Οι Monachopsis Art αποτελούν το νέο black metal project επιφανών μελών της Φιλανδικής σκηνής, που ετοιμάστηκαν για το νέο τους πείραμα, και τη μορφή έκφρασής τους. Πείραμα μεν, σε τόνους παλιομοδίτικους αλλά και μπλεγμένους δε, με το ναδίρ να πρωταγωνιστεί. Αυτά είναι τα συστατικά που μας δίνουν το πρώτο πόνημά τους "An Empty Existence". Έχοντας το άλμπουμ στα χέρια μου εδώ και κάποιες εβδομάδες, χρειάστηκε χρόνος να κατασταλάξω στα συναισθήματά μου, ενώ ο ήχος μπορεί να συνεπάρει ευθύς εξ αρχής τον ακροατή όπως θα φανεί και στην πορεία πατώντας στους σκοτεινούς διαδρόμους του.
Ωμό κι αγριεμένο, μα ταυτόχρονα και ερεθιστικά ατμοσφαιρικό, το ντεμπούτο των Φιλανδών, βάζει μια σύγχρονη πινελιά στην αναβίωση του παραδοσιακού black metal, με το σκοτεινό μοτίβο να αποκτά πολλαπλές διαστάσεις. Ήδη από το πρώτο δευτερόλεπτο με την ήρεμη αλλά στοιχειωμένη εισαγωγή του, μέχρι τις κιθαριστικές του εκρήξεις, ο δίσκος μπλέκει ύφη και είδη, έχοντας επιρροές από τη Νορβηγική σχολή των Burzum ή των Darkthrone, όσο και από τους Black Sabbath, τo ambient περιβάλλον αλλά και τη μελαγχολία των Amorphis ή των Sentenced, πάντα με δαιμονικό πρόσωπο, το οποίο βρυχάται από το στόμα της Natalie Koskinen, γνωστή από τους Shape Of Despair, ενώ σιγοντάρει και ο συνοδοιπόρος της στους The Abbey, Jesse Heikkinen. Κόντρα στην κατάνυξη, τα πάθη του ανθρώπου βγαίνουν και δείχνουν πως ο καθένας μας είναι Μάρτυρας στη ζωή, με τη μουσική να χτυπάει δυνατά.
Γεμάτοι οδύνη, κατάθλιψη και παραίτηση, οι Monachopsis Art αναγάγουν τα χειρότερα συναισθήματα της ανθρώπινης οντότητας σε τέχνη, με αποκορύφωμα τις εκρηκτικές πλην τεχνικές στιγμές του "Seeds", και το αργό "A Dark Place", αναλαμβάνοντας να βυσσοδομήσει το μικρόφωνο ο Spellgoth των Horna. Από την άλλη, το πιο ολοκληρωμένο "Stargazer" παίρνει φόρα στη μαυρομεταλλική του υπόσταση, κρατώντας όμως και τα λουριά στα αιθέρια μέρη του, δημιουργώντας έναν κύκλο στο όλο σπαρακτικό σκηνικό, κόντρα στο σάπιο και ανόσιο "Flesh Will Be Humiliated" που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του μη ξεχνόντας τη βάση και την επιρροή της μπάντας και του δίσκου. Αυτό το σκάψιμο με τα doom στοιχεία κάνει πολυπρόσωπη την black-ίλα των Φιλανδών, σε ένα μισάωρο που μας πονάει αλλά ταυτόχρονα μας τρελαίνει και μας πορώνει μέχρι την τελευταία νότα.
Kαι μοναχική, και τέχνη. Αυτή είναι η πορεία μας, αυτό δηλώνουν και με το όνομά τους οι Μonachopsis Art, με τη Νιτσεϊκή φιλοσοφία του μηδενισμού και της πεσιμιστικής νοοτροπίας να αντανακλά στα τραγούδια, στις ενορχηστρώσεις, τόσο τις πννιγερές, γρήγορες και παγωμένες, όσο και στις πιο αργές, θολές και ζεστές, μα κυρίως στον τίτλο του "An Empty Existence". Πολλές φορές τα πιο ωραία διαμάντια βρίσκονται κρυμμένα, κι έτσι εδώ, μαύρο και αιχμηρό, το εν λόγω ντεμπούτο είναι από τα πιο ωραία πράγματα που θα βρει κανείς φέτος στο underground. Τέλος, αυτό που αξίζει να ειπωθεί είναι πως με δίσκους σαν τον συγκεκριμένο, που από τη μία δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά από την άλλη μπλέκουν πράγματα με περίτεχνο τρόπο, φτιάχνουν το οξύμωρο της "καταστροφικής δημιουργίας". Αυτό είναι που κάνει το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά και άλλα αντίστοιχα έργα τόσο άξια για αναζήτηση.
(8,5 /10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου