αποθεώνουμε, παίρνοντας σειρά η αντικαταστάτρια του εκλιπόντος Jim Durkin, Laure Christine, o μπασίστας Mark Gonzalez, ο ηγέτης και κιθαρίστας Eric Meyer και ο Ron Rinehart φουλ ορεξάτος πίσω από το μικρόφωνο, όπου σε κίνηση συμβολισμού κι αγάπης για τα παλιά όλοι μαζί ξεκινούν με το "We Have Arrived", ζώντας το "πρώτο αίμα" με το ατελείωτο moshpit. Στη συνέχεια, με έναν ήχο (κομμένο) κρύσταλλο, οι Αμερικάνοι μας κόβουν έτσι όπως παίζουν, και ζουν και οι ίδιοι τον παλμό και την ένταση του κοινού, δημιουργώντας μια αλληλένδετη σχέση πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ο τραγουδιστής μας λέει τις εντυπώσεις του για την Ελλάδα, για το κοινό της, τη φιλοξενία, το πως ζει το thrash και το mosh εδώ πέρα, κι αυτός όσο μας επικροτεί, τόσο εμείς προσκυνάμε, μέχρι να ακολουθήσουν πάλι οι μουσικές....και το ξύλο, ναι...Η συνέχεια φυσικά δε θα μπορούσε να είναι ειρηνική, αφού θέση παίρνουν κομμάτια όπως το "Time Does Not Heal" και το "Never To Rise Again" από το "Leave Scars", καθώς και το "No One Answers" και "The Promise Of Agony" που αποτέλεσε αποκορύφωμα για το πρώτο, γρήγορο μέρος της ιστορικής αυτής βραδιάς. Έτσι, σιγά σιγά οι πρώτες νότες του "Darkness Descends" ακούγονται, και στα μάτια και τη ψυχή κάθε παρευρισκόμενου, τίποτα δε θα ήταν ίδιο ξανά. Ο Rinehart δίνει χέρι στο κοινό, οι κιθάρες παίρνουν φωτιά, και το rhtyhm section μας σκοτώνει βίαια και γλυκά ταυτόχρονα. Το Gagarin έχει γίνει ένα με τη φωνή του, και το ίδιο συνεχίζει να συμβαίνει στην ολότητα του show, και του θρυλικού δίσκου, με τις ταχύτητες να μην πέφτουν με τίποτα. Το ωμό και συγχρόνως τεχνικό και τσιτωμένο παίξιμο του Hoglan είναι αυτό που επί των πλείστων μαγνήτισε το βλέμμα του γράφοντα καθώς και ο Meyer στα σολιστικά του σημεία. Σε ένα set όπου κάθε τραγούδι έμελλε να είναι άξιο αναφοράς, και θύμησης στον μακαρίτη κιθαρίστα, και με τις επευφημίες του κοινού φωνάζοντας το όνομά του, να συγκινούν τη μπάντα στο σανίδι, ζήσαμε για λίγο την ηρεμία, μέχρι τα "The Burning Of Sodom", "Meciless Death", "Death Is Certain" και "Black Prophecies" να βάλουν ξανά μπροστά τον οδοστρωτήρα, ζώντας ένα μακάβριο, σκοτεινό αλλά και καυτό έπος. Με όλα αυτά, και χωρίς τις φιοριτούρες του encore στο τέλος, μας ευχαριστούν για ακόμη μια φορά και μας αφήνουν με το "Perish In Flames" για να μη σωθεί τίποτα από ό,τι απέμεινε και να χτυπάει στο κόκαλο αυτό το ακατάπαυστο 'τούπα τούπα' με τις τσιρίδες του μπροστάρη να στοιχειώνουν τη ψυχούλα μας. Κάπως έτσι βιώσαμε τη μοναδική εμφάνιση των Dark Angel στη χώρα μας και αντί επιλόγου, ας ειπωθεί πως όποιος παρευρέθηκε άκουσε μουσικάρες, είδε βρωμόξυλο και έζησε ένα εντελώς παλιακού τύπου live που θα του μείνει χαραγμένο, με στυλ που δηλώνει πως πρέπει να παίζεται το thrash. ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου