Εδώ και δύο δεκαετίες, οι Bloodbath ενώνουν το underground με το mainstream, και συνεχίζουν σε κάθε ευκαιρία να βγάζουν τις αρρωστημένες τους ιδέες προς τα έξω. Οχτώ χρόνια πέρασαν από τον ερχομό του Nick Holmes από τους Paradise Lost στο στρατόπεδο τους, και φέτος μία νέα είσοδος φαίνεται, αυτή του μπροστάρη των Lik και live κιθαρίστα των αναφερθέντων για σήμερα, επί σειρά ετών, Tomas Akvik, δίνοντας ένα χεράκι με την αμιγώς death ταυτότητα του, στο σχήμα που οι Renkse και Nystrom των Katatonia, ό,τι δημιουργούν το κάνουν με το άγγιγμα του Μίδα. Δίχως άλλες περιαυτολογίες όμως, και με πατημένα τα γκάζια, ο έκτος δίσκος τους, "Survival Of The Sickest", είναι εδώ.
Αναπολώντας ξανά τις ρίζες τους χωρίς doom τερτίπια, μαύρες εκφάνσεις και ατμοσφαιρικά περάσματα, αλλά με γνώμονα την καφρίλα και την επιμελώς ατημέλητη τεχνική, οι Σουηδοί διανύουν με αυτό το άλμπουμ μια παραγωγική περίοδο τόσο μουσικά όσο και εσωτερικά με το πάθος τους. Ήδη άλλωστε με το εναρκτήριο "Zombie Inferno" τα πράγματα δείχνουν τι τροπή θα πάρουν, με ωμότητα και σαπίλα, ενώ δυναμικό μπάσιμο στη συνέχεια θα κάνει το "Putrefying Corpse" με τη γκρουβάτη ριφολογία του και τα υποβόσκοντα μελωδικά περάσματα. Φυσικά δε λείπουν και πιο απειλητικά ή heavy σημεία όπως το "Dead Parade" ή το "Το Die", σπάζοντας λίγο την αμιγώς νεκρική φύση του δίσκου, δίχως βέβαια να εκλείπει αφού για μία από τις λίγες φορές στο στυλ τους, ο ήχος της χώρας τους πρωταγωνιστεί, προσθέτοντας σιγά σιγά στο μίγμα τους την επιρροή από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, με το HM-2 να παίρνει φωτιά στα πόδια των κιθαριστών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτό το ακραίο ηχητικό ντελίριο αποτελεί το "Malignant Maggot Therapy", σιγοντάροντας επίσης και το "Tales Of Melting Flesh" ή το χαοτικό "Environcide", βγάζοντας μια 90s αύρα, αιματηρή και δολοφονική σε κάθε χτύπημα και πενιά, με χαρακτηριστική αλλά μεστή αντίθεση, το "Born Infernal" κάπου στα μισά με την αλά Morbid Angel αισθητική του, η οποία και στον επίλογο του δίσκου εμφανίζεται ξανά με το "No God Before Me". Μιλώντας για μπάντες που έχουν βάλει το στίγμα τους σε αυτό το άλμπουμ έτι μία φορά λειτουργούν αφιερωματικά σε όλη τη Φλόριντα, ενώ μπάντες σαν τους Entombed και τους Dismember εγείρουν τη σημαία της Σουηδίας ενώ ο Holmes θυμάται λίγο, έστω και αμυδρά το πολύ μακρινό παρελθόν του, σε ένα ολοκληρωτικό death metal μανιφέστο.
Ανανεωμένοι και αναθεωρημένοι, οι Bloodbath ζουν ξανά μια εποχή αίγλης και μάλιστα στο καλύτερο τους άλμπουμ με τον Holmes πίσω από το μικρόφωνο. Η βαριά του οντότητα και η αγάπη τους για τη μακαβριότητα μόνο απαρατήρητη δεν περνάει σε όλα τα σημεία του δίσκου, αν και πάλι σίγουρα η βαριά φανέλα των Tagtren, Alkerfeldt και Swano δημιουργούν σίγουρα ένα debate μεταξύ οπαδών της μπάντας αλλά και της νεκρομεταλλικής σκηνής. Από εκεί πέρα το εν λόγω supergroup βγάζει όλα του τα απωθημένα, σε μια χρονιά που και άλλα supergroups του ίδιου ύφους βγάζουν τα πονήματα τους, με το αίσθημα της επιβίωσης σιγά-σιγά να πρέπει να πρωταγωνιστήσει!
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου