Το ντεμπούτο του σπουδαίου Kerry King δημιούργησε από μόνο του ένα θρύλο, ήδη προτού κυκλοφορήσει. Κόσμος το συζητούσε, το περίμενε, σκεφτόταν πως θα ταιριάξει στην post-Slayer εποχή του ιδρυτή τους, και πως θα ακούγεται. Στα μέσα της φετινής χρονιάς όλες αυτές οι απορίες λύνονται, για να τις διαδεχτούν κάποιες άλλες όπως θα φανεί στο τέλος. Μέχρι τότε, απολαύστε το "From Hell I Rise".
Εκ πρώτης, ας εκφράσω την επιθυμία μου πως θα ήθελα να είναι ένα άλμπουμ που ο Kerry King έχει τον πρωταρχικό ρόλο με διάφορους guests τριγύρω, κι όχι να έχει φτιάξει ένα supergroup με το όνομά του, όσο κι αν οι συνθετικές ιδέες είναι δικές του. Από εκεί και πέρα, δε ξέρω τι μπορεί να έχει ο καθένας στο μυαλό του, αλλά αν περιμένει από τον σατανοκαράφλα κάτι πολύ διαφορετικό από όσα έχει κάνει με τους Slayer ας αλλάξει πλευρό. Σίγουρα, ο δίσκος δε βασίζεται σε αναμασημένες ιδέες, ή σε στοιχεία που θα επαναλάβουν καμιά κλασική Slayer-ια, αλλά περισσότερο hardcore και thrash περάσματα των τελευταίων δεκαετιών, και riff-ολογίες πολύ κοντά στο στυλ των "World Painted Blood" και "Repentless", ειδικά στο εναρκτήριο δίδυμο των "Diablo" και "Where I Reign", καθώς και στα "Tension" και "Toxic". Σημαντικό να αναφέρουμε πως ο θρύλος των Death Angel, Mark Osegueda, κάνει σε αυτό το project κάποια από τα πιο απαιτητικά φωνητικά της καριέρας του, ενώ δεν είναι λίγες φορές που φτάνει σε επίπεδα Araya, ταιριάζοντας τέλεια με τη λογική του δίσκου και της μουσικής του King.
Από την άλλη όσον αφορά τον Phil Demmel, μπαίνει για τα καλά στο ρόλο του διδύμου του κιθαρίστα των Slayer, σαν σωστός χαμαιλέοντας που είναι. Με το "Residue" και την κατά τα άλλα επαναλαμβανόμενη ρυθμική του υπόσταση, στα leads καταφέρνει να βάλει εγκληματικές μελωδίες και στο "Trophies Of The Tyrant" να δίνει πόνο μαζί με το ακατάσχετο ξύλο που πέφτει από τους υπολοιπους συντελεστές, ενώ στο "Idle Hands" βλέπουμε και τις δύο κιθάρες να έχουν μπει στο πετσί του ρόλου και να θυμίζουν τις πολύ επιτυχημένες σολιστικές εναλλαγές του "South Of Heaven", σαν παράδειγμα προς μίμηση, ενώ και το "Crusifixation" έχει ένα ωραίο σπάσιμο στη μέση άλα "Seasons In The Abyss", και η νοσταλγία λήγει εκεί. Μια ιδιαίτερη στιγμή, και απόλυτα κάφρικη αποτελεί το "Evrything I Hate About You" που ο Paul Bostaph σπάει δέρματα και μπαγκέτες όσο του Kerry King του φεύγουν οι πενιές σαν λεπίδες, με το punk και το ακραίο metal να συνδέονται τέλεια, σαν μια 90s πινελιά, που ο συγχωρεμένος ο Hanneman θα λάτρευε.
Μιλώντας για punk, το "Two Fists" αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του δίσκου, δίχως πολλά πολλά, ενώ το "Rage" από την άλλη έχει μια πιο τραχιά αλλά σύγχρονη δομή, και με ογκώδες rhtyhm section, ταχύτητες αλλά και παιχνιδιάρικες εξάχορδες όπως πρέπει σε σόλο δίσκο ενός ΚΙΘΑΡΙΣΤΑ. Σαν ανάμιξη των δυο προηγούμενων αλλά εξίσου πρωτότυπο λίγο πριν το φινάλε θα έρθει το "Shrapnel", όντας και πιο γκρουβάτο, για το σπάσιμο, και προάγει ταυτόχρονα μια τέλεια αμερικανιά σε όλο τον ήχο, που μάλιστα σε περιοδεία με τους Mastodon και τους Lamb Of God θα φανεί πολύ ταιριαστό σαν συναυλιακό κομμάτι, μιας κι από μόνο του είναι πολύ ολοκληρωμένο. Τέλος, το ομότιτλο, μας γυρνάει στο στυλ της αρχής, όμως πιο αιχμηρό και γρήγορο, δημιουργώντας όμως την ολοκλήρωση ενός κύκλου.
Εκτελεστικά μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά, γεμάτη επιρροές, στοιχεία και λεπτομέρειες που καθόρισαν την πορεία και το στυλ του Kerry King. Από εκεί και πέρα οι ιδέες λίγο-πολύ όσο οι περισσότεροι τις περιμέναμε. Ο ίδιος όσο αμφιλεγόμενος κι αν είναι, δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα, το ερώτημα όμως είναι ένα. Ποιος ο λόγος της κυκλοφορίας αυτού του δίσκου; Είχε ιδέες που δε θα κατάφερναν ποτέ να μπουν στους Slayer γιατί δε θα βγάλουν άλλο δίσκο; Ήθελε να δείξει πως είναι ακόμα εδώ; Είναι όντως ανήσυχος καλλιτέχνης όσο κι αν δεν του φαίνεται; Αναπάντητα ερωτήματα, αλλά μηδαμινά μπροστά σε όσα μας έχει χαρίσει ο ίδιος ανά τα χρόνια. Μπορεί το "From Hell I Rise" να μη φανεί από μόνο του διαχρονικό, αλλά σίγουρα κάπως θα μνημονευτεί μετέπειτα, και ακόμα πιο σίγουρα προβάλλει μια κολασμένη ατμόσφαιρα, όσο εμείς λέμε το μακρύ μας και τον κοντό μας. Θρασάδες και Slayer-άδες....σπεύσατε, οι υπόλοιποι μόνο αν είστε περίεργοι.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου