Με τον Μikael Stanne οποιαδήποτε κουβέντα, από την πιο μικρή, μέχρι την πιο μεγάλη, δε γίνεται να μην έχει κάποιο νόημα ή κάποιο ενδιαφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, παίρνει θέση, όχο για τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού, Dark Tranquillity, αλλά για τους νεοσύστατους, meta-In Flames, τους The Halo Effect. Ο σπουδαίος Σουηδός μπροστάρης, μίλησε τόσο για τη σύσταση αυτού του σχήματος με κάποιους παλιούς του συμπαίκτες, το αίσθημα της νοσταλγίας, της θύμησης, του ρομαντισμού, αλλά και το πως είναι να νιώθεις χαμένος μέσα από πολλές οπτικές ηθελημένα και μη. Όλα αυτά άλλωστε πραγματεύεται και το ντεμπούτο τους, "Days Of The Lost", με το Γκέτεμποργκ ακόμα να βαστά γερά τα ηνία του Ευρωπαϊκού metal.
-Καταρχάς, η δημιουργία των The Halo Effect όσο και των Grand Cadaver ήταν αποτέλεσμα της καραντίνας;
Κάπως έτσι. Βασικά ο δίσκος των The Halo Effect ήταν αποτέλεσμα της καραντίνας, γιατί συνεχώς τραγούδαγα, έγραφα, αποτύπωνα ιδέες και έλεγα, οκ αφού κι αυτή τη χρονιά δε θα γίνει τίποτα, ας κάτσω να κάνω αυτό κι αυτό. Το ίδιο και με τους Grand Cadaver που η προεργασία είχε γίνει από πριν, αλλά όλα πήραν τον δρόμο τους μέσα στην πανδημία
-Οπότε πέρασε αρκετά παραγωγικά αυτή η περίοδος;
Ακριβώς. Ήταν σαν να είμαι στο γραφείο, αλλά έγραφα demos και πήγαινα στο studio. Το 2020 έτσι πήγε και πριν και μετά την καραντίνα χαχα. Πρώτα με τους Dark Tranquillity, μετά με τους Grand Cadaver και στο τέλος με τους The Halo Effect. Η ζωή μου ήταν το studio, δεν είχα παραπάνω κοινωνικές επαφές, χαχα. Μπορεί να περνούσα 6,7,8 μήνες μέσα και να γράφω. Παρόλα αυτά με τους Grand Cadaver και τους The Halo Effect, κατέληξα να βγάλω τα φωνητικά σε περίπου μία εβδομάδα, είχα πάθος, όρεξη και απωθημένα. Μπορείς να φανταστείς διαφορά μηνών με ημερών ε; Τρελό! Χαχα.
-Παρόλα αυτά, η όλη ιδέα για τη δημιουργία των The Halo Effect πώς προήλθε με όλα αυτά τα άτομα από τα παλιά;
Δεν είναι απλά κάποια άτομα από τα παλιά. Είμαστε φίλοι από τα 15, οπότε χώρια από τις υποχρεώσεις που είχε ο καθένας με τις μπάντες του, βρισκόμαστε, αράζουμε, μιλάμε. Σε μία από αυτές τις παρεϊστικές συζητήσεις λοιπόν, ο Niklas, που είναι ένας πραγματικά παραγωγικός άνθρωπος, έλεγε πως έγραφε κάτι κομμάτια, και αν θα θέλαμε να του δώσουμε προτάσεις, ιδέες κτλ. Εγώ ήμουν σίγουρα μέσα, και λεω ναι, γιατί όχι, ας δοκιμάσουμε κάτι μαζί κι όπου βγάλει. Θα είναι πολύ cool. Άλλωστε και εγώ ήμπυν σε μια παραγωγική διάθεση, και υπήρχαν μρικές ιδέες που δεν ήθελα ή ήταν εκτός Dark Tranquillity, που ίσως να ταίριαζαν. Κάπως έτσι έγινε και η προπαραγωγή σε 3 κομμάτια, και μετά σε άλλα 3. Έτσι ήρθε και ο Peter με τον Jesper να δώσουν το στοιχείο τους, και ένιωθα ταυτόχρονα τιμή που παίζω ξανά με παλιούς συναδέλφους και μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς του είδους εκεί έξω, και πολύ άνετα επειδή είναι οι κολλητοί μου. Νιώθω πως είμαι με τους καλύτερους που θα μπορούσα να έχω, οπότε από μια μπαρότσαρκα βγήκε κάτι τόσο δυνατό. Δεν είχαμε κανένα πλάνο, οπότε θα μπορούσε με όλα όσα κάνουμε να βγούμε και έξω, αλλά άξιζε η προσπάθεια. Εν τέλει ήρθαμε να παίξουμε αυτό που κάνουμε καλύτερα.
-Με τον τρόπο που μου τα λες νιώθω σαν ένα εφηβικό πάθος να ξύπνησε ξανά. Σαν πιτσιρικάδες που απλά μαζεύονται και ακούν μουσική και κάπως έτσι σηκώνονται και λένε να κάνουν μια μπάντα. Ένιωσες κάπως έτσι;
Θα σου πω. Μαζί μεγαλώσαμε, μαζί είχαμε τα πρώτα μας metal ακούσματα, οπότε ξέρει ο ένας το background του άλλου. Από την άλλη όταν λέγαμε για ιδέες και προτάσεις, δε ξέραμε ακόμα που θα κατευθυνθούμε, τι θα παίξουμε, μέχρι που είπαμε, θα παίξουμε τη μουσική που ξέρουμε, αλλά θα την κάνουμε λίγο διαφορετική. Έτσι κύλησαν όλα, λίγο ξαφνικά, λίγο από σπόντα. Είχαμε ούτως ή άλλως έναν κιθαρίστα για μπόλικες μελωδίες, έναν κιθαρίστα για βαριά riffs και πήγαμε με το ρεύμα. Είχα τόσο όρεξη και χρόνο, που την επόμενη κιόλας μέρα άρχισα να σκαρφίζομαι μελωδίες και να ηχογραφώ πάνω σε αυτά που είχα ήδη στο συρτάρι, ίσα ίσα σαν μπούσουλα. Λειτουργήσαμε πολύ με το ένστικτο, χωρίς να υπεραναλύουμε. Αν ήταν καλό, προχωρούσαμε. Αυτό θέλαμε άλλωστε. Μια νέα μπάντα, με νέο όραμα αλλά και μια εμπειρία. Υπήρχε ανοιχτό πεδίο για να κάνουμε ό,τι θέλουμε όπως το θέλουμε, χωρίς νόρμες ή κάποιο παρελθόν.
-Στα αυτιά μου η μουσική σας ακούγεται σαν μία πιο Maiden-ική πλευρά των In Flames. Ποιες οι επιρροές και το background σας εν τέλει;
Δεν έχεις άδικο. Θέλαμε τέτοιες κατευθύνσεις, παλιές, άγουρες, παθιασμένες. Βγάλαμε έναν εαυτό που ξεκινά τώρα, με πράγματα που ακούγαμε μικροί ή με αυτά που κάναμε όταν ξεκινούσαμε. Για να παίξεις extreme metal από την αρχή, πρέπει να θυμηθείς πως ξεκίνησες εκεί, για να συνεχίσεις στο σήμερα. Αυτό κάναμε, και συνδυάσαμε μέσα την αγάπη μας για το Αμερικάνικο death metal, για το Βρετανικό heavy metal ή για το doom metal των Candlemass. Παίξε με αγάπη και η έμπνευση θα σου χτυπήσει την πόρτα. Είχα ανάγκη να νιώσω ξανά έτσι, είτε με το ένα πρότζεκτ είτε με το άλλο. Μας βγήκε θετικά αυτό και φυσικά είχαμε ελευθερίες να γράψουμε και σιγά σιγά φτάσαμε στον δίσκο. Φυσικά δε λείπουν και στοιχεία από τα δικά μας συγκροτήματα, θα βρεις μερικά κοινά μέσα. Σκέψου για να δούμε αν θα υπάρξει ενδιαφέρον από τις εταιρείες, πρώτα τα τραγούδια μας τα δώσαμε σε κάτι φίλους να το ακούσουν για να "βγάλουν" την πρώτη ετυμηγορία χαχα. Έπειτα ήρθε και το video clip toy Shadowminds, και είχαμε ένα πλήρες πακέτο.
-Πιστεύεις ότι έλειψε στους οπαδούς ένα τέτοιου είδους death metal;
Χμ, δε ξέρω αν θα έλειψε όντως στον κόσμο, και αυτό θα φανεί στην πορεία, αλλά είμαι σίγουρος ότι θεωρούν ενδιαφέρον να βλέπουν μερικούς από τους πρώτους της σκηνής του Γκέτεμποργκ να συνεργάζονται σε κάτι νέο. Πολλοί ίσως να επιθύμησαν την απλότητα και τη μαγεία αυτού του ήχου, αλλά σίγουρα κάποιοι θα δουν κάτι νέο, κάτι πιο πειραματικό αλλά και τη βάση για όλα αυτά, που θα δώσει και σε νέο κόσμο το ερέθισμα για να βρουν το παρελθόν μας και τι είναι αυτός ο ήχος και ο τόνος που ακούνε. Επ ουδενί δεν ήρθαμε για να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό, αλλά για να πούμε ένα ευχαριστώ στις αναμνήσεις μας που μα έφεραν εδώ, και να δούμε πόσο μακριά θα φτάσει ένας τέτοιος ήχος. Είναι σαν ένα μήνυμα αγάπης.
-Για εμένα είναι σαν sequel των παλιών In Flames και των παλιών Dark Tranquillity εν έτει 2022...
Δε ξέρω, ίσως είναι. Όταν αναγεννιούνται όλα αυτά μέσα σου, και παράλληλα σε κάθε νέο δίσκο είσαι ή έχεις για παρέα όλα αυτά τα άτομα, τότε η σχέση αυτή μπορεί να δώσει πολλά πράγματα στο τώρα, το χθες ή το αύριο. Το πιο σημαντικό σε εκείνες τις εποχές και σε αυτό που περνάω τώρα είναι ο ενθουσιασμός. Είναι σαν να γυρνάω στις παλιές μέρες με την εμπειρία μου τώρα.
-Όλα αυτά σου έβγαλαν μία νοσταλγία, μια θύμηση να γυρίσεις πίσω;
Ναι σίγουρα. Μιλώντας για το πως ήταν οι πρώιμες ημέρες και πως βρεθήκαμε να παίζουμε αυτή τη μουσική, δε γίνεται να μη νιώσεις νοσταλγία. Πάντα άλλωστε στις κουβέντες μας θα υπάρχει το "θυμάσαι όταν έγινε αυτό", ή "θυμάσαι όταν έκανες εκείνο", κ.ο.κ. Εκεί είναι που λες, ω γαμώτο, πως περνάει ο χρόνος χαχα. Μεγαλώνεις, προχωράς και δεν το καταλαβαίνεις, και ευτυχώς υπάρχουν μερικές στιγμές να σε γυρίζουν πίσω, σε έναν ρομαντισμό.
-Το "Days Of The Lost" σαν τίτλος μου φαίνεται διφορούμενος. Μου θυμίζει από τη μία το παρελθόν σας και από την άλλη ένα μεταποκαλυπτικό σκηνικό σαν αυτό που περάσαμε τα δύο τελευταία χρόνια. Τι ισχύει όμως;
Η αλήθεια είναι πως το πήγαμε πιο κοινωνικά αλλά και βιωματικά. Αυτές οι μέρες θεματικά δείχνουν εμάς, πως γνωριστήκαμε, πως ξεκινήσαμε, τι μάθαμε στην πορεία, τον κόσμο που μας έκανε bullying για αυτό που ήμασταν. Ο καθένας μας στη ζωή του χάνει ένα κομμάτι του, αλλά η τέχνη μπορεί να σε σώσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ή να σου δημιουργήσει μια άλλη αντίληψη. Το να είσαι διαφορετικός ή outsider σου δίνει πολλά μαθήματα, και σε κάνει να χάνεσαι και να εξαφανίζεσαι από το σύνολο. Το κομμάτι του να χάνεσαι από κάπου έχει πολλές εκφάνσεις, πχ ο Peter και ο Daniel έκαναν οικογένεια, ασχολήθηκαν με κάτι άλλο και για λίγο χάθηκαν από τη μουσική. Όλοι είμαστε χαμένοι από κάπου, και αυτόν τον παραλληλισμό ήθελα να δώσω. Μέχρι να σου συμβούν όλα αυτά, το να είσαι ένας μεταλάς, μακρυμάλλης στον δικό σου κόσμο, να αράζεις να παίζεις μουσική, να κάνεις skateboard, ή το οτιδήποτε, είναι απλά μαγικό, εκεί στα 14-15, σε νοιάζει μόνο το να αράζεις, να πίνεις μπύρες, να ακούς μουσική, να είσαι μακριά από όλους. Μετά συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα αλλάζουν, ο ίδιος αλλάζεις και μένεις με τις σκέψεις. Με όλα αυτά θέλαμε να δείξουμε πως κάτι μένει πίσω, ή το χάνεις τελείως, ή σε ακολουθεί ένα μέρος του, μέχρι να ξαναβρεις το χαμένο. Έτσι κάπως νιώθουμε και εμείς ή θα νιώσουν τα παιδιά μας. Όλος ο δίσκος έχει αυτό το concept αλλά είναι επιθετικός, όχι με την κακή έννοια, αλλά με πάθος και ορμή. Δείχνουμε ότι ήμασταν και είμαστε αυτοί οι άνθρωποι, και υπάρχουν πολλοί γύρω μας έτσι.
-Παρόλα αυτά στα video clip σας υπάρχει αυτή η δυστοπία που κουμπώνει με την άλλη εκδοχή που λέγαμε, δε νομίζεις;
Σίγουρα, αλλά παρά το ρεαλισιτκό κομμάτι που σαν τίτλος αλλά και σαν ιδέα στα βίντεο υπάρχει, συμβολίζει αυτό που αφήσαμε πίσω μας, την έννοια της εγκατάλειψης, που οκ, δε διαφέρει και πολύ στο γενικό κομμάτι. Για αυτό αν δεις, όλα γίνονται και στην πόλη μας.
-Σχετικά με το Γκέτεμποργκ, βλέπεις διαφορές στη metal σκηνή μεταξύ τότε και τώρα;
Wow. Είναι ακόμα μια τέλεια σκηνή εννοείται. Πλέον έχει περισσότερα παρακλάδια που ανοίγονται σε σχέση με τότε που τη θυμάμαι. Εννοείται έχουν ανοίξει και συναυλιακοί χώροι και μπαρ για να στεγάσουν μουσικούς και οπαδούς και να γίνονται βραδιές. Φυσικά υπάρχει και σπείρα οπαδών που υποστηρίζει πολύ τη σκηνή και με τα παλαιότερα αλλά και τα πιο νέα ονόματα και φυσικά πάντα θα έρχονται και μπάντες από άλλα μέρη. Δυστυχώς βέβαια, αν ταξιδεύεις συνέχεια, χάνεις κάτι από όλα αυτά, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως πλέον μιλάμε για μια ανοιχτή σκηνή όπου μπορείς να βρεις από death και black metal μέχρι pshychedelic,space και instrumental rock. Oι Graveyard για παράδειγμα είναι μία από τις αγαπημένες μου νέες μπάντες της πόλης. Πάντα αγαπούσα τη μουσική κοινότητα μας χαχα. Ένα κοινό που υπήρχε και τότε και τώρα βέβαια είναι η αμοιβαία υποστήριξη και αυτό δε νομίζω να αλλάξει.
Δε ξέρω, γιατί απλά είμαστε εμείς. Δε νομίζω ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ από αυτό που πάντα κάναμε, τουλάχιστον μετά τη μεγάλη αλλαγή και τους πειραματισμούς του "Projector" και έπειτα. Πλέον νιώθω πως κάνουμε ενδιαφέρουσα μουσική, σε περαιτέρω βήματα αλλά με τα βασικά μας χαρακτηριστικά να υπάρχουν. Πάντα θέλουμε να νιώθουμε φρέσκοι, αλλά να υπάρχει ο χαρακτήρας μας. Δε νομίζω ότι ξεφεύγουμε από κάπου πέρα από τη μονοτονία. Θέλουμε να είμαστε cool αλλά και σκληροί. Είναι η εμπειρία που μας καθοδηγεί, και ίσως απλά να ζούμε μια νέα εποχή.
-Τέλος, σχετικά με τους The Halo Effect ξανά, για σένα είναι απλά ένα project ή μια κανονική μπάντα;
Εννοείται πως είναι μια κανονική μπάντα, και δίνω όλο μου το είναι. Πάντα οι Dark Tranquillity θα είναι το βασικό μου μέλημα, αλλά οι The Halo Effect είναι η μπάντα που θα βγάζω τον άλλο μου εαυτό, και θα περιοδεύουμε και θα δισκογραφούμε. Δεν είναι ένα σχήμα απλά για τα διαλείμματα, όσο κι αν όλοι έχουμε τις υποχρεώσεις μας. Μπορεί να μην περιοδεύουμε με τρελούς ρυθμούς, αλλά θα κάνουμε πράγματα συστηματικά, και ήδη υπάρχουν στα χαρτιά μου ιδέες για την επόμενη δουλειά. Ήδη ζω και με τους Dark Tranquillity και με τους The Halo Effect και με τους Grand Cadaver την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής μου και με τις περισσότερες εμφανίσεις που έχω κάνει ποτέ.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου