Ο Snorre Ruch δεν είναι απλά ένα μέλος του Νορβηγικού black metal, αλλά κινητήριος μοχλός στο μαύρο αυτό ιδίωμα. Μια φιγούρα που έγραψε χιλιόμετρα, κατά κόρον με τους δικούς του, ιδιαίτερους, Thorns, αλλά και με τους θρυλικούς Mayhem. Συν-εμπνευστής αυτού του χαρακτηριστικού, απογυμνωμένου, ψυχρού και σκοτεινού ήχου και μέσα από διάφορα άλλα κιτάπια της ιστορίας που είναι λίγο-πολύ γνωστά, δημιουργήθηκε κι ο δικός του θρύλος. Με αφορμή τα 35 χρόνια της βασικής του μπάντας, και με ένα νέο άλμπουμ στα σκαριά, το Metal View κάνει μια αναδρομή σε σοβαρούς σταθμούς αυτής της πορείας, μέχρι να δούμε τι μέλλει γενέσθαι, κι όλα αυτά σε μια old school τηλεφωνική κουβέντα, με διακοπές, παράσιτα και μια αίσθηση απόλυτου cult.
-Καταρχάς, 35 χρόνια μετά από τη δημιουργία των Thorns, σαν Stigma Diabolicum, πόσο έχει αλλάξει ο Snorre;
Η αλήθεια είναι πως έχω περάσει πολλές φάσεις όλα αυτά τα χρόνια, κι έχει αλλάξει πολύ η άποψη μου για τον εαυτό μου, τη ζωή, τον κόσμο και τους ανθρώπους. Αναγνωρίζω τα λάθη της πορείας μου, και αυτό με βελτιώνει τώρα χωρίς να βαλτώνω. Εμπιστεύτηκα παλιά κόσμο που δε θα έπρεπε.Μουσικά βέβαια νιώθω ακόμα ανήσυχος, χωρίς να έχει αλλάξει το μυαλό μου, ψάχνοντας και δημιουργώντας μια μουσική βγαλμένη από τη δική μου οπτική για τον κόσμο και τον ψυχισμό του, σηκώνοντας το μεσαίο μου δάχτυλο εναντίον του, αλλά και για τις διάφορες πτυχές που παίρνει η ζωή. Θεωρώ πως η επανάσταση μου είναι η μουσική, επανάσταση ακόμα και προς τον εαυτό μου. Γενικά μισώ τα περισσότερα είδη μουσικής, οπότε πάντα ήθελα να πάω κόντρα και να κάνω μια πρωτότυπη μουσική που να μ'αρέσει εμένα. Αυτό είναι το δικό μου metal, κι ακόμα αυτό ψάχνω να κάνω. Προσπαθώ να με κάνω κι εμένα κάποιες φορές πιο συμβιβαστικό κι όχι τόσο οργισμένο, αλλά καταλήγω να ακούω λιγότερο metal σαν ακροατής και περισσότερα soundtracks και synth μουσική, κι αυτό με εμπνέει διαφορετικά τη σήμερον ημέρα. Βλέπω πως ο κόσμος θέλει να ακούει πιο "συνηθισμένη" μουσική, κι αυτό με κάνει, να θέλω να βγάλω μουσική των άκρων, να βρει ο ακροατής μια δύσκολη και άβολη πτυχή τον εαυτό του, την ίδια του την ακρότητα κι αυτός.
-Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο σιγά-σιγά, βλέπεις διαφορά μεταξύ των Stigma Diabolicum με τους πρώιμους Thorns;
Εννοείται, αλλά υπάρχει λόγος για αυτό. Οι Stigma Diabolicum ήταν ένα random πράγμα, που βγάλαμε απλά τρία τραγούδια. Αυτές τις ιδέες τις πήρα στους Thorns και τις ανέλυσα περισσότερο. Ήταν το πάτημα για να έρθει μετά κάτι σωστό και φιλοσοφημένο. Οι Sitgma Diabolicum ήταν μια παιδαριώδης evil μουσική, κάτι ιδανικό όταν είσαι έφηβος και παίζεις black metal. Μεγαλώνοντας κι αλλάζοντας ρου και βάσεις, αποφάσισα για τη δημιουργία των Thorns. Δεν ήθελα κάτι παιδικό και κάτι τόσο απλοϊκό, οπότε πήγα με τους Thorns σε πιο σύνθετες κατευθύνσεις, με ατμόσφαιρα αλλά ακόμα evil, μοχθηρό. Oι Thorns νιώθω πως είναι κάτι πολύ περίεργο γενικά, γιατί είναι η μουσική κι ο ήχος του μυαλού μου. Από εκεί που δεν ανέλυα τόσο τα πράγματα, άρχισα να αναλύω, να παρατηρώ και όλο αυτό να το κάνω μία μουσική.
-Γράφοντας μουσική με τους Thorns, ένιωσες πως βγήκε από μέσα σου κάτι εσωτερικό, εσωστρεφές ή αφύσικο;
Είμαι εσωστρεφής άνθρωπος και με ενοχλούν πολλά πράγματα μέσα στη ψυχή μου, που αντανακλούν στη μουσική μου. Δες το σαν να κάνω τη διέξοδό μου. Είναι υγιές όταν γράφεις μουσική ενώ είσαι στεναχωρημένος ή νευριασμένος, κάνεις παραγωγικά τα χειρότερα σου συναισθήματα. Πέρα από το να γράφω, μ'αρέσει να ακούω και μουσική που περιλαμβάνει αυτά τα στοιχεία. Αν αρέσει σε κάποιον επίσης όλο αυτό, τότε θα του αρέσει και η μουσική μου. Υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία που λες, και μου τα έχουν αναφέρει διάφοροι επίσης, αν και εμένα μου φαίνονται πολύ φυσικά, στο κεφάλι μου δημιουργώ μια νορμάλ μουσική.
-Παρόλα αυτά, η φήμη για κάτι πολύ σκοτεινό και στοιχειωμένο, υπήρχε από την εποχή του "Grymyrk", που ο κόσμος γνώρισε τους Thorns από αυτό, ενώ δεν υπήρχε σκοπιμότητα να κυκλοφορήσει. Θες να μου πεις για αυτό;
Όντως αυτή η κασέτα δεν ήταν να κυκλοφορήσει. Είχε μόνο κιθάρα και μπάσο με σκοπό να δoθούν στα μέλη για να μπουν από πάνω τα ντραμς και τα φωνητικά. Για εμένα μουσικά ήταν ένα ολοκληρωμένο έργο, γιατί είχα στο μυαλό μου και φωνές και τύμπανα. Είχε προβαριστεί πολύ αυτό το υλικό, αλλά νιώθω πως κι έτσι πως κυκλοφόρησε έστω και από διαρροές, είναι πάλι ολοκληρωμένο. Εστιάζω πολύ στις κιθάρες και τα μπάσα σε οποιοδήποτε κομμάτι, όταν άλλοι ακούν το σύνολο, κι έτσι το "Grymyrk" για εμένα είναι μια ιδιαίτερη αλλά ολοκληρωμένη δουλειά όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Απόκοσμη, στοιχειωμένη. Ίσως για τους πολλούς όλο αυτό να φαίνεται περίεργο, και να είναι σαν να κατέβηκα από τον Άρη, αλλά είμαι τόσο κανονικός όσο ένας εξωγήινος από εκεί, χαχα. Αυτή η κασέτα είναι για εμένα ένα δείγμα πόσο αποξενωμένος είμαι από τον κόσμο, και πόσο συμφιλιωμένος ταυτόχρονα με ό,τι κάνω. Νιώθω καλά κάνοντας μουσική που εξελίσσεται.
-Θεωρείς πως αυτή η δουλειά πήγε το black metal ένα βήμα παραπέρα από τόσο νωρίς;
-Με το ομώνυμο ντεμπούτο των Thorns, νιώθεις πως άλλαξες κι εσύ με τον τρόπο σου το black metal; Να το έκανες πιο σύγχρονο και φουτουριστικό με τις ενέργειες και τους πειραματισμούς σου;
Δεν ήταν κάτι που πολυσκέφτηκα να πω την αλήθεια. Ήξερα πως είναι κάτι διαφορετικό, αλλά ένιωσα πως ήταν μια φυσική ροή μέσα μου, να βγουν έτσι τα τραγούδια. Δεν είχα κάποιον στόχο για το πως ακριβώς ήθελα να ακουστώ, αλλά ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Ήξερα πως είχα τελειώσει με το "Grymyrk" ή το "Trøndertun", και έψαχνα τα επόμενα μου βήματα. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε αλλά θυμάμαι ότι άκουγα πολλή ηλεκτρονική μουσική, soundtracks από παιχνίδια που έπαιζα, και όλα αυτά εισχώρησαν μέσα μου, και με βοήθησαν. Πολύς κόσμος λέει πως ακούγεται αρκετά industrial, δε θα διαφωνήσω, αλλά δεν ήταν κάτι επιτηδευμένο. Ακούγεται δυσαρμονικό, περίεργο, στακάτο, κι όχι τόσο μελαγχολικό ή σκοτεινό όπως έπαιζα παλιότερα. Παρόλα αυτά όλη η διαδικασία παραγωγής και τα μηχανήματα ήταν πολύ black metal, αναλογικά, απλά το drum machine και τα synth έδωσαν αυτή την έξτρα αισθητική που έκαναν τη μουσική των Thorns πιο ταυτοποιημένη. Πιστεύω, έτσι όπως το βλέπω, το επόμενο άλμπουμ να ακούγεται πιο γεμάτο, από το άλμπουμ του 2001, και σίγουρα με πιο "αληθινά" παιξίματα, οργανικά θα πω.
-Νιώθεις πως το "Thorns" με όσα έχει μέσα του, ακούγεται ακόμα φρέσκο;
Ναι το πιστεύω. Μ'αρέσει πόσο αγριεμένες ακούγονται οι κιθάρες, αρκετά πιο αγριεμένες από τις τυπικές στον Νορβηγικό ήχο, υπήρχε ένα αρκετά πρωτοποριακό στοιχείο, όπου έλειπε το μπάσο και ένα μέρος από τα synth είχαν πάρει τη θέση του. Ακούγεται πολύ καλό και σύγχρονο λόγω του μοντερνισμού του, δε λείπει η φρεσκάδα του ούτε σήμερα. Το επόμενο άλμπουμ θα είναι πολύ καλύτερο να ξέρεις.
-Από τον θάνατο του Euronymous και γύρω στις αρχές του 2000, πιστεύεις πως το black metal πειραματιζόταν περισσότερο απ'ότι σήμερα;
Ο Euronymous έδωσε σχεδόν τα πάντα στον ήχο. Η αλήθεια είναι πως δεν ακολουθώ τόσο τη σκηνή τα τελευταία χρόνια. Η καθημερινή ζωή και οι οικογενειακές υποχρεώσεις με έχουν βυθίσει, χαχα. Δεν προλαβαίνω να ακούσω πολλή μουσική, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ιντριγκάρομαι πολύ από τα σύγχρονα ακούσματα, οπότε κάπως θα κυλήσω πάλι στα παλιά μου. Πάντως σίγουρα εκείνη την εποχή, με την αλλαγή του αιώνα, έγιναν αρκετές στροφές, δηλαδή αρκετοί έψαξαν άλλους ήχους, όπως εγώ με τους Thorns, ή οι DHG, οι Satyricon και οι Mysticum. Έκαναν τρελά πειράγματα ειδικά για αυτό που κάποτε λεγόταν πως επέβαλε το black metal. Ήταν μια μέθοδος για να προοδεύσει η κάθε μπάντα τον ήχο της πιστεύω. Προσωπικά, το θεωρώ πολύ θετικό το να ψάχνεις οτιδήποτε στη μουσική, και να ανοίγει το μυαλό σου. Θεωρώ πως το metal γενικά έχει γίνει αρκετά βαρετό, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω πως έχει κορεσθεί σε πράγματα και κατευθύνσεις πολύ συγκεκριμένες πλέον. Σίγουρα υπάρχει εκφραστική μουσική εκεί έξω, αλλά νιώθω πως δεν είναι τόσο επιδραστική πλέον. Να στο πω κι αλλιώς, μπορεί παιχτικά κάτι να είναι άρτιο, αλλά ή θα νιώθω πως βαριέμαι ή θα νιώθω πως το έχω ξανακούσει. Αλλά ως επί των πλείστων πλέον δεν ακούω τόσο μουσική γενικά, όχι τόσο για τους λόγους που σου ανέφερα, όσο γιατί όταν γράφεις μουσική, μετά δε θες να κάνεις τίποτα, ο ελεύθερος χρόνος μόνο "σηκώνει" μουσική.
-Η αποχή σου από το να ακούς μουσική όπως μου λες, πιστεύεις πως θα βοηθήσει στην αυθεντικότητα των ιδεών σου;
-Σχετικά με την επόμενη δουλειά των Thorns, να περιμένουμε να κυκλοφορήσει κάτι σύντομα;
Ηχογραφούμε ήδη τα φωνητικά, για το νέο άλμπουμ, και πιστεύω πως θα τελειώσουμε σύντομα με αυτό. Έχουμε εξ ολοκλήρου έτοιμα ήδη τρία τραγούδια, και πιθανότατα στο άλμπουμ θα μπουν άλλα τρία τραγούδια. Στα φωνητικά θα είναι ο Aldrahn ο Satyr και εγώ, και πειραματιζόμαστε αρκετά. Μπορεί για ένα τραγούδι να έχουμε 10-12 διαφορετικές εκδοχές, και να έχουμε ηχογραφήσει το καθένα άλλες τόσες. Πάμε με αργούς ρυθμούς, αλλά θέλω να είμαι σίγουρος πως θα ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας με το τελικό αποτέλεσμα. Πάντα θα είμαι ο άνθρωπος που μόλις ακούει την πρώτη μίξη θα λέει "χμ, καλό αλλά αυτό μπορεί να γίνει και καλύτερο, στο άλλο να δυναμώσουμε τον ήχο, κ.ο.κ". Σε λίγο καιρό πάντως, που θα είμαστε έτοιμοι, θα πάω στο Όσλο για την μίξη και τις τελικές λεπτομέρειες. Κάπως έτσι πάει γενικά η δουλειά, και πιστεύω στα τέλη της χρονιάς θα κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ.
-Σε τι κατεύθυνση περίπου να το περιμένουμε το άλμπουμ;
Θα υπάρχει πολύ ποικιλία μέσα, και θα έχει επικές στιγμές, θα δεις punk καταβολές, κομμάτια επιθετικά, άγρια, ενίοτε μελωδικά, και πολλά σκαμπανεβάσματα στην ατμόσφαιρα του. Θεωρώ πως είναι ένα ωραίο μουσικό ταξίδι, και όσο το ακούω νιώθω πως κι εγώ τριπάρω μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο. Νιώθω πως είναι βήματα μακριά από το ομώνυμο άλμπουμ, με αρκετά κοινά. Σίγουρα έχει στιγμές για τον καθένα που ξέρει τη μπάντα.
-Θα υπάρχουν παρόλα αυτά ομοιότητες με το ντεμπούτο;
Πρακτικά θα είναι σαν το ντεμπούτο μας, αλλά με πιο γεμάτες κιθάρες, μπάσο, κι αληθινά ντραμς που δε θα έχουν editing όπως τότε. Επίσης δε θέλουμε τόσο έντονη την παραγωγή εδώ, νιώθω πως θέλω να παραμείνει κάπως η ωμότητα. Θα δεις κοινά, δε θα πω το ανάποδο, αλλά πολύ πολύ καλύτερο θα είναι τώρα.
-Όλον αυτόν τον καιρό που οι Thorns ήταν στον πάγο, ένιωσες κάποια στιγμή νοσταλγία για τα παλιά;
-Στο απώτερο μέλλον, υπάρχουν πλάνα για live με τους Thorns μετά την κυκλοφορία του δίσκου;
Ναι, το έχουμε ήδη συζητήσει, μιας και τα παιδιά που με πλαισιώνουν είναι καταξιωμένοι μουσικοί του χώρου, ενώ εγώ είμαι λίγο πιο πίσω σε αυτό, στο πιο εσωτερικό και συνθετικό με την κιθάρα μου. Δεν υπόσχομαι κάτι από τώρα, αλλά υπάρχουν πλάνα για καλοκαιρινά φεστιβάλ, και εμφανίσεις εδώ κι εκεί. Θέλω πριν βγούμε στο σανίδι να είμαστε πολύ καλά προετοιμασμένοι, προβαρισμένοι και να βγουν τέλεια τα προγράμματα μας, μιας και έχουμε μεγαλώσει και βρισκόμαστε διάσπαρτοι στη Νορβηγία. Πάντως είμαι θετικός κι ανοιχτός σε κάτι τέτοιο, εννοείται. Θεωρώ πως θα είναι και πιο εύκολο από όσο το φαντάζομαι. Όλα θα πάρουν τη σειρά τους με την επόμενη χρονιά.
-Κλείνοντας, θέλω να σε ρωτήσω ποια είναι τα τοπ black metal άλμπουμ, που σε έχουν σημαδέψει προσωπικά;
Χμ, τα καλύτερα Νορβηγικά άλμπουμ για εμένα είναι το "WW" των Gehenna, είναι από τα πιο καινούρια, αλλά με βάση τον χρόνο που βγήκε, το έχω "λιώσει". Μου άρεσε από τα πιο σύγχρονα επίσης και το "Deep Calleth Upon Deep" των Satyricon, θεωρώ πως έχει και κάτι που παραπέμπει σε Thorns, ειδικά στο "Black Wings and Withering Gloom", αλλά και το "Age Of Nero" αφού παίζω και μέσα, χαχα. Προφανώς θα πω το "Deathcrush" των Mayhem, έχει έναν όμορφα σάπιο ήχο, και είναι το δέσιμο του Euronymous με τον Necro μέσα, που είναι εικονικό, μαζί με το "Blaze In The Northern Sky" των Darkthrone, ως επίσης κλασικό. Κι από DHG θα έλεγα κάτι, ειδικά σχετικά παλιότερα, σαν το "666 International". Πιστεύω πως αν με έβαζες να κάνω ένα DJ session τώρα με Νορβηγικό black metal, αυτά θα έβαζα!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου