Πέρασαν 30 και πλέον χρόνια από την εποχή που ο Bruce Dickinson άφησε τους Iron Maiden για να ανακαλύψει νέα μονοπάτια, και να γραφτεί εκ νέου, σε πιο σκοτεινούς καιρούς, η metal ιστορία. Στην εποχή που από τη μία μεσουρανούσε το grunge κι από την άλλη άνθιζε το ακραίο στοιχείο, ο Dickinson κυκλοφορούσε το "Balls To Picasso". Φέτος, ο ίδιος ο καλλιτέχνης το θυμάται ξανά, κυκλοφορώντας το "More Balls To Picasso".
Η περίοδος του "Balls To Picassio" έδωσε μια νέα πνοή στη μουσική του Βρετανού Θρύλου, άνοιξε τους ορίζοντές του και πειραματίστηκε αρκετά, όπως συνηθιζόταν σε μια δεκαετία συνεχών αλλαγών, όπως αυτή του 90'. Ο Roy Z στο πλάι του τόσο σαν παραγωγός όσο και σαν κιθαρίστας διάβασε τη σκέψη του Dickinson και τη μετέφρασε πολύ εύκολα σε νότες, με αυτό το σχεδόν alternative μοτίβο να υπερισχύει, και να μη φαίνεται πως ο-τότε-πρώην τραγουδιστής των Maiden, ερμήνευε μια δική του εκδοχή της παλιάς του μπάντας. Ο κόσμος μπορεί εκείνη την εποχή να ήταν διχασμένος τόσο με την επιλογή του Blaze Bayley στις τάξεις της Σιδηράς Παρθένου, αλλά κυρίως με αυτό το άλμπουμ, αλλά οι εποχές άλλαξαν, και τα μπαλάκια στον Πικάσο γύρισαν, κάνοντας αυτή τη δουλειά, πλέον κλασική.
Πλέον, τρεις ολόκληρες δεκαετίες από τότε, η ποικιλία των συνθέσεων, τα υπερχιτς "Tears Of The Dragon" και "Cyclops", ακόμα προκαλούν ανατριχίλες, και ο ίδιος ο Bruce Dickinson", στο "More Balls To Picasso", τώρα δεν αφαίρεσε ούτε στο ελάχιστο αυτή την αισθητική. Ο γράφων ενώ από τη μία προσπαθεί να καταλάβει τον λόγο της επανηχογράφησης αυτού του δίσκου, από την άλλη νιώθει πως δίνεται μια πιο ώριμη μορφή, με μικρές πινελιές αναζωογόνησης, όπως οι δεύτερες φωνές στο "1000 Points Of Light" ή το "Change Of Heart" σε πιο heavy φόρμες. Επίσης ο Dickinson δεν κρύβει το πόσο έχει μεγαλώσει, μακριά από εφέ και φίλτρα, ειδικά στα χιτς που προαναφέρθηκαν, αλλά αποδεικνύει πως η φωνάρα του δεν εκλείπει καθόλου. Το αποτέλεσμα μένει αναλλοίωτο, και αυτή η 90ιλα ακόμα υπάρχει, δίνοντας του ίσως και έμπνευση για κάτι νέο, με παρόμοια ατμόσφαιρα στο προσεχές μέλλον. Η reimagined εκδοχή, ενώ μπορεί από πολλούς να προσπεραστεί, έστω και για μια μοναδική ακρόαση, έστω κι απο περιέργεια, αξίζει να ακουστεί.
Κλείνοντας, χωρίς πολλά λόγια, μπορεί και για εμένα, ακόμα να μην θεωρηθεί το "Balls To Picasso" το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ, μπροστά σε άλλα, όπως το "Chemical Wedding" ή το "Tyranny Of Souls", αλλά αυτή η πιο μεγαλειώδης προσέγγιση, σίγουρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον λίγο παραπάνω, κι αν αυτός ήταν ο απώτερος στόχος του Dickinson, να ακουστεί και να επανεκτιμηθεί προς τον κόσμο, τότε το πέτυχε. Από εκει και πέρα, το "More Balls To Picasso" δεν είναι μόνο μια ευκαιρία να θυμηθούν οι παλιοί, αλλά κατά κύριο λόγο να μάθει κι αυτή την πλευρά, η νέα γενιά μεταλλάδων, που δυστυχώς τα περισσότερα τα θέλει σερβιρισμένα στο πιάτο, και στην εκάστοτε πλατφόρμα...αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου