Κατά γενική ομολογία, ο κόσμος πριν τη γέννηση του Χριστού ήταν πολύ διαφορετικός από αυτόν μετέπειτα. Τόσο πριν όσο και μετά η Ιστορία έχει πολλές ενδιαφέρουσες πτυχές, αλλά οι περισσότερες είναι γνωστές. Οι Rotting Christ, πατάνε λοιπόν στην προχριστιανική ιστορία, αλλά κυρίως στα ιδεώδη και τις περιπέτειες των λαών πριν "γνωρίσουν" την "Αλήθεια", όπως ο προσηλυτισμός τους το πέρασε. Αρκετά με αυτά όμως, το "Προ Χριστού" είναι το 14ο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Ελλήνων διεθνών, και τα απόκρυφά του θα φανερωθούν παρακάτω.
Ας ξεκαθαρίσουμε πριν μιλήσουμε για τον δίσκο, πως ένα review δεν αποτελεί δείγμα πως κριτικάρουμε ή αποθεώνουμε κάτι, αλλά πως το παρουσιάζουμε με μια προσωπική ματιά. Μπάντες μάλιστα σαν τους Rotting Christ λόγω και της φήμης τους, δημιουργούν με τις δουλειές τους στρατόπεδα υποστηρικτών και πολεμίων. Στην προκειμένη περίπτωση, οι πολέμιοι θα είναι οι ίδιοι που συναντάμε από το "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού" και μετά, ενώ οι υποστηρικτές είναι οι αγνοί οπαδοί που πάνε όπου και το πνεύμα της μπάντας. Κλείνοντας αυτή τη μεγάλη παρένθεση, αξίζει να σημειωθεί πως οι Έλληνες extreme metallers εδώ φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα πιο επική, μεγαλειώδη και όχι τόσο σκοτεινή, σαν κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ του τριπτύχου που άνοιξε με το "Rituals" και συνεχίστηκε με το "The Heretics", αφού υπάρχει μια κοινή μουσική γραμμή, με λίγες εξαιρέσεις που κάνουν και πιο πλούσιο το όλο αποτέλεσμα. Έχοντας δύο προλόγους, έναν πιο απαγγελτικό πλην επιθετικό στο ομώνυμο εναρκτήριο, και έναν που μας βάζει στον 'πρόναο' της μουσικής του δίσκου, το "The Apostate" με κολλητική μελωδία που γεμίζει τους λόγους του Ιουλιανού του Παραβάτη, νιώθουμε για τα καλά το pagan στοιχείο που πρωταγωνιστεί, ενώ οι ελληνοπρεπέστατες εισροές είναι ένα αναπόσπαστο μέρος στην τέχνη της μπάντας, κι αυτό συνεχίζει.
Φυσικά, μιλώντας για τους Rotting Christ, πρέπει να έρθει και η μαυρίλα, έτσι με το "Like Father, Like Son" μπαίνουμε στο ψαχνό, με πολύ heavy metal αλλά και πόνο που βγαίνει από μέσα, ενώ από την άλλη δεν λείπει το σκέρτσο, η δυναμική και η παράνοια από το "La Lettera Del Diabolo" με τη συμμετοχή της μοναδικής Ανδρονίκης Σκουλά των Chaostar. Μια ακόμα λαμπρή στιγμή του δίσκου είναι και το "The Farewell" όπου βλέπουμε τους ύστερους Bathory να "μπαίνουν" στα καλούπια των εν λόγω πρωταγωνιστών, τόσο στο concept όσο και στις δομές, βλέποντας παράλληλα εδώ κι εκεί, από το πουθενά εμφανίζονται lead-άκια "Dead Poem" λογικής, πολύ ταιριαστά, συμπληρώνοντας περιστασιακά στιγμές σαν αυτές του βιβλικού "The Sixth Day", πιο απαλές και με γεμάτα μπάσα, καθώς και με αισθητική κοντά στο προσωπικό ντεμπούτο του Σάκη.
Καθώς προχωράμε προς την τελική ευθεία, τα τοπία είναι πιο γνώριμα, το "Pix Lax Dax" να μας φέρνει στο νου λίγο την απαρχή του άλμπουμ και το "Pretty World, Pretty Dies" να αποτελεί τη γέφυρα της παρούσας με τις δύο προηγούμενες δουλειές, δίνοντας λίγο έξτρα μπρίο, καθώς και ενδιαφέρουσες soundtrack-ικές πινελιές που βοηθούν στη συνολική ροή. Το δίδυμο του φινάλε, με τα "Yggdrassil" και "Saoirse" μας αφήνει από κοινού με ωδές και ιαχές, από τη μεριά των Σκανδιναβών και των Κελτών, αλλά κυρίως από αυτή των ιθυνόντων, απλώνοντας λίγο τον δίσκο ως το φινάλε, κάνοντας τον θρίαμβο να μετατρέπεται στο τέλος σε σκόνη. Υπάρχει όμως και ένα ανεπίσημο τέλος, άξιο αναφοράς πριν κλείσουμε κι εμείς, με δύο bonus tracks. Από τη μία έχουμε το "Primal Resurrection" που μας γυρνά σε ένα άλλο επικό, μα πρωτίστως κλασικό, άλμπουμ των Rotting Christ, το "Triarchy Of The Lost Lovers", όπου με τις πιο καθαρές κιθάρες και τις χορωδίες αποτελεί αντιπροσωπευτικό του "Προ Χριστού". Το "All For One" από την άλλη έχει επάξια τη θέση του bonus, δίνοντας κάτι ακόμα στην όλη πολεμική διάθεση που έχουμε ήδη συναντήσει, χωρίς να ξεχωρίζει, πέρα από τους βρόγχους και τη διάθεση ιαχής στο ρεφρέν.
Το ''Προ Χριστού" δε θα κάνει κάποιον να παραληρήσει, δε θα αλλάξει τον ρου της black metal ιστορίας, και δεν είναι καν αυτοσκοπός ούτε του ίδιου του δίσκου, ούτε καν των Rotting Christ. Οι Έλληνες βετεράνοι δίνουν αξία σε ό,τι γεμίζει τη ψυχή και τη μουσική τους, προχωρώντας στις λεπτομέρειες ενός ήχου που τους καθιέρωσε και τους είναι απόλυτα γνώριμος. Το επικό στοιχείο του άλμπουμ είναι ένα φιλόδοξο εγχείρημα, που προσθέτει χάρη σε όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια από το συγκρότημα, και δίνει μια σήμανση για το πως τους βρίσκουμε στα 35 χρόνια της πορείας τους. Επίσης, μέσα σε αυτές τις λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν, αξίζει να δούμε και να αναρωτηθούμε αν δίνουν τον πρόλογο για το επόμενο βήμα τους, και προς τα που θα κατευθυνθούν, αφού ο Σάκης είναι ένα μαμούνι τόσο στα νοήματα των δίσκων όσο και στις ηχητικές παραμέτρους, αλλά και γιατί με την παρέα του, έχουν χωρίσει τη μπάντα σε διάφορες εποχές και κατευθύνσεις. Δε χρειάζονται χώροι για περισσότερα λόγια, το όνομα των Rotting Christ έχει φτιάξει τον μύθο του, και η έμφαση στην ποιότητα και στη δυναμική του metal τους, είναι αυτή που τον συντηρεί.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου